Ορθοπαιδική Κλινική Γενικού Νομαρχιακού Νοσοκομείου Χαλκίδας

ΣΚΟΠΟΣ: Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η παρουσίαση και η αντιμετώπιση των επιπλοκών που παρουσιάστηκαν κατά τη διάρκεια της εγχειρήσεως και τον πρώτο μετεγχειρητικό χρόνο των ολικών αρθροπλαστικών ισχίου και γόνατος.
ΥΛΙΚΟ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΟΣ: Κατά τη διάρκεια του έτους 1996 πραγματοποιήσαμε στη κλινική μας 130 ολικές αρθροπλαστικές ισχίου και γόνατος διαφόρων τύπων με ή χωρίς τσιμέντο. Από αυτές οι 62 ήταν αρθροπλαστικές ισχίου, εκ των οποίων οι 7 ήταν αναθεωρήσεις, και οι 68 αρθροπλαστικές γόνατος. 93 ασθενείς ήταν γυναίκες με μέσο όρο ηλικίας 65 έτη και 37 άνδρες με μέσο όρο ηλικίας 63 έτη. Μελετήσαμε χωριστά τις επιπλοκές των ολικών αρθροπλαστικών του ισχίου και χωριστά του γόνατος και τις κατατάξαμε σε επιπλοκές διεγχειρητικές, ενδονοσοκομειακές και εξωνοσοκομειακές έως ένα χρόνο μετά το χειρουργείο.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Διαπιστώθηκαν αρκετές και διάφορες επιπλοκές και στις δύο επεμβάσεις και περίπου στα ίδια ποσοστά. Από αυτές οι περισσότερες παρουσιάστηκαν μετά την έξοδο των ασθενών από το νοσοκομείο (24 ισχία, 5 γόνατα) και λιγότερες ενδονοσοκομειακά (6 ισχία, 2 γόνατα) και διεγχειρητικά (1 ισχίο, 4 γόνατα). Οι πιο συχνές επιπλοκές ήταν θρομβοφλεβίτις, έκτοπη οστεοποίηση, εξάρθρημα αρθροπλαστικής. Ανάλογα με το είδος της κάθε επιπλοκής αντιμετωπίστηκαν όλες με συντηρητικές ή χειρουργικές μεθόδους επιτυχώς ως τώρα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Μολονότι υπάρχουν ποικίλες μέθοδοι για την αντιμετώπιση των επιπλοκών των ολικών αρθροπλαστικών ισχίου και γόνατος, είναι απαραίτητο να γίνεται καλή προεγχειρητική εκτίμηση του ασθενούς, σωστή επιλογή υλικού, ακριβής χειρουργική τεχνική και μετεγχειρητική παρακολούθηση για τον περιορισμό των επιπλοκών αυτών.

Β' Ορθοπαιδική Κλινική Νοσοκομείου Κ.ΑΤ. Κηφισιά.
Δ)ντής: Δρ. Π. Παπαδέλης

Παρουσιάζονται οι ιδιαιτερότητες και τα αποτελέσματα της ολικής αρθροπλαστικής μετά από προηγηθείσα οστεοτομία της περιοχής του γόνατος.
Από το 1988 μέχρι και το 1996 πραγματοποιήθηκαν 413 ολικές αρθροπλαστικές γόνατος. Σε 32 απ' αυτές είχε προηγηθεί οστεοτομία άνω πέρατος κνήμης και σε 6 οστεοτομία κάτω πέρατος μηριαίου. Ο μέσος όρος ηλικίας των 34 γυναικών και των 4 ανδρών που υποβλήθηκαν σε αρθροπλαστική ήταν 70 έτη (59-77 έτη).Το μέσο διάστημα από την στιγμή της οστεοτομίας μέχρι την ολική αρθροπλαστική ήταν 8,1 έτη (2,5-10 έτη). Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης της ολικής αρθροπλαστικής ήταν 4,6 έτη (2-6 έτη). Συναντήσαμε τεχνικές δυσκολίες σε 10 γόνατα λόγω ασύμμετρων οστεοτομιών, εναπομείνουσας αστάθειας και μειωμένου οστικού υποστρώματος. Σε 30 γόνατα τοποθετήθηκαν επιφανειακού τύπου προθέσεις και σε 8 ημισυνδεδεμένες.
Για όλους τους ασθενείς υπήρχε κλινική και ακτινολογική παρακολούθηση με το HSS score.
Στο 84% των αρθροπλαστικών είχαμε εξαιρετικά ή πολύ καλά αποτελέσματα. Σε μία περίπτωση είχαμε εν τω βάθει φλεγμονή που αντιμετωπίστηκε χειρουργικά. Σε μία περίπτωση είχαμε αναθεώρηση της αρθροπλαστικής λόγω ανεξήγητου πόνου. Σε 4 περιπτώσεις είχαμε εν τω βάθει φλεβική θρόμβωση και σε 2 περιπτώσεις νέκρωση του δέρματος.
Συμπερασματικά, τα μεσοπρόθεσμα αποτελέσματα της ολικής άρθροπλαστικής επί οστεοτομίας δεν υπολείπονται της πρωτογενούς ολικής αρθροπλαστικής γόνατος.

Ορθοπαιδική Κλινική Ν.Ι.Μ.Τ.Σ., Αθήνα

Σκοπός της εργασίας είναι η κατάταξη ανάλογα με την εντόπιση και την κατάσταση της ενδοπρόθεσης των καταγμάτων μηριαίου μετά από σύστοιχη ολική αρθροπλαστική ισχίου (ΟΑΙ) καθώς και η ανάλυση της θεραπευτικής στρατηγικής για την αντιμετώπισή τους.
Αναφερόμαστε σε 18 ασθενείς που υπέστησαν μετεγχειρητικό κάταγμα μηριαίου 1 έως 15 έτη μετά σύστοιχη ΟΑΙ. Η κατάταξη που ακολουθήθηκε είναι:
α. Τύπου Α (μεμονωμένο κάταγμα μείζονος ή ελάσσονος τροχαντήρος) και αφορούσε 3 ασθενείς.
β. Τύπου Β με 3 υποδιαιρέσεις: Β1 (γύρω ή ακριβώς κάτω από τον στυλεό με σταθερή πρόθεση) σε 5 ασθενείς, Β2 (γύρω ή ακριβώς κάτω από τον στυλεό με χαλαρή πρόθεση) σε 3 ασθενείς και Β3 (ο τύπος Β2 σε συνδυασμό με οστικό έλλειμμα του εγγύς μηριαίου) σε 3 ασθενείς.
γ. Τύπου C (κάταγμα αρκετά κάτω από τον στυλεό) σε 4 ασθενείς. Η παρακολούθηση κυμαίνεται από 2 - 6 έτη.
Η αντιμετώπισή τους βασίσθηκε σε συγκεκριμένες αρχές ανάλογα με την προαναφερθείσα κατάταξη. Στον τύπο Α ήταν πάντα συντηρητική. Στον τύπο Β1 έγινε εσωτερική οστεοσύνθεση, στους τύπους Β2, Β3 αναθεώρηση της ενδοπρόθεσης και στον τύπο C επίσης εσωτερική οστεοσύνθεση. Η θεραπεία αποσκοπούσε πάντα στην σταθερότητα του κατάγματος και της ενδοπρόθεσης, στην αντιμετώπιση του οστικού ελλείμματος και στην δημιουργία συνθηκών για την καλύτερη και γρηγορότερη πώρωση του κατάγματος. Με τα παραπάνω κριτήρια σε όλες τις περιπτώσεις τα αποτελέσματα ήταν ικανοποιητικά και συμβατά με το είδος της θεραπείας στην οποία υπεβλήθησαν.
Συμπεραίνεται ότι η θεραπεία αυτών των καταγμάτων εξαρτάται από τον τύπο τους, την εντόπισή τους σε σχέση με την ενδοπρόθεση, την σταθερότητα της ενδοπρόθεσης και τις ιδιαιτερότητες του κάθε ασθενούς. Η χειρουργική θεραπεία συνίσταται στην επιλογή διαφόρων μεθόδων οστεοσύνθεσης ή αναθεώρησης με ή χωρίς την χρήση οστικών μοσχευμάτων. Τα μακροπρόθεσμα αποτελέσματα δεν έχουν επαρκώς εκτιμηθεί.

Β' Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Κιλκίς

Σκοπός: εξετάζονται τα τεχνικά προβλήματα κατά την ολική αρθροπλαστική του ισχίου με συγγενές εξάρθρημα και η επιλογή των προθέσεων.
Υλικά-Μέθοδος: Η εργασία αναφέρεται σε 42 περιπτώσεις (15 υψηλά και 26 χαμηλά) συγγενούς εξαρθρήματος σε άτομα ηλικίας από 22-75 ετών (ΜΟ 51,4 έτη).
Χρησιμοποιήθηκαν 31 βιδωτές και 10 press fit κοτύλες.
Το πρόβλημα του μηριαίου αντιμετωπίσθηκε με οστεοτομία του μείζονος τροχαντήρος σε 7 μόνο περιπτώσεις υψηλών εξαρθρημάτων, ενώ οι υπόλοιπες με μεγαλύτερη του κανονικού βράχυνση του αυχένος του μηριαίου.
Αποτελέσματα: Σε 2 περιπτώσεις έγινε επανεγχείρηση για αντικατάσταση του μηριαίου και 1 κατέληξε σε Girdlestone.
Συμπέρασμα: Συστηματικά αποφύγαμε τη χρήση τσιμέντου τόσο στο μηριαίο, όσο και στην κοτύλη. Η βράχυνση του μηριαίου μείωσε τις επιπλοκές και τα ενοχλήματα, ενώ οι βιδωτές κοτύλες μείωσαν το χρόνο χειρουργείου και πέτυχαν άριστη σταθερότητα.

Ορθοπαιδική Κλινική Ν.Ι.Μ.Τ.Σ., Αθήνα

Σκοπός της εργασίας αυτής είναι η καταγραφή των αποτελεσμάτων από την χρήση του βιδωτού ημισφαιρικού κυπελίου Arc2f με επικάλυψη υδροξυαπατίτη στην ολική αρθροπλαστική του ισχίου (ΟΑΙ).
Αναφερόμαστε σε 1091 ΟΑΙ που έγιναν σε 1035 ασθενείς το χρονικό διάστημα από το 1988 έως το 1995. Οι ασθενείς ήταν ηλικίας 21-86 ετών (μ.ο. 58,1 ετών), η παρακολούθηση κυμαίνεται από 3 έως 11 έτη (μ.ο. 6,8 έτη) και οι κύριες προεγχειρητικές διαγνώσεις ήταν δυσπλασία ή ΣΕΙ (42,5%), πρωτοπαθής οστεοαρθρίτις (32,3%) καθώς και σημαντικός αριθμός αναθεωρήσεων (12,1%). Σε κάθε ασθενή γίνεται λεπτομερής προεγχειρητική και μετεγχειρητική αξιολόγηση, σε τακτά χρονικά διαστήματα, τόσο κλινική (Harris Hip Score, Κλίμακα D' Aubigne-Postel) όσο και ακτινολογική (παρακολούθηση οστικής ανάπτυξης, ακτινοδιαυγαστικών ζωνών και αντιδραστικών γραμμών γύρω από το κυπέλιο, μέτρηση μετανάστευσης κυπελίου και φθοράς πολυαιθυλενίου).
Η εμπειρία μας από την μέχρι τώρα παρακολούθηση είναι αρκετά-ικανοποιητική με πολύ καλή αρχική στερέωση, ανακατασκευή του οστού της κοτύλης γύρω από το κυπέλιο, απουσία σημαντικής μετακίνησης και μικρό αριθμό επιπλοκών (3 μετεγχειρητικά εξαρθρήματα, 7 περιπτώσεις οστεόλυσης μηριαίου ή κοτύλης από προϊόντα φθοράς) και αναθεωρήσεων (3 αναθεωρήσεις για οστεόλυση κοτύλης, 1 για λοίμωξη και 2 αναθεωρήσεις για οστεόλυση μηριαίου από προϊόντα φθοράς). Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι, τουλάχιστον για το έως τώρα διάστημα παρακολούθησης, η πολύ καλή αρχική στερέωση που επιτυγχάνεται τόσο με το σπείραμα στον ισημερινό του κυπελίου όσο και με την πρόσθετη χρήση αποκλινουσών βιδών, αλλά και η δευτεροπαθής οστική ανακατασκευή και ενσωμάτωση που υποβοηθείται οπωσδήποτε από την επικάλυψη υδροξυαπατίτη καθιστούν την πρόθεση αυτή ιδιαίτερα χρήσιμη ακόμα και σε περιπτώσεις με σημαντικό έλλειμμα οστού (δυσπλασίες - αναθεωρήσεις).

Α' Ορθοπαιδική Κλινική ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟΥ ΒΟΥΛΑΣ
Δ)ντής: Ε. Θωμάς

Σκοπός: Αν και η αποτυχία στις εγχειρήσεις αναθεώρησης των ολικών αρθροπλαστικών είναι συνήθως πολυπαραγοντική, στην παρούσα μελέτη εξετάζεται ο συσχετισμός χαλάρωσης και τρόπου στερέωσης της ενδοπρόθεσης, πραγματοποιώντας μια συγκριτική εκτίμηση των προθέσεων με και χωρίς τσιμέντο.
Υλικό-Μέθοδος: Συνολικά 84 αναθεωρήσεις (54 τσιμεντούχες, 30 χωρίς τσιμέντο) πραγματοποιήθηκαν σε 90 ασθενείς στο διάστημα 1984-1993 (ελάχιστο follow-up 5 χρόνια). Κατεγράφησαν και μελετήθησαν προβλήματα σχετικά με τον τρόπο στερέωσης των εμφυτευμάτων, επιπλοκές σχετικές με την αφαίρεση αυτών στις περιπτώσεις που εγένετο επανα-αναθεώρηση, καθώς επίσης και κλινικο-ακτινολογικές παράμετροι (ακτινοδιαυγαστικές ζώνες, σημεία χαλάρωσης και οστικής απώλειας κλπ). Η μελέτη συμπληρώθηκε με ανάλυση επιβίωσης.
Αποτελέσματα: Η αφαίρεση των χαλαρωμένων εμφυτευμάτων (στην επανα-αναθεώρηση) καθώς και η παρασκευή του αυλού απεδείχθη λιγότερο καταστροφική στις μη τσιμεντούχες προθέσεις, αν και στην ομάδα αυτή οι επιπλοκές από την διαδικασία εμφύτευσης-στερέωσης ήταν περισσότερες. Το κλινικό αποτέλεσμα ήταν αναμφίβολα καλύτερο στις τσιμεντούχες προθέσεις, παρ' όλο που η ομάδα αυτή παρουσίασε υψηλότερα ποσοστά επανα-αναθεώρησης καθ' όλη την διάρκεια του follow-up. Σημαντική ακτινολογική βελτίωση επετεύχθη στην ομάδα χωρίς τσιμέντο εκεί που χρησιμοποιήθηκαν μοσχεύματα για την προώθηση της οστικής αναγέννησης.
Συμπεράσματα: Τα αποτελέσματα δείχνουν ότι όσον αφορά την επιβίωση και την ακτινολογική βελτίωση οι αναθεωρήσεις χωρίς τσιμέντο υπερέχουν σε σχέση με τις τσιμεντούχες για την ίδια διάρκεια follow-up, αν και τα καλύτερα κλινικά αποτελέσματα και οι λιγότερες επιπλοκές σε σχέση με τον τρόπο στερέωσης κάνουν τις τσιμεντούχες προθέσεις πιθανή εναλλακτική λύση στο δύσκολο πρόβλημα της αναθεώρησης της ολικής αρθροπλαστικής του ισχίου.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Π.Ν.Θ. “ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ”

Η περιορισμένη κάλυψη της μηριαίας κεφαλής από την κοτύλη, αποτέλεσμα συνήθως συγγενούς δυσπλασίας ή και επίκτητης βλάβης, είναι μια συχνή αιτία οστεοαρθρίτιδας της κατ' ισχίον άρθρωσης.
Σκοπός της εργασίας μας είναι να παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα εφαρμογής τροποποιημένης τριπλής οστεοτομίας λεκάνης σε 17 περιπτώσεις. Το χρονικό διάστημα 1986 - 1998, αντιμετωπίστηκαν 14 ασθενείς, 2 άνδρες και 12 γυναίκες, 3 από τις οποίες χειρουργήθηκαν και για τα δύο ισχία. Ο Μ.Ο. ηλικίας ήταν 25,2 έτη. Βάσει του προεγχειρητικού ακτινολογικού ελέγχου και της κλινικής εξέτασης, όλοι οι ασθενείς, είχαν αυξημένη την πιθανότητα ανάπτυξης οστεοαρθρίτιδας ή είχαν ήδη εγκατεστημένη κάποιου βαθμού οστεοαρθρίτιδα. Ο Μ.Ο. μετεγχειρητικής παρακολούθησης ήταν 3,6 έτη (6 μήνες - 6 έτη). Τα κριτήρια αξιολόγησης ήταν κυρίως η βελτίωση της C - Ε γωνίας, η κινητικότητα του σκέλους, το άλγος βάδισης, το αυτόματο άλγος και ο βαθμός ανάπτυξης οστεοαρθριτικών αλλοιώσεων στην άρθρωση. Τα αποτελέσματα εφαρμογής της μεθόδου κρίνονται από ικανοποιητικά έως άριστα.

Γ.Ν.Ν. “Μποδοσάκειο”, Ορθοπαιδική Κλινική, Πτολεμαΐδα

Τα κατάγματα του ισχίου έχουν αυξημένη συχνότητα λόγω της επέκτασης του μέσου όρου ζωής, οστεοπόρωσης, και των παραγόντων που οδηγούν στην πτώση - νευρολογικοί, οφθαλμολογικοί.
Τα κατάγματα του ισχίου έχουν αυξημένη θνητότητα έως και 40% κατά την ενδονοσοκομειακή νοσηλεία - το Α εξάμηνο και τα 2 μετεγχειρητικά έτη. H θνητότητα μετά τα 2 έτη είναι ίδια με τον υπόλοιπο πληθυσμό της ίδιας ηλικίας. Στο υλικό της εργασίας μας συμπεριλαμβάνονται 57 ασθενείς (42 γυναίκες και 15 άνδρες) με κάταγμα αυχένα του μηριαίου, οι οποίοι χειρουργήθηκαν την περίοδο 1985 - 1995. Στην πλειοψηφία των ασθενών το κάταγμα είχε παρεκτόπιση (ΙΙΙ-IV κατά Garden). Μέσος όρος ηλικίας γυναικών ήταν 72 έτη (65 - 95 έτη) και των ανδρών 73 έτη (70 - 90 έτη). Στους 39 ασθενείς τοποθετήθηκε πρόθεση Μoore και στους 18 ασθενείς πρόθεση Tompson. Η διενέργεια της επέμβασης γινόταν εντός τριημέρου. Σε όλους ασθενείς χρησιμοποιούσαμε οπίσθια προσπέλαση υπό την ραχιαία αναισθησία και εφαρμόζαμε την γνωστή τεχνική τοποθέτησης προθέσεων. Έξι ασθενείς (11%) κατατάχθηκαν σε ομάδα υψηλού κινδύνου αφού έπασχαν τουλάχιστον από τις δύο παρακάτω παθήσεις: καρδιοαναπνευστική ανεπάρκεια, σακχαρώδης διαβήτης, υπέρταση, εγκεφαλική νόσος, 25 ασθενείς (44%) - σε ομάδα μέσου κινδύνου (τουλάχιστον μία μείζων πάθηση) και 26 ασθενείς (45,6%) - σε ομάδα μικρού κινδύνου. Επιπλοκές - φλεγμονή μαλακών μορίων - 1, χαλάρωση πρόθεσης Tompson - 1, αρθροκατάδυση πρόθεσης Moore - 1. Σύνολο – 5,2%. Η ενδονοσοκομειακή θνητότητα ήταν 3,2%, τον 1^ο χρόνο μετά την επέμβαση ήταν 19,2% , και μετά τον 2^ο χρόνο - 12,2 %. Οι επιζώντες στην 12-ετία ήταν 15 ασθενείς (26,3%). Οι χειρουργημένοι, που συμπλήρωσαν την 5 - ετία από την ημερομηνία της εγχείρησης ήταν 24 (50%). Ατό τους επιζώντες πλήρη ανεξαρτησία έχουν 4 ασθενείς, μερική εξάρτηση έχουν 8 ασθενείς και πλήρη εξάρτηση έχουν 3 ασθενείς.
Συμπεράσματα. Τα κατάγματα του ισχίου (αυχένα του μηριαίου) συνδέονται με αυξημένη θνητότητα. Η θνητότητα είναι μεγαλύτερη τα πρώτα δύο μετεγχειρητικά έτη φτάνοντας σε ποσοστό 41,1%. Evώ η ενδονοσοκομειακή θνητότητα είναι μεγαλύτερη σε ασθενείς υψηλού κινδύνου. Σαν επέμβαση η ημιαρθροπλαστική του ισχίου δίνει άμεση λύση στο πρόβλημα του κατάγματος του αυχένα του μηριαίου και επιτρέπει την άμεση φόρτιση και κινητοποίηση του ασθενούς.

Α' Ορθοπαιδική κλινική Γ.Ν.Ν. Κιλκίς
Δ)ντής: Dr Ι. Χαριτίδης

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Σκοπός της μελέτης μας είναι να διαπιστώσουμε την αποτελεσματικότητα της Epoetin Alfa στην ελάττωση των διεγχειρητικών και μετεγχειρητικών μεταγγίσεων αίματος σε περιπτώσεις σοβαρών ορθοπαιδικών εγχειρήσεων.
Στην κλινική μας κατά την χρονική περίοδο 1997 - 1998, επιλέξαμε 45 ασθενείς, 20 άνδρες και 25 γυναίκες, με τιμές αιμοσφαιρίνης αίματος μεταξύ 10 – 13gr/dl, που επρόκειτο να υποβληθούν σε μείζονα προγραμματισμένη ορθοπαιδική επέμβαση. 27 ασθενείς υποβλήθηκαν σε ολική αρθροπλαστική του ισχίου και 18 σε ολική αρθροπλαστική γόνατος. Η ηλικiα τους κυμαίνονταν μεταξύ 61 και 75 ετών. (Μ.δ.: 68 έτη).
Οι ασθενείς χωρίστηκαν σε 3 ομάδες των 15 ασθενών. Στην ομάδα A χορηγήθηκαν 3 δόσεις των 600 iu/kgr Β.Σ. Epoetin Alfa, μια ανά εβδομάδα προεγχειρητικά και μια δόση την ημέρα της εγχείρησης. Στους ασθενείς της ομάδας B χορηγήθηκε το ίδιο σκεύασμα σε δόση 300 iu/kgr Β.Σ. από τη 10^η προεγχειρητική ημέρα και καθημερινά έως την 3^η μετεγχειρητική ημέρα. Τέλος στην ομάδα Γ δεν χορηγήθηκε Epoetin Alfa.
Η διεγχειρητική και μετεγχειρητική μετάγγιση κρίθηκε απαραίτητη στο 15% των ασθενών της ομάδας Α , στο 21% των ασθενών της ομάδας Β ενώ για την ομάδα Γ το ποσοστό ήταν 95%. Επιπλέον οι ασθενείς της ομάδας Α εμφάνισαν μεγαλύτερη αύξηση της τιμής της αιμοσφαιρίνης αίματος προεγχειρητικά σε σχέση με την ομάδα Β. (Α: 1,48 ± 1gr/dl , Β: 0,8 ± 0.9gr/dl)
Οι ανεπιθύμητες ενέργειες του σκευάσματος, εμφανίστηκαν στο 5% των ασθενών ασχέτως με το δοσολογικό σχήμα που χρησιμοποιήθηκε.
Συμπερασματικά διαπιστώσαμε, αφενός τη σημαντικότατη μείωση των μεταγγίσεων αίματος, σε ασθενείς που έλαβαν Epoetin Alfa για προγραμματισμένη μείζονα ορθοπαιδική επέμβαση και αφετέρου την υπεροχή της πρώιμης έναρξης χορήγησης του σκευάσματος σε δόση 600 iu/kgr Β.Σ, στην αύξηση της αιμοσφαιρίνης αίματος προεγχειρητικά.

Πανεπιστημιακή Ορθοπαιδική Κλινική Χαϊδελβέργης, Γερμανία

Εισαγωγή. Η χειρουργική θεραπεία σε παιδιά με σπαστική διπληγία εφαρμόζεται κατόπιν λεπτομερούς κλινικής εξέτασης και παρατήρησης του τρόπου βάδισης. Η ανάλυση βαδίσεως συνιστά μια επιπλέον διαγνωστική μέθοδο, που μπορεί να βοηθήσει στον ακριβή προγραμματισμό μιας χειρουργικής επέμβασης, καθώς επιτρέπει την αντικειμενική και ακριβή εκτίμηση περιπατητικών ασθενών με εγκεφαλική παράλυση.
Μέθοδοι. 20 ασθενείς,12 αγόρια και 8 κορίτσια ηλικίας 7-16 ετών (μέσος όρος 11,8 έτη) που πήραν μέρος σ` αυτή τη μελέτη υποβλήθηκαν σε πλήρη κλινική και ακτινολογική εξέταση καθώς και σε τρισδιάστατη ανάλυση βαδίσεως προ- και 7 έως 22 μήνες (κατά μέσο όρο 12,8 μ.) μετα-εγχειρητικά. Χρησιμοποιήθηκε σύστημα Vicon 370 (Oxford Metncs), δύο δυναμικές πλάκες φόρτισης (Kistler®),σύστημα δυναμικής ηλεκτρομυογραφίας (Noraxon®) και σύστημα μέτρησης κατανάλωσης οξυγόνου (Cosmed Κ2®).
Οι χειρουργικές επεμβάσεις (οστικές και μαλακών μορίων) έγιναν ταυτόχρονα.
Τα δεδομένα που συγκεντρώθηκαν αναλύθηκαν και ελέγχθηκαν στατιστικά (p£ 0,05).
Αποτελέσματα. Κατά την κλινική εξέταση παρατηρήθηκε σημαντική βελτίωση στο εύρος της παθητικής κινήσεως του γόνατος και της ποδοκνημικής.
Ως προς κινηματική διαπιστώθηκε στατιστικά σημαντική βελτίωση στο οβελιαίο επίπεδο στις σπουδαιότερες παραμέτρους, όπως για παράδειγμα μέγιστη έκταση τον ισχίου στη φάση στήριξης (p<0,05), εύρος κινήσεως γόνατος (p<0,01), μέγιστη ραχιαία έκταση ποδοκνημικής στο μέσο της φάσης αιώρησης (p<0,05) κ.λ.π. Στην κινητική παρατηρήθηκε βελτίωση στην μέγιστη ροπή έκτασης του ισχίου (p<0,01), στην μέγιστη πελματιαία ροπή κατά την πρώτη φάση διπλής στήριξης (p<0,01) κ.λ.π.
Συμπεράσματα: Η ανάλυση βαδίσεως σε παιδιά με εγκεφαλική παράλυση μας επιτρέπει να προγραμματίσουμε τη χειρουργική θεραπεία και να εκτιμήσομε τα αποτελέσματα με πιο αντικειμενικά κριτήρια. Μετεγχειρητικά μας βοηθάει επίσης να τροποποιήσουμε την μέθοδο αποκατάστασης. Οι ασθενείς μας παρουσίασαν στατιστικά σημαντική βελτίωση στις σπουδαιότερες παραμέτρους με παράλληλη θετική επίδραση στην οικονομία της βάδισης.

Ελληνική Εταιρεiα Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων (ΕΛΕΠΑΠ), Θεσσαλονίκη
Μελετήσαμε την κινητική εξέλιξη και τα προβλήματα ασθενών με αταξική μορφή εγκεφαλικής παράλυσης. Αταξία χαρακτηρίζουμε την διαταραχή του ελέγχου της ισορροπίας και του προσανατολισμού στον χώρο, που οφείλεται σε βλάβη της παρεγκεφαλίδος.
Πρόκειται για δώδεκα (12) ασθενείς, ηλικίας 4 - 15 ετών, με αναλογία 7 άρρενες και 5 θήλεις. Οι οκτώ ασθενείς είχαν αμιγή αταξία ενώ στους τέσσερις υπήρχε μικτή μορφή αταξίας και σπαστικότητας. Ικανοποιητική νοητική εικόνα έχουν οι 9, ενώ 3 παιδιά έχουν νοητική υστέρηση. Όλοι πλην ενός έχουν δυνατότητα επικοινωνίας και αυτοεξυπηρέτησης σε διατροφή.
Η κινητική εξέλιξη παρουσιάζει μεν χρονική υστέρηση, αλλά όλοι έχουν επιτύχει ισορροπία σε καθιστή θέση, τετραποδική μετακίνηση με διαχωρισμό και υποστηριζόμενη ορθοστάτηση. Η αταξία γίνεται έντονα εμφανής με την προσπάθεια αυτόνομης ορθοστάτησης, ενώ μόνον τρεις ασθενείς έχουν επιτύχει αυτόνομη βάδιση, μετά την ηλικία των 6 ετών, με χαρακτηριστική ευρεία βάση στήριξης και αστάθεια. Σε όλους τους ασθενείς μας, μετά την επίτευξη υποστηριζόμενης ορθοστάτησης, η χορήγηση ελαφρού περιπατητήρα με ελεγχόμενη πέδηση, εντυπωσιακά βελτίωνε την ικανότητα για υποβοηθούμενη βάδιση, καθιστώντας τους ανεξάρτητους.
Όλοι οι ασθενείς με αμιγή αταξία χαρακτηρίζονται από αυξημένη υπερελαστικότητα στις αρθρώσεις, σημείο που επιτεiνει τον χαρακτήρα της υποτονίας. Κατά την όρθια στήριξη εμφανίζουν βλαισότητα της υπαστραγαλικής, υπερέκταση γονάτων και αυξημένη λόρδωση. Με ειδικούς αρθρωτούς κηδεμόνες διευκολύνουμε σημαντικά την υποβοηθούμενη βάδιση. Μόνιμες παραμορφώσεις δεν διαπιστώσαμε στους ασθενείς μας, ενώ σκολίωση εμφανίζουν 2 ασθενείς.
Καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά με ικανοποιητική νόηση, βελτιώνουν τον έλεγχο της ισορροπίας και με καλή χρήση περιπατητήρα γίνονται περισσότερο ανεξάρτητα. Με υδροθεραπεία, απαλλασσόμενοι από την βαρύτητα στο νερό, επιτυγχάνουν ευχερέστερη στήριξη και βάδιση.
Η αταξική μορφή της εγκεφαλικής παράλυσης έχει δυνατότητα βελτίωσης με τον καλύτερο έλεγχο της ισορροπίας. Η υπερελαστικότητα στις αρθρώσεις χρειάζεται έλεγχο με κηδεμόνες, ενώ η χορήγηση περιπατητήρα βελτιώνει τα μέγιστα την υποβοηθούμενη βάδιση.

Ορθοπαιδική Κλινική Π.Γ.Ν. Ιωαννίνων “Γ. Χατζηκώστα”

Σκοπός: Η παρούσα εργασία είναι μία αναδρομική μελέτη των αποτελεσμάτων της θεραπείας των παρεκτοπισμένων υπερκονδυλίων καταγμάτων του βραχιονίου στα παιδιά, με σκελετική έλξη.
Υλικό - Μέθοδος: 35 παιδιά με εκτατικού τύπου Ιll (ταξινόμηση Gartland) υπερκονδύλια κατάγματα βραχιονίου αντιμετωπίστηκαν με σκελετική έλξη για 3 εβδομάδες και ακολούθως με ακινητοποίηση σε γύψινο νάρθηκα για 2 εβδομάδες. 3 ασθενείς παρουσίασαν νευρική βλάβη (2 νευραπραξία του μέσου και 1 νευραπραξία τoυ ωλενίου), με αυτόματη αποκατάσταση μετά 3 μήνες. Ένας ασθενής παρουσίασε παγίδευση της βραχιονίου αρτηρίας στην καταγματική εστία. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν 2-7 έτη.
Αποτελέσματα: Η αξιολόγηση βασίστηκε στα κριτήρια του Flynn. 29 ασθενείς (82%) είχαν άριστα αποτελέσματα (διαφορά της φέρουσας γωνίας < 5^ο, απώλεια κίνησης < 5^ο). 3 ασθενείς (9%) είχαν καλά αποτελέσματα (διαφορά της φέρουσας γωνίας < 5-10^ο, απώλεια κίνησης < 5-10^ο). 3 ασθενείς (9%) είχαν μέτρια αποτελέσματα (διαφορά της φέρουσας γωνίας < 11-15^ο, απώλεια κίνησης < 11-15^ο).
Συμπέρασμα: Η σκελετική έλξη σε παρεκτοπισμένα υπερκονδύλια κατάγματα του βραχιονίου αποδείχτηκε ασφαλής και αποτελεσματική μέθοδος θεραπείας, με πολύ υψηλό ποσοστό άριστων αποτελεσμάτων (82%) μετά από παρακολούθηση 2-7 έτη.

Β' Ορθοπαιδική Κλινική Α.Π.Θ., Ν.Γ.Ν. Θεσσαλονίκης "Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ"

Κατά το χρονικό διάστημα 1987-1997, αντιμετωπίσθηκαν 41 ασθενείς (29 αγόρια και 12 κορίτσια) ηλικίας 2 έως 13 ετών (Μ.Ο. 9 έτη), με κάταγμα στη διάφυση του βραχιονίου οστού. H κάκωση αφορούσε στο δεξιό βραχιόνιο σε 22 ασθενείς, στο αριστερό σε 19, σε όλους δε ήταν κλειστή. Στις περισσότερες περιπτώσεις (20/41) το κάταγμα ήταν εγκάρσιο, εντοπιζόταν δε στο μέσο τριτημόριο της διάφυσης του βραχιονίου οστού (21/41). Τριάντα τέσσερις ασθενείς αντιμετωπίσθηκαν συντηρητικά με χρήση γύψινου επιδέσμου και ειδική ανάρτηση του μέλους, ενώ σε 7 απαιτήθηκε ανοικτή ανάταξη καt οστεοσύνθεση του κατάγματος με χρήση βελονών Steinmann ή πλάκας Α.Ο. και βιδών. H παρακολούθηση των ασθενών μετά την κάκωση (follow up) κυμάνθηκε από 1 έως 8 έτη (Μ.Ο. 5 έτη), το δε αποτέλεσμα ήταν άριστο στις 34 από τις 41 περιπτώσεις.
Στην εργασία παρουσιάζονται οι ιδιαιτερότητες του συγκεκριμένου κατάγματος στα παιδιά και oι διαφορές στον τρόπο αντιμετώπισής του σε σχέση με τους ενήλικες. Παρουσιάζονται επιπλέον οι επιπλοκές (πρώιμες-όψιμες) που συχνότερα εμφανίζονται, και ερευνάται η δυνατότητα αυτόματης οστικής ανακατασκευής (remodeling) στην περιοχή. Επίσης τονίζεται η δυνατότητα βελτίωσης του άξονα του βραχιονίου οστού, όπως και η σχέση αυτού με την αποκατάσταση της λειτουργικότητας του μέλους σε περιπτώσεις καταγμάτων που αρχικά πωρώθηκαν σε γωνίωση.

Β' Ορθοπαιδική Κλινική Α.Π.Θ.

Στη μελέτη αυτή περιγράφονται οι ενδείξεις, οι τεχνικές μέθοδοι και τα αποτελέσματα της οστεοσύνθεσης των καταγμάτων - επιφυσιολύσεων των άνω άκρων στα παιδιά με απορροφήσιμα υλικά οστεοσύνθεσης.
Εικοσιδύο ασθενείς, ηλικίας 5-14 ετών (μ.ο. ηλικίας 8 έτη) με κατάγματα της περιοχής του αγκώνα (έξω κονδύλου, έσω επικονδύλου, κεφαλής κερκίδος, υπερκονδύλια, ωλεκράνου), κατάγματα αντιβραχίου (μεσότητας και κάτω τριτημορίου) αντιμετωπίστηκαν στην κλινική μας με απορροφήσιμα υλικά οστεοσύνθεσης.
Τα υλικά αυτά αποτελούσαν βίδες σφυρών διαμέτρου 3,5mm και ράβδοι 2mm απορροφήσιμοι από πολυσακχαρίτη SR-PLA.
Τα αποτελέσματα, με χρόνο παρακολούθησης από 1-3 έτη ήταν άριστα στις περιπτώσεις των καταγμάτων του έσω επικονδύλου, κεφαλής κερκίδος, ωλεκράνου και αντιβραχίου, ενώ η οστεοσύνθεση των υπερκονδυλίων καταγμάτων και του έξω κονδύλου του βραχιονίου με τα ανωτέρω υλικά κρίθηκε μη ικανοποιητική.

Ορθοπαιδική Κλινική Πανεπιστημίου Πατρών

Σκοπός: Η διατατική οστεογένεση αποτελεi μέθοδο εκλογής για την επίλυση πολλών δυσεπίλυτων παιδοορθοπαιδικών προβλημάτων. Σκοπός της παρούσας εργασίας εiναι 1) αναφορά στις δυνατότητες της μεθόδου Ilizarov, 2) η αναγκαιότητα υπερδιόρθωσης για την αποφυγή υποτροπών κατά τη διάρκεια ή μετά το τέλος της θεραπείας και 3) η σημασία του προεγχειρητικού σχεδιασμού.
Υλικό-Μέθοδος: Στην περίοδο 1991-1998 (7 χρόνων), αντιμετωπίσθηκαν 28 παιδιά (16 αγόρια, 12 κορίτσια), ηλικiας 4-15 ετών (Μ.Ο. 10,6 έτη), με την μέθοδο Ilizarov, λόγω συγγενών ανωμαλιών. Πρόκειται για 14 συγγενή ελλείμματα περόνης (κατά Achterman τύπος 1Α: 8, Τύπος 1Β: 4, και τύπος 2:2), 4 ΣΕΙ, 3 συγγενεiς βραχύνσεις κνήμης (τύπος 4 κατά Jones), 2 συγγενεiς ψευδαρθρώσεις κνήμης (τύπος 4 κατά Grawford), 2 συγγενείς βραχύνσεις μηριαίου (τύπος Α κατά Aitken), 2 συγγενή εξαρθρήματα κερκίδος και 11 συγγενή έλλειψη ωλένης.
Αποτελέσματα: Στις 2 περιπτώσεις συγγενούς βράχυνσης του μηριαiου πριν από την επιμήκυνση κρiθηκε αναγκαiα η ηραγματοποiηση κοτυλοπλαστικής για την εξασφάλιση του ισχίου, ενώ η φλοιοτομή έγινε υπερκονδύλια. Στις συγγενείς ελλεiψεις περόνης πραγματοποιήθηκαν κατά μέσο όρο 6 επεμβάσεις ανά ασθενή, με προέχουσα την σημασiα των προπαρασκευαστικών επεμβάσεων. Στις συγγενείς βραχύνσεις κνήμης, η ανισκοσκελiα ήταν 3-8 cm και πραγματοποιήθηκε παράλληλα με την επιμήκυνση διόρθωση της στροφής και της βλαισότητας. Η θεραπεiα μιας συγγενούς ψευδάρθρωσης κνήμης δεν επιτεύχθηκε και μετά την ισοσκέλιση, τοποθετήθηκε ενδομυελικός ήλος.
Συμπεράσματα: Η διατατική οστεογένεση επιτρέπει βελτίωση της λειτουργικότητας και της αισθητικής. Oι νεαροί ασθενεiς εiναι κατά κανόνα σε θέση να διάγουν φυσιολογική ζωή. Κατά τη διάρκεια της θεραπείας επισταμένος και συχνός έλεγχος εivαι αναγκαίος.

Ορθοπαιδική Κλινική Πανεπιστημίο Πατρών

Σκοπός: Η συγγενής έλλειψη περόνης είναι η συχνότερη συγγενής ανωμαλiα μακρών οστών και συνοδεύεται από σύστοιχες διαταραχές του άκρου ποδός, της ποδοκνημικής και του μηριαίου. Στην εργασία αυτή παρουσιάζουμε την εμπερiα μας από την εφαρμογή της μεθόδου Ilizarov, και τον σχεδιασμό της θεραπείας για την ταυτόχρονη επιμήκυνση και διόρθωση των συστοίχων παραμορφώσεων.
Υλικό - Μέθοδος: Στην περίοδο 1991-1998 (7 χρόνων), αντιμετωπίσθηκαν 8 αγόρια και 6 κορίτσια, ηλικiας 1 μηνός έως 18 ετών. Κατά Achterman και Kalamchi πρόκειται για 8 ασθενείς με συγγενή έλλειψη περόνης τύπου 1Α, 4 τύπου 1Β και 2 τύπου 2. H επιμήκυνση ήταν 2-17 cm (Μ.Ο. 9cm). Πρίν από την πραγματοποίηση της επιμήκυνσης προηγείτο η προετοιμασία των μαλακών μορiων.
Αποτελέσματα: Χρειάσθηκαν κατά μέσο όρο 6 επεμβάσεις ανά ασθενή, που μπορούν να χωρισθούν σε 4 στάδια. Στο τέλος του πρώτου έτους ηλικίας πραγματοποιήθηκαν 10 επιμηκύνσεις αχιλλείου και 7 περονιαίων. Μέχρι της ηλικίας των 2 ετών έγιναν 5 διορθωτικές οστεοτομίες για ραιβότητα προσθiου ποδός και υπεξάρθρημα ποδοκνημικής. Στην ηλικiα των 4-5 ετών πραγματοποιήθηκε η πρώτη φάση επιμήκυνσης με υπερδιόρθωση. Σε εναπομεiνασα ανισοσκελία σε 6 ασθενεiς πραγματοποιήθηκε στην ηλικία των 9 ετών η δεύτερη φάση επιμήκυνσης. Μετά την οστική ωρiμανση έγινε σε 6 ασθενείς η τελική επέμβαση (4 διορθωτικές οστεοτομiες και 2 αρθροδέσεις ποδοκνημικής).
Συμπεράσματα: Η διατατική οστεογένεση αποτελεi την μέθοδο εκλογής για την αντιμετώπιση της συγγενούς έλλειψης περόνης. 0ι προϋποθέσεις για την μετέπειτα επιμήκυνση πρέπει να εξασφαλισθούν με επεμβάσεις μαλακών μορίων μέχρι το πρώτο έτος ηλικίας. O προεγχειρητlιός σχεδιασμός και η σωστή μετεγχειρητική παρακολούθηση εiναι απαραίτητες για την επiτευξη καλού θεραπευτικού αποτελέσματος.

Β' Ορθοπαιδική Κλινική Α.Π.Θ.

Νοσοκομείο “Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ” Θεσσαλονίκη

Στη διάρκεια 14 χρόνων (1983-1996) αντιμετωπίσαμε στην κλινική μας 235 κατάγματα κάτω επίφυσης κνήμης. Από αυτά τα 125 ήταν επιφυσιολύσεις κάτω επίφυσης κνήμης τύπου ΙΙ κατά Salter-Harris και τα 110 ήταν ενδαρθρικά κατάγματα, επιφυσιολύσεις τύπου ΙΙΙ και IV κατά Salter-Harris περιοχής έσω σφυρού (58), κατάγματα τύπου Tillaux (14), και Triplane (38).
Η ηλικία των ασθενών κυμαινόταν από 2-18 χρόνια.
Η θεραπεία που εφαρμόσαμε ήταν συντηρητική σε 164 περιπτώσεις ασθενών και εγχειρητική σε 48.
Τα αποτελέσματα ήταν ικανοποιητικά στη μεγάλη πλειοψηφία των ασθενών.
Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης κυμαίνεται από 2-13 χρόνια. Συζητούνται τα διαγνωστικά και θεραπευτικά προβλήματα όπως και οι επιπλοκές.
Οι σοβαρότερες επιπλοκές παρατηρήθηκαν μετά από επιφυσιολύσεις τύπου IV κατά Salter-Harrίs κάτω επίφυσης κνήμης περιοχής έσω σφυρού και ήταν ραιβότητα κάτω άκρου κνήμης.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Π.Ν. Αλεξανδρούπολης

Η επιφυσιόλυση της περιφερικής επίφυσης της κνήμης είναι μία βαριά κάκωση της παιδικής και εφηβικής ηλικίας που μπορεί να προκαλέσει σοβαρά προβλήματα στην ανάπτυξη της ποδοκνημικής άρθρωσης.
Σκοπός της εργασίας είναι η μελέτη αυτών των κακώσεων όταν ολοκληρωθεί η ανάπτυξη.
Υλικό – Μέθοδος: Στην κλινική μας αντιμετωπίστηκαν 24 περιπτώσεις επιφυσιόλυσης περιφερικής επίφυσης της κνήμης από το 1985, ηλικίας από 11 έως 16 ετών (Μ.Ο.: 13,6 έτη). Τα αγόρια ήταν 19 και τα κορίτσια 5. Η βαρύτητα της κάκωσης εκτιμήθηκε με την κατάταξή της κατά Salter-Harris και Dias-Tachdjian. Η αντιμετώπιση ήταν χειρουργική σε 10 περιπτώσεις και συντηρητική σε 14 περιπτώσεις ανάλογα με το βαθμό βαρύτητας.
Η παρακολούθηση ήταν από 18 μήνες έως 12 έτη (Μ.Ο.: 6 έτη). Τα αποτελέσματα ήταν πολύ καλά έως άριστα.
Συμπερασματικά, οι κακώσεις αυτές της παιδικής και εφηβικής ηλικίας που μερικές φορές είναι βαριές, εφόσον αντιμετωπιστούν σωστά έχουν καλά αποτελέσματα.

Ορθοπαιδικό Τμήμα Π.Γ.Ν. Νίκαιας Πειραιώς "Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ"

ΣΚΟΠΟΣ: Το Σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα σε προχωρημένα στάδια επιφέρει ατροφία μυών θέναρος και απώλεια της αντιθετικής λειτουργίας του αντίχειρα. H βελτίωση της ατροφΙας των μυών θέναρος μετά τη χειρουργική διάνοιξη, δεν επιφέρει ικανοποιητική αντίθεση του αντίχειρα. Για τούτο προτάθηκε η μεταφορά του επιπολής καμπτήρα του παραμέσου δακτύλου.
ΥΛΙΚΟ: Στην περίοδο 1990-1998 εξετάσθηκαν 100 ασθενείς και χειρουργήθηκαν 122 σύνδρομα καρπιαίου σωλήνα. Μόνο 17 ασθενείς (14%) είχαν βαριά ατροφία θέναρος, 13 γυναίκες (10,5%) και 4 άνδρες (3,5%) με μέσο όρο ηλικίας τα 69 χρόνια.
ΜΕΘΟΔΟΣ: Οι ανωτέρω ασθενείς αντιμετωπίσθηκαν για την ενίσχυση αντίθεσης του αντίχειρα με μεταφορά του επιπολής καμπτήρα του παραμέσου, κατά το χρόνο της χειρουργικής διάνοιξης του καρπιαίου σωλήνα (εγχείρηση Royle-Thompson). Σε 5 ασθενείς είχε προηγηθεί διάνοιξη του καρπιαίου σωλήνα από έτους.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Επανεξετάσθηκαν 14 ασθενείς (82%) και παρατηρήθηκαν: α) Βελτίωση αιμωδίας άμεση στο 90%, β) Πλήρης επάνοδος της αισθητικότητας σε 4 μήνες στο 88% γ) Επάνοδος αντιθετικής λειτουργίας σε 4 μήνες (test Kapandji-test Van Wooter) στο 85% του φυσιολογικού.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η μεταφορά του επιπολής καμπτήρα του παραμέσου (εγχείρηση Royle-Thompson) κατά το χρόνο διάνοιξης του καρπιαίου σωλήνα, επιφέρει ικανοποιητική ενίσχυση της αντιθετικής λειτουργίας του αντίχειρα.

Ορθοπαιδικό Τμήμα Π.Γ.Ν. Νίκαιας Πειραιώς "Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ"

ΣΚΟΠΟΣ: Στην αποκατάσταση της λειτουργίας του εκτατικού μηχανισμού των δακτύλων σε ρήξη στη ΙΙ φαλαγγοφαλαγγική άρθρωση, έχει προταθεί η δερματοτενοντόδεση.
ΥΛΙΚΟ: Στην περίοδο 1990-1997 εξετάσθηκαν στο Ορθοπαιδικό Τμήμα του Νοσοκομείου μας, 84 ασθενείς με mallet finger δακτύλων ηλικίας από 11 έως 80 ετών. Μέση ηλικία για τους άνδρες 30 έτη και για τις γυναίκες 50 έτη.
ΜΕΘΟΔΟΣ: Τόσο σε νέους ασθενείς με ρήξη τένοντα μετά από αθλητική κάκωση, όσο και σε ηλικιωμένους με τραυματική ή αυτόματη ρήξη του τένοντα έγινε συρραφή χωρίς χειρουργική τομή οκτοειδώς διαδερμικά με Nylon 0 – Δερματοτενοντόδεση. Εφαρμόσθηκε επίσης νάρθηκας αλουμινίου (Zimmer) για 6 εβδομάδες.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Επανεξετάσθηκαν 70 ασθενείς. Μέσος χρόνος παρακολούθησης τα 2 έτη. Η αποκατάσταση της εκτατικής ικανότητας των δακτύλων σε νέους ασθενείς έγινε σε 3 μήνες ενώ σε ηλικιωμένους σε 4 μήνες. Σε 8 ασθενείς (5 άνδρες-3 γυναίκες) έγινε ρήξη των ραμμάτων την 3η εβδομάδα και ακολούθησε ανοικτή ανάταξη, συρραφή και συγκράτηση με Kirshner βελόνες. H αξιολόγηση των αποτελεσμάτων έγινε με βάση τα εξής κριτήρια:
Ι. Μέτρηση εκτατικής ικανότητας των δακτύλων (ΙΙ Φ/Φ/κή) πολύ καλά: 80% μέτρια: 12% πτωχά: 8%.
ΙΙ. Μέτρηση καμπτικής ικανότητας στη ΙΙ Φ/Φ/κή πολύ καλά: 90% μέτρια: 6% πτωχά: 4%.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η θεραπεία του Mallet finger με τη μέθοδο της δερματοτενοντόδεσης και τοποθέτησης νάρθηκα αλουμινίου είναι απλή και εφικτή με τοπική αναισθησία. Έδωσε πολύ καλά αποτελέσματα και ιδιαίτερα σε νέους ασθενείς-αθλητές 85% τη δυνατότητα γρήγορης επανόδου στις αθλητικές τους δραστηριότητες.

Β’ Νοσοκομείο ΙΚΑ Θεσσαλονίκης
Δ)ντής: Σ. Λορέντζος

Η νόσος Dupuytren είναι μια συχνή πάθηση της χειρός. Λόγω της προοδευτικής κάμψεως ενός ή περισσοτέρων δακτύλων, μειώνει σημαντικά την λειτουργικότητα της χειρός και δημιουργεί προβλήματα στην προσωπική εξυπηρέτηση των ασθενών.
Η αντιμετώπιση είναι χειρουργική και έχουν προταθεί πολλές χειρουργικές τεχνικές που ανταποκρίνονται στην πολυμορφία της νόσου.
Στην εργασία παρουσιάζεται η χειρουργική αντιμετώπιση της N. Dupuytren σε 96 ασθενείς κατά την χρονική περίοδο 1993-1998.
Η τεχνική που προτιμήθηκε ήταν συνάρτηση της έκτασης της βλάβης και της ηλικίας του ασθενούς .
Γίνεται επίσης σύγκριση των τεχνικών ανάλογα με το στάδιο της νόσου.
Τα αποτελέσματα θεραπείας πολύ καλά και δεν διαπιστώθηκε υποτροπή της νόσου.
Σε (2) περιπτώσεις διαπιστώθηκε μικρή διάσταση των χειλέων του χειρουργικού τραύματος και σε άλλες (2) μικρής έκτασης νέκρωση του δέρματος που αντιμετωπίσθηκαν εύκολα συντηρητικά.

Νοσοκομείο Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Αθήνα

Η αδυναμία ανατάξεως των ενδαρθρικών καταγμάτων του κάτω πέρατος της κερκίδος και η ύπαρξη ενδαρθρικού σκαλοπατιού > των 2 χιλ., οδηγεί συνήθως, σύμφωνα με την βιβλιογραφία, στην ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδος.
Μελετήσαμε 7 άνδρες, μέσης ηλικίας 31 ετών (26-39 ετών), οι οποίοι υπέστησαν ενδαρθρικό κάταγμα κάτω επιφύσεως κερκίδος που αντιμετωπίσθηκε συντηρητικά. Σε όλους υπήρξε πλημμελής πώρωση του κατάγματος με ενδαρθρικό σκαλοπάτι > των 2 χιλ. Σε 6 περιπτώσεις ο καρπός ήταν υπεξαρθρωμένος (παλαμιαία, 5 περιπτώσεις και ραχιαία 1 περίπτωση). Σε μια περίπτωση συνυπήρχε σκαφομηνοειδής διαχωρισμός. Ο προεγχειρητικός σχεδιασμός περιελάμβανε τομογραφίες, απλή και τρισδιάστατη αξονική τομογραφία. Όλοι οι ασθενείς υποβλήθηκαν σε διορθωτική οστεοτομία, κατά μέσο όρο 5,3 μήνες μετά το ατύχημα (3-10 μήνες), πλην ενός που χειρουργήθηκε 3 χρόνια μετά την κάκωση. H οστεοσύνθεση περιελάμβανε πλάκα και βίδες (4 περιπτώσεις), βελόνες Κ και εξωτερική οστεοσύνθεση (2 περιπτώσεις) και μόνο βελόνες Κ (1 περίπτωση).
Τα αποτελέσματα αξιολογήθηκαν μετά οπό μέση παρακολούθηση 2 ετών (1-4 χρόνια), με την μέθοδο των Gartland και Werley, ως εξαιρετικά (4 περιπτώσεις), καλά (1 περίπτωση), μέτρια (1 περίπτωση) και πτωχά (1 περίπτωση).
Συμπεραίνουμε ότι:
1. Η σωστή αντιμετώπιση ενός ενδαρθρικού κακώς πωρωθέντος κατάγματος, προϋποθέτει επιμελή προεγχειρητικό σχεδιασμό και κατάλληλη προσπέλαση.
2. Η τεχνική της ενδαρθρικής ή εξωαρθρικής οστεοτομίας πιθανώς να εξαρτάται από τον χρόνο που μεσολάβησε από της κακώσεως.
3. Όταν συνυπάρχει και υπεξάρθρημα της αρθρώσεως συχνά απαιτείται και συνδεσμική αποκατάσταση.
4. Παρά τις τεχνικές δυσκολίες της επεμβάσεως, μπορούμε να αποκαταστήσουμε ένα κακώς πωρωθέν ενδαρθρικό κάταγμα της άπω κερκίδος, ανεξάρτητα από τον χρόνο που μεσολάβησε, εφ' όσον απουσιάζουν οι αρθριτικές αλλοιώσεις.

Ορθοπαιδική Κλινική Β’ Νοσοκομείου ΙΚΑ Θεσσαλονίκης
Δ)ντής: Σ. Λορέντζος

Στην εργασία δεν γίνεται συγκριτική μελέτη των δυο χειρουργικών μεθόδων θεραπείας του χρόνιου άλγους στον καρπό, αλλά μια προσπάθεια αναφοράς σε μια ακόμη χειρουργική μέθοδο αντιμετώπισης της οστεοαρθρίτιδας της πηχεοκαρπικής. Σε περίοδο δύο ετών 1997-1998 χειρουργήθηκαν για απονεύρωση 5 ασθενείς - 1 γυναίκα και 4 άνδρες - όλοι εργαζόμενοι με χρόνιο άλγος της πηχεοκαρπικής επί εδάφους διαφόρων παθήσεων η συχνότερη από τις οποίες ήταν η παραμελημένη ψευδάρθρωση του σκαφοειδούς. Σε όλους τους ασθενείς έγινε αποκάλυψη και διατομή τεσσάρων τουλάχιστον νευρικών στελεχών.
Στην εργασία τονίζονται οι βασικές ενδείξεις και αντενδείξεις μιας απονεύρωσης. Τα βασικότερα σημεία πόνου πριν την επέμβαση ανιχνεύθηκαν με ψηλάφηση και εντοπίζονται με την δοκιμασία της τοπικής έγχυσης ξυλοκαΐνης.
Η μετεγχειρητική παρακολούθηση των ασθενών έχει σα στόχο κυρίως την εξάλειψη του πόνου και την επάνοδο των ασθενών στην εργασία τους.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Δράμας

Στην παρούσα μελέτη εξετάζεται η αποτελεσματικότητα της εφαρμογής κλειστής ανάταξης και εξωτερικής οστεοσύνθεσης στα ανατασσόμενα ενδαρθρικά κατάγματα του περιφερικού άκρου της κερκίδος.
Στο διάστημα 2/1994 έως 5/1998 εφαρμόσαμε την μέθοδο σε 21 ασθενεiς (22 κατάγματα), με κριτήρια την ηλικiα, τις δραστηριότητες και τον τύπο του κατάγματος. Ο μέσος όρος ηλικίας των ασθενών ήταν 45.4 (22-68 ετών): Όλα τα κατάγματα ήταν σύμφωνα με την κατάταξη UΝΙVERSAL ΙVΒ (ενδαρθρικά, ανατασσόμενα, ασταθή), ενώ κατά FR ήταν VII, VIII ή IV (1 ασθενής). Στους ασθενείς έγινε υπό γενική αναισθησiα ή βραχιόνιο block κλειστή ανάταξη και εφαρμογή εξωτερικής οστεοσύνθεσης με δυνατότητα κινητοποiησης της πηχεοκαρπικής, ενώ σε 5 περιπτώσεις εφαρμόσθηκαν επιπροσθέτως 1 ή 2 Kirschner διαδερμικά. Η εξωτερική οστεοσύνθεση διατηρήθηκε για 8 εβδομάδες και σε 6 περιπτώσεις εφαρμόσθηκε πρώιμη κινητοποiηση της πηχεοκαρπικής άρθρωσης στις 4 εβδομάδες.
Εττανεξετάσθηκαν 20 ασθενείς (21 κατάγματα) για χρονικό διάστημα 6 μηνών έως 4 χρόνων. Τα αποτελέσματα εκτιμήθηκαν ως προς τα υποκειμενικά ενοχλήματα των ασθενών και αντικειμενικά σύμφωνα με τα κριτήρια του SARMIEΝΤΟ (1980) και βρέθηκαν: 16 πολύ καλά - καλά, 3 μέτρια, 2 πτωχά. Περαιτέρω έγινε μια προσπάθεια ανάλυσης των αιτίων των μετρiων και πτωχών αποτελεσμάτων.
Συμπερασματικά μπορούμε να πούμε ότι η εφαρμογή κλειστής ανάταξης και εξωτερικής οστεοσύνθεσης αποτελεi μια αξιόλογη μέθοδο αντιμετώπισης των ενδαρθρικών, ασταθών, ανατασσομένων καταγμάτων του περιφερικού άκρου της κερκίδος, με την προϋπόθεση της ορθής επιλογής ασθενούς, τύπου κατάyματος και ορθής τεχνικής κατά την εφαρμογή της εξωτερικής οστεοσύνθεσης.

The University Hospital of Orthopaedics - Sofia, Bulgaria

Two children with congenital sarcoma - fibrosarcoma and osteosarcoma, both of microscopically differentiated type, are described.
Early radical operation during the first months of life - extirpation of the forearm fibrosarcoma with the periosteum and removal of the entire scapula affected by osteosarcoma led to a cure 15 and 24 years after the treatment respectively.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. “Μποδοσάκειο”, Πτολεμαΐδα

Στην κλινική μας κατά τα έτη 1984-1996, αντιμετωπίσαμε 82 ασθενείς με 83 εξαρθρήματα ώμου (ένας άμφω), εκ των οποίων 46 άνδρες με μ.ο.η. 35 έτη (19 - 74) και 36 γυναίκες με μ.ο.η. 65 έτη (24-93). Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης στους άνδρες ήταν 5 έτη (1-12) και στις γυναiκες - 5,6 έτη (1-13). Η κύρια αιτία της κάκωσης και στα δύο φύλα ήταν πτώση. Στις γυναiκες υπερτερούσαν τα οικιακά ατυχήματα, ενώ στους άνδρες τα εργατικά (βιομηχανικά και αγροτικά - 31) και ακολούθως οι αθλητικές κακώσεις - 5. Στην ηλικία 20-59 ετών οι άνδρες είχαν το υψηλότερο ποσοστό εξαρθρημάτων ώμου - 91,4% (43), ενώ oι γυναίκες - 27,8% (10). Στις ηλικίες 60 - 99 ετών οι γυναίκες είχαν το μεγαλύτερο ποσοστό εξαρθρήματος - 72,2 % (26), ενώ οι άνδρες είχαν 8,6% (4). Σύμφωνα με τον τύπο εξαρθρήματος διαπιστώσαμε στους άνδρες 25 αμιγή πρόσθια εξαρθρήματα σε 24 ασθενεiς (ένας άμφω), και στις γυναiκες -18. Πρόσθιο εξάρθρημα ώμου με αποσπαστικό κάταγμα μείζονος ογκώματος παρατηρήσαμε στους 14 άνδρες (30%) και στις 14 γυναίκες (44 %). Οπίσθιο εξάρθρημα ώμου εiχαμε σε 2 άνδρες. Πέντε άνδρες προσήρθαν με πρόσθιο καθ' έξιν εξάρθρημα ώμου. Στην θεραπεiα πρώτου τραυματικού εξαρθρήματος ώμου, ακολουθήσαμε με συνέπεια πέντε βασικές αρχές: 1) εφαρμογή αποτελεσματικής αναισθησίας γα πλήρη μυϊκή χάλαση, 2) ατραυματική ανάταξη εξαρθρήματος (τεχνική κατά Milch), 3) συνεχή και πλήρη ακινητοποίηση με περίδεση Desot για χρονικό διάστημα, απαραίτητο για επούλωση των τραυματισμένων ιστών ( 3 εβδομάδες σε περιπτώσεις αμιγούς εξαρθρήματος και 4 εβδομάδες στα εξαρθρήματα με κάταγμα μείζονος ογκώματος), 4) πρόγραμμα φυσικής αποκατάστασης για 4 εβδομάδες, 5) περιορισμός δραστηριοτήτων για ορισμένο χρονικό διάστημα. Υποβλήθηκαν σε συντηρητική θεραπεία 45 άνδρες και 34 γυναίκες (τρεις χειρουργήθηκαν).
Αποτελέσματα. Στη σειρά μας δεν παρατηρήσαμε παράλυση μασχαλιαίου νεύρου και κάκωση μασχαλιαiων αγγείων. Είχαμε 2 περιπτώσεις καθ' έξιν εξαρθρήματος ώμου σε 43 αμιγή εξαρθρήματα - ποσοστό 4,65%. Σε 11 ασθενείς μετά το πέρας της θεραπεiας, διαπιστώθηκε εμφανής περιορισμός έξω στροφής και λιγότερο απαγωγής του άνω άκρου, γεγονός, που εκ των υστέρων συνηγορεί για την τραυματική ρήξη του μυοτενόντιου πετάλου, (ποσοστό 13,2%). Η ηλικία αυτών των ασθενών ήταν πάνω από 50 έτη. Όλοι οι ασθενείς επανήλθαν στις συνηθισμένες δραστηριότητές τους.
Συμπεράσματα. 1) Το τραυματικό εξάρθρημα ώμου συναντάται συχνά σε άνδρες νεαρής ηλικiας έως 30 ετών, 2) στις γυναiκες αντίθετα, παρατηρήσαμε περισσότερα εξαρθρήματα ώμου σε ηλικία άνω των 50 ετών, 3) η τήρηση του συγκεκριμένου πρωτοκόλλο θεραπείας μας έδωσε καλά αποτελέσματα (υποτροπή εξαρθρήματος μόνο σε δύο περιπτώσεις - 4,65%) και 4) οι βασικές αιτίες του καθ' έξιν εξαρθρήματος ώμου είναι η τραυματική ανάταξη εξαρθρήματος (χωρίς αναισθησία), η ακινητοποίηση μικρής διάρκειας και η πρώιμη λειτουργική φόρτιση του άνω άκρου (πριν από την 6η – 8η εβδομάδα).

Ελληνική Εταιρεiα Προστασίας και Αποκαταστάσεως Αναπήρων Παίδων (ΕΛΕΠΑΠ), Θεσσαλονίκη

Η βλάβη τού άνω άκρου σε παιδιά με συγγενή ημιπληγία είναι το αποτέλεσμα της σπαστικότητας και ασυνέργειας των προσβεβλημένων μυών. Αυτό επιβαρύνεται από την αισθητική διαταραχή που είναι αισθητηριακή, αντίληψης, οπτικο-κινητική. Η αξιολόγηση του παραλυτικού άνω άκρου είναι δυσχερής και ο σκοπός της εργασίας μας είvαι η παρουσίαση κλίμακας βαθμολόγησης.
Αξιολογήσαμε δώδεκα (12) παιδιά με συγγενή ημιπληγία, ηλικίας 4-17 ετών. Εκτέλεσαν 10 δραστηριότητες που ήταν συνδυασμός κίνησης και λειτουργίας. Σχεδιάσθηκαν για να εξετάσουμε δραστηριότητες προσέγγισης, σύλληψης, ελευθέρωσης και δραγμού. Κάθε δραστηριότητα βαθμολογεiτο από 1-5, ανάλογα με τον βαθμό της επιτυχίας.
1. Σχηματισμός πύργου με 5 κύβους.
2. Ενσφηνώσεις γεωμετρικών σχημάτων, σφαιρικό, τετράγωνο, τρίγωνο και παραλληλόγραμμο, στις υποδοχές τους.
3. Ενσφηνώσεις 5 κυλίνδρων αυξανόμενου μεγέθους σε αντίστοιχο άνοιγμα.
4. Το γέμισμα ποτηριού, βυθίζοντας ένα άδειο ποτήρι σε όσπρια. Το ποτήρι χωρίζεται σε 5 όγκους
5. Το άδειασμα του ποτηριού σε άλλο ποτήρι από το ένα χέρι στο άλλο.
6. Εντοπισμός απτικών ερεθισμάτων, που δίνονται σε κάθε δάκτυλο, χωρίς να βλέπει.
7. Αναγνώριση σχημάτων με την αφή (σφαίρα, τρίγωνο, αστέρι, τετράγωνο, αυγό), χωρίς να βλέπει.
8. Διαχωρισμός 5 διαφορετικού μεγέθους μεταλλικών σφαιρών
9. Χάραξη γραμμής μέσα σε μαίανδρο με 5 στροφές.
10. Διαχωρισμός, μία μία, από πέντε σελίδες βιβλίου.
Υπήρχε σαφής διαφορά σε όλους τους ασθενείς μεταξύ της υγιούς και της προσβληθείσης πλευράς. Τέσσερις ασθενείς επέτυχαν πάνω από 40 μονάδες στην προσβεβλημένη πλευρά, και βαθμολογήθηκαν άριστα από λειτουργικότητα στο ημιπληγικό χέρι. Πέντε παιδιά με 30-40 μονάδες βαθμολογήθηκαν σαν μέτριο αποτέλεσμα, ενώ τρία παιδιά με μικρότερη από 23 βαθμολογία, ανήκουν στα πτωχά αποτελέσματα. Σε δύο ασθενείς πού αντιμετωπίσθηκαν με εγχύσεις αλλαντικής τοξίνης, υπήρχε άμεση βελτίωση στο εύρος της κίνησης των αρθρώσεων, αλλά η βαθμολόγηση βελτιώθηκε στον ένα και έμεινε αμετάβλητη στον άλλο ασθενή. Η βαθμολόγησή μας αποτελεί μία αντικειμενική μέθοδο εκτίμησης του ημιπληγικού άνω άκρου. Ελέγχουμε το αποτέλεσμα τής θεραπείας που παρέχουμε.

Ορθοπαιδικό Τμήμα Γ.Ν.Ν. Κομοτηνής

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας μας ήταν να παρουσιάσουμε την εμπειρία μας από την αντιμετώπιση ασθενών με κάταγμα εξάρθρημα Galeazzi.
Υλικό: Τα τελευταία 13 χρόνια (1986-1998) νοσηλεύθηκαν στην κλινική μας 13 ασθενείς. 11 άνδρες, ποσοστό 84,6% με μέση ηλ. 35,1 χρόνια (14-62 χρ.) και 2 γυναίκες, ποσοστό 15,4% (17-62 χρ.) με κάταγμα-εξάρθρημα Galeazzi. Στις γυναίκες η κάκωση αφορούσε το αριστερό αντιβράχιο, στους δε άνδρες σε 7 το αριστερό (ποσοστό 63,6%) και σε 4 το δεξί (ποσοστό 36,4%).
Μέθοδος: Σε όλες τις περιπτώσεις έγινε κλειστή ανάταξη του εξαρθρήματος της κάτω κερκιδωλενικής διάρθωσης και οστεοσύνθεση της κερκίδας με πλάκα 1/3 κύκλου ή πλάκα LC-DCP και σε 1 περίπτωση με εξωτερική οστεοσύνθεση.
Επιπλοκές: Σε 2 περιπτώσεις (άνδρες) παρατηρήθηκε υποτροπή του εξαρθρήματος της κάτω κερκιδωλενικής, λόγω παρεμβολής του τένοντα του ωλενίου εκτείνοντα τον καρπό. Σε 1 περίπτωση έγινε επανεγχείρηση λόγω πώρωσης του κατάγματος σε πλημμελή θέση. Σε 1 περίπτωση (γυναίκα 62 χρονών) θραύση της πλάκας, έγινε επανεγχείρηση, με τοποθέτηση οστικών μοσχευμάτων.
Αποτελέσματα: Πολύ καλό στις 11 περιπτώσεις και μέτριο στις 2 (περιορισμός του υπτιασμού κατά 30 μοίρες).
Συμπεράσματα: Η κλειστή ανάταξη του εξαρθρήματος της κάτω κερκιδωλενικής και η σταθερή οστεοσύνθεση του κατάγματος της κερκίδας σύμφωνα με τις αρχές της Α.Ο., είναι αποτελεσματική μέθοδος θεραπείας του κατάγματος εξαρθρήματος Galeαzzί. Χρειάζεται προσοχή στον έλεγχο της κάτω κερκιδωλενικής για πιθανή παγίδευση τενόντων της περιοχής.

Α` Γ.Ν.Ν. Θεσσαλονiκης “Άγιος Παύλος”

Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι: α) να παρουσιάσει τα αποτελέσματα της χειρουργικής αντιμετώπισης των διαϋπερκονδυλiων καταγμάτων του βραχιονίου οστού και β) να περιγράψει την οπίσθια προσπέλαση του αγκώνα με ταυτόχρονη πρόσθια μετάθεση του ωλένιου νεύρου.
Υλικό-Μέθοδος. Τα πέντε τελευταία έτη αντιμετωπίσαμε χειρουργικά 17 περιπτώσεις διαϋπερκονδυλίων καταγμάτων βραχιονίου οστού. Οι 10 ήταν άνδρες και οι 7 γυναίκες. Η ηλικία κυμαινόταν από 31 έως 82 έτη (μ.ο. 53 έτη). Από τα κατάγματα αυτά 5 ήταν C1, 5 C2 και 7 C3 κατά ΑΟ. Μετά από λεπτομερή ακτινολογικό έλεγχο ακολούθησε αιματηρή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση. Σε όλες τις περιπτώσεις έγινε οπίσθια προσπέλαση του αγκώνα με οστεοτομiα τύπου Chevron ταυ ωλεκράνου και ταυτόχρονη πρόσθια μετάθεση του ωλένιου νεύρου. Χρησιμοποιήθηκαν κοχλίες σπογγώδους και φλοιώδους οστού 3,5 mm, πλάκες reconstruction 3,5 mm και 1/2 του κύκλου. Μετεγχειρητικά εφαρμόσαμε πρόγραμμα πρώιμης κινητοποίησης του αγκώνα μετά την 3^η μετεγχειρητική ημέρα.
Αποτελέσματα. Με μετεγχειρητική παρακολούθηση που κυμαίνεται από 6 μήνες έως 5 έτη τα αποτελέσματα κρίνονται πολύ ικανοποιητικά έως και άριστα. Σύμφωνα με την κλiμακα Μ. Broberg - Β. Morrey στην οποiα αξιολογούνται ο πόνος, η κινητικότητα, η μυϊκή ισχύς και η σταθερότητα: σε 14 περιπτώσεις είχαμε άριστο αποτέλεσμα (ποσοστό 83%), σε 2 πολύ καλό αποτέλεσμα (ποσοστό 11,5%) και σε 1 περίπτωση μέτριο (ποσοστό 5,5%).
Συμπέρασμα. Η χειρουργική αντιμετώπιση των καταγμάτων κάτω πέρατος βραχιονiου οστού τύπου C κατά Α.Ο., όταν γίνεται με σταθερή εσωτερική οστεοσύνθεση και ακολουθεί πρώιμη κινητοποίση του αγκώνα, όπως έγινε στην παρούσα μελέτη, προτείνεται ως θεραπεiα εκλογής.

Ορθοπαιδική Κλινική 424 Γ.Σ.Ν.Ε., Θεσσαλονίκη

ΣΚΟΠΟΣ: Ο σκοπός της εργασίας μας είναι να παρουσιάσει την εμπειρία μας στην αντιμετώπιση των καταγμάτων και καταγμάτων-εξαρθρημάτων του άνω πέρατος του βραχιονίου.
ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Σε περίοδο μιας πενταετίας (1994-1998) αντιμετωπίστηκαν συνολικά 58 κατάγματα και κατάγματα-εξαρθρήματα της περιοχής αυτής. Από αυτά τα 39 αντιμετωπίστηκαν συντηρητικά, με ή χωρίς προσπάθεια ανάταξης και 19 χειρουργικά. Τα κατάγματα που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά κατατάχθηκαν κατά Neer όπως παρακάτω: α. 12 κατάγματα 2 τεμαχίων, β. 2 κατάγματα 3 τεμαχίων, γ. 1 κάταγμα-εξάρθρημα (οπίσθιο) 2 τεμαχίων και δ. 3 κατάγματα εξαρθρήματα (πρόσθια) 4 τεμαχίων. Για την αντιμετώπισή τους χρησιμοποιήθηκαν πλάκα Τ-βίδες, αγκράφα Stryker, Κ wires, μη απορροφήσιμα ράμματα και τεχνητή πρόθεση. Η προσπάθειά μας επικεντρώθηκε στην ανατομική ανάταξη των κατεαγότων τεμαχίων και στην εφαρμογή minimal οστεοσύνθεσης. Ο χρόνος μετεγχειρητικής παρακολούθησης ήταν από 4 μήνες μέχρι 8 έτη (Μ.Ο. 4,1 έτη).
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Η λειτουργικότητα των ώμων εκτιμήθηκε με την κλίμακα Constant και το κλινικό αποτέλεσμα ήταν άμεσα συσχετιζόμενο με την ανατομική ανάταξη των κατεαγότων τεμαχίων κατά την πώρωση. Ψευδάρθρωση ή άσηπτη νέκρωση δεν παρατηρήθηκαν σε καμία από τις περιπτώσεις μας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Τα κατάγματα ή κατάγματα-εξαρθρήματα του άνω πέρατος του βραχιονίου αποτελούν ένα δύσκολο πρόβλημα λόγω ανατομικής ιδιαιτερότητας (αιμάτωση-κινητικότητα) της περιοχής. Σε αυτά που απαιτούν χειρουργική αντιμετώπιση ο σεβασμός της ανατομικής, η περιορισμένη χρήση υλικών οστεοσύνθεσης και η σωστή μετεγχειρητική αποκατάσταση είναι καθοριστικά για ένα καλό αποτέλεσμα.

Department of Orthopaedics and Traumatology - Ege University Faculty of Medicine, Izmir, TURKEY

Itntraarticular fractures of the distal humerus, because of their rarity and often associated significant displacement, comminution, and osteopenia, become α big problem for orthopaedists.
From 1990 to 1 1998, we had operated eighty three distal intraarticular fractures of humerus. The cases include fifty two men and thirty one women with average age of thirty nine (min. 11, max. 68). Sixty seven of the patients suffered from fractures caused by simple fall and fifteen of the patients after the traffic accidents. Eleven of the cases were open fractures and we used an antibiotherapy for these type of fractures during one week, then we've done the surgery. According to AO/ASIF classification, there were five C1, seventeen C2 and fifty one C3.
For all cases we had applied neurolyse of the ulnar nerve, osteotomy of the olecranon, reconstruction of the trochlea and the articular face, fixation of the articular part to the humeral shaft with posterior approach.
For the cases which rigidly fixated we had started the passive, and then active exercises after the drain take out. The follow up was in between of 4 months to 9 years. There was no infection with rutίn use of antίbiotίcs for two weeks).
We observed two fibrose anchylose at 90^o. In one of them we had applied manipulation under genera! anaesthesia for to increase the range of motion causing a non-union in olecranon. For the other case we made α total elbow prosthesis. In twelve cases we considered loss of 10^o flexion and in seventeen cases loss of 10^o extension.
We believe that the one and only treatment of multίfragmentery intraarticular fractures of the elbow is the restoration of the articular face with open reduction and internal fixation and early rehabilitation in spite of the primary hinged prosthesis which seems an easy way.

Department of Orthopaedic Surgery and Trauma, Ege University, Izmir

The purpose of this study was to assess the outcome of prosthetic hemiarthroplasty for the treatment of acute complex proximal humerus fractures. Between January, 1991 and November 1997, 19 humeral head replacements were performed for acute proximal humerus fractures. The mean age was 68 (min. 57, max. 80). There were 13 females and 6 males. There were 3 three part greater tuberosity fractures, 11 four part fractures, 4 fracture dislocations and 1 head splitting fracture. The dominant shoulder was involved in 12 cases. Modular humeral head replacement systems were used in 8 of them and Neer prosthesis was used in 11. The hemiarthroplasty was performed at an average of 14 (min. 2, max. 60) days after the injury. The prosthesis was implanted with cement in 14 of the shoulders. The patients were followed up for an average of 38 (min. 25, max. 63) months. Assessment included Cofield modification of Neer's Shoulder system with visual analogue scales for pain, plus function and radiographic examination. The ROM at outcome was: active forward elevation 100 degrees, active external rotation and internal rotation 30 degrees. Two (10%) of the patients had excellent results, 10 (53%) satisfactory and 7 (37%) unsatisfactory. Unsatisfactory results were associated with radiographic evidence of glenohumeral cartilage space loss (2/7), evidence of non-union or resorption of the tuberosities (3/7), limited ROM (4/7). Hemiarthroplasty for four part fractures, some three part fractures, and fractures with comminution of the articular segment may be necessary if the fracture cannot be reconstructed. However, results are satisfactory in only 63% of patients. Careful attention to rotator cuff and tuberosίty repair is important to maximise the surgical result.

Ορθοπαιδική Κλινική Α' Γ.Ν.Ν.Θ. “ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ”

Η ακινητοποίηση των συντριπτικών καταγμάτων της περιτροχαντηρίου περιοχής (διατροχαντήρια, υποτροχαντήρια, διαϋποτροχαντήρια) αποτελεί πολλές φορές αντικείμενο προβληματισμού. Αυτό αποδεικνύεται από το γεγονός ότι εκτός από τη συνήθη χρήση ηλώσεως με ολισθαίνοντα ήλο, έχουν προταθεί και άλλες μέθοδοι που έχουν σκοπό την καλύτερη ακινητοποίηση των καταγμάτων αυτών.
Στην κλινική μας, τα τελευταία 5 χρόνια εφαρμόσαμε για την ακινητοποίηση των παραπάνω καταγμάτων τη χρήση ήλου Dynamic Condylar Screw με πλάκα σταθερής γωνίας 95^ο σε 25 ασθενείς. Η επιλογή των περιπτώσεων έγινε με αυστηρό κριτήριο τη συντριπτικότητα των καταγμάτων.
Οι ασθενείς μας ήταν 9 άνδρες και 16 γυναίκες ενώ η ηλικία τους εκυμαίνετο μεταξύ 18 και 84 ετών. Τα λειτουργικά αποτελέσματα ήταν ικανοποιητικά σε όλες τις περιπτώσεις πλην μίας όπου είχαμε θραύση της πλάκας.
Θεωρούμε ότι η χρησιμοποίηση της μεθόδου αυτής στην αντιμετώπιση των προβληματικών καταγμάτων της περιοχής των τροχαντήρων είναι μια καλή επιλογή. Ο σκοπός της μελέτης αυτής είναι η παρουσίαση της εμπειρίας μας στην αντιμετώπιση των συντριπτικών καταγμάτων της παραπάνω περιοχής.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. “Μποδοσάκειο”, Πτολεμαΐδα

Σκοπός. Η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας της εφαρμογής εξωτερικής οστεοσύνθεσης στην θεραπεία των διατροχαντηρίων καταγμάτων (σταθερών και ασταθών) σαν εναλλακτική μέθοδος σε υπερήλικες ασθενείς με επιβεβαρυμένο ιστορικό.
Υλικό - Μέθοδος. Στη μελέτη μας συμπεριλαμβάνονται 53 ασθενείς μέσης ηλικίας 82,7 ετών (εύρος 73-79 έτη), οι οποίοι χειρουργήθηκαν στην τριετία 1994-1996. Όλοι οι ασθενείς μας κατατάχθηκαν σε ομάδα υψηλού κινδύνου αφού συνυπήρχαν τουλάχιστον δύο από τις παρακάτω παθήσεις: 1) καρδιακή ανεπάρκεια, 2) αναπνευστική ανεπάρκεια, 3) εγκεφαλική και νευρολογική νόσος, 4) σακχαρώδης διαβήτης και 5) υπερτασική καρδιοπάθεια. Ο προεγχειρητικός χρόνος κυμάνθηκε από 8 ώρες έως 3 ημέρες, με μέσο όρο 1,8 ημέρες. Ο χρόνος χειρουργείου κυμάνθηκε κατά μέσο όρο σε 25 λεπτά. Η απώλεια αίματος διεγχειρητικά ήταν ελάχιστη και δεν χρειάσθηκε μετάγγιση αίματος.
Αποτελέσματα. 1) Πώρωση των καταγμάτων είχαμε σε όλες τις περιπτώσεις, 2) Επιπολής φλεγμονή στο σημείο εισβίβασης των κεντρικών βελονών είχαμε σε 3 ασθενείς, 3) Ραιβοποίηση του κατάγματος είχαμε σε 2 ασθενείς, 4) Θάνατος ενός ασθενούς την 15^η ημέρα από παθολογικά αίτια.
Συμπεράσματα. Η χρήση εξωτερικής οστεοσύνθεσης στη θεραπεία των διατροχαντηρίων καταγμάτων σε υπερήλικες ασθενείς με επιβεβαρυμένο ιστορικό, είναι μια αξιόπιστη μέθοδος αφού έχει τα εξής πλεονεκτήματα: 1) μικρός προεγχειρητικός χρόνος, 2) αναίμακτη μέθοδος, 3) μικρός χρόνος χειρουργείου, 4) σταθερή οστεοσύνθεση, 5) γρήγορη κινητοποίηση του ασθενούς.
Μειονεκτήματα της μεθόδου είναι: 1) Συχνές αλλαγές των τραυμάτων, 2) Φλεγμονή στην περιοχή εισβίβασης των βελονών.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν. Αγρινίου

Από το 1990 στην Κλινική μας εφαρμόζουμε την ημιαρθροπλαστική Thompson σε επιλεγμένους ασθενείς με διατροχαντήριο κάταγμα. Σκοπός μας ήταν η γρήγορη κινητοποίηση υπέργηρων οστεοπορωτικών ασθενών που νοσηλεύονταν στο Νοσοκομείο μας που δε διέθετε φυσιοθεραπευτικό τμήμα. Χαρακτηρίσαμε υπέργηρους τους ασθενείς άνω των 85 ετών χωρίς αυτό να είναι απόλυτο γιατί λάβαμε υπ΄ όψιν και την βιολογική ηλικiα και το προσδόκιμο επιβίωσης σε ασθενείς με παθολογικά προβλήματα. Ο τύπος των καταγμάτων δε μας απασχόλησε ιδιαίτερα. Στην πενταετία 1990-1994 αντιμετωπίσαμε 36 ασθενείς με αυτό τον τρόπο. Η ηλικία κυμάνθηκε από 73-99 έτη με μέσο όρο 86,1. Ιδιαίτερα προβλήματα στην εγχείρηση ήταν η αφαίρεση της κεφαλής και o καθορισμός του Anteversion. Μετεγχειρητικά ο ασθενής άρχισε να βαδίζει την τρίτη ημέρα. Τρία χρόνια μετά την εγχείρηση επιζούν οι μισοί ασθενείς ενώ ένα 25% πέθαναν τον 3^ο – 6^ο μετεγχειρητικό μήνα και άρα είχαν περπατήσει. Οι υπόλοιποι 9 πέθαναν τους πρώτους 3 μήνες χωρίς να περπατήσουν.
Συμπερασματικά πιστεύουμε ότι η ημιαρθροπλαστική Thompson έχει τη θέση της στη θεραπεία διατροχαντηρίων καταγμάτων σε υπέργηρους επιλεγμένους ασθενείς διότι επιτυγχάνει γρήγορη κινητοποίηση.

Ορθοπαιδική Κλινική Π.Γ.Ν. Ιωαννίνων “Γ. ΧΑΤΖΗΚΩΣΤΑ”

Μελετήθηκαν αναδρομικά τα αποτελέσματα της κλειστής ανάταξης και σταθεροποίησης με τρεις παράλληλες συμπιεστικές βίδες (cannulated) σε 47 κατάγματα αυχένος του μηριαίου, που αντιμετωπίσθηκαν στο διάστημα 1989 -1998.
18 (38%) κατάγματα ήταν απαρεκτόπιστα (Garden Ι & ΙΙ) και 29 (62%) παρεκτοπισμένα (Garden ΙΙΙ & IV).
Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν 53 έτη (από 16 - 85 έτη).
Στο πρωτόκολλο αντιμετώπισης υποψήφιοι για ανάταξη και κοχλίωση ήταν όλοι οι ασθενείς με Garden Ι & ΙΙ κατάγματα και από αυτούς με Garden ΙΙΙ & ΙV, εκείνοι που ήταν νεώτεροι από 65 έτη και σε καλή βιολογική κατάσταση. Η ανάταξη και κοχλίωση έγινε στις πρώτες 24 ώρες. Προϋπόθεση της κοχλίωσης ήταν η επίτευξη ανατομικής ανάταξης του κατάγματος σε F και P απεικόνιση. Δεν υπήρξαν φλεγμονές ούτε θάνατοι κατά την μετεγχειρητική περίοδο και για διάστημα 1 έτους μετέπειτα.
Από τα 47 κατάγματα 45 πωρώθηκαν σε 3-6 μήνες. 2 κατάγματα Garden ΙV παρουσίασαν απώλεια της ανάταξης και οστεοσύνθεσης, το ένα αμέσως μετά την επέμβαση και το άλλο τον 4^ο μετεγχειρητικό μήνα. 8 (17%) ααθενεiς παρουσίασαν κλινικά και ακτινολογικά οστεονέκρωση μέσα στα πρώτα 2 χρόνια και αντιμετωπίσθηκαν με ολική αρθροπλαστική. Τα 7 κατάγματα ήταν Garden ΙΙΙ & lV και το ένα Garden ΙΙ.
Οι 37 (79%) από τους ασθενείς μας είχαν ικανοποιητική λειτουργικότητα του ισχίου τους μετά μετεγχειρητική παρακολούθηση 1 -10 χρόνια.

Ορθοπαιδικό Τμήμα Γ.Ν.Ν. Κομοτηνής.

Σκοπός. Σκοπός της εργασίας μας ήταν να παρουσιάσουμε την εμπειρία μας από την αντιμετώπιση ασθενών με διάσταση της ηβικής σύμφυσης με εξωτερική οστεοσύνθεση.
Υλικό: Την τελευταία 10ετία (1989-1998) νοσηλεύθηκαν στην κλινική μας 14 ασθενείς με διάσταση της ηβικής σύμφυσης.
Οι 12 ήταν άνδρες ποσοστό 85,7% με μ.η. 25,8 χρόνια (16--Ι8) και 2 γυναίκες ποσοστό 14,3% (21 και 37 χρονών).
5 ασθενείς (3 άνδρες και 2 γυναίκες) ήταν πολυτραυματίες. 4 είχαν οπισθοπεριτοναϊκό αιμάτωμα, 2 ρήξη ουρήθρας, 2 κάταγμα κνήμης,1 ρήξη σπληνός, 1 ρήξη ήπατος και 1 κάταγμα κερκίδας.
Μέθοδος: Σε όλους τους ασθενείς χρησιμοποιήθηκε εξωτερική οστεοσύνθεση τύπου ORTHOFlX με 2 βίδες σε κάθε λαγόνια ακρολοφία και παράλληλα έγινε οστεοσύνθεση των υπολοίπων καταγμάτων καθώς και αντιμετώπιση των κακώσεων των άλλων οργάνων από συναδέλφους αντίστοιχων ειδικοτήτων.
Επιπλοκές: Επιπολής φλεγμονή γύρω από τις βίδες σε όλους τους ασθενείς, χωρίς ιδιαίτερα προβλήματα μετά την αφαίρεση των βιδών.
Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα ήταν:
Πολύ καλά σε 12 ασθενείς (11 άνδρες και 1 γυναίκα)
Μέτρια στην 37χρονη γυναίκα πολυτραυματία και
Πτωχά σε 1 άνδρα πολυτραυματία.
Συμπεράσματα: Η εξωτερική οστεοσύνθεση της λεκάνης μπορεί να αποτελέσει ικανοποιητική λύση στην αντιμετώπιση ασθενών, ιδιαίτερα πολυτραυματιών, με διάσταση της ηβικής σύμφυσης με καλή συγκράτηση και βελτίωση της νοσηλείας τους.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Νάουσας

Μια από τις αιτiες γτα αποτυχία σε εγχειρήσεις δισκεκτομής είναι και η αφαiρεση δίσκου από μεσοσπονδύλιο διάστημα που είναι διαφορετικό από αυτό που έχει σχεδιαστεi προεγχειρητικά. Οι πιο συνήθεις τρόποι που χρησιμοποιούνται είναι: 1) Ο έλεγχος της κινητικότητας και 2) Η επίκρουση των τόξων των.
Η εκτίμηση των παραπάνω ευρημάτων είναι υποκειμενική και ως εκ τούτου μπορεί να είναι λανθασμένη. Σκοπός μας είναι να παρουσιασθεi ένας αντικειμενικός τρόπος ανευρέσεως του επιθυμητού μεσοσπονδυλίου διαστήματος δνεγχειρητικά.
Υλικό: Στην κλινική μας το τελευταίο έτος έγιναν 21 εγχειρήσεις δισκεκτομής. Ο ασθενής ετέθη στην γνωστή γονατοαγκωνιαία θέση και έγινε παρασκευή των μεσοσπονδυλίων διαστημάτων και ακολούθως τοποθετήθηκαν στα πιθανά διαστήματα Ο5-Ι1 και Ο4-Ο5 δύο οδηγοi βελόνες διαφορετικής διαμέτρου. Στην συνέχεια με τη βοήθεια ακτινοσκοπικού μηχανήματος έγινε μία πλαγία ακτινογραφία της ΟΜΣΣ. Η εντόπιση της οδηγού βελόνας στο διάστημα Ο5-Ι1, εiναι εύκολη και ακολούθως ματορεi να προσδιοριστεί οποιοδήποτε μεσοσπονδύλιο διάστημα. Ο χρόνος που απαιτείται για την παραπάνω διαδικασία δεν υπερβαίνει τα 3 λεπτά. Σε όλες τις εγχειρήσεις δισκεκτομής η εντόπιση του διαστήματος ήταν απολύτως ακριβής. Μετεγχειρητικά έγινε έλεγχος με προσθιοπίσθια ακτινογραφiα της ΟΜΣΣ που επιβεβαίωσε το σωστό εντοπισμό του μεσοσπονδυλίου διαστήματος.
Συμπέρασμα: Η παραπάνω μέθοδος βασίζεται σε αντικειμενικά στοιχεία και αποφεύγει έτσι τα πιθανά λάθη της υποκειμενικής εκτίμησης. Το ποσοστό επιτυχίας 100% και ο μικρός χρόνος (3 λεπτά) που απαιτείται για την εκτέλεσή της μας κάνει να πιστεύουμε ότι αποτελεi την πιο αξιόπιστη και χρήσιμη μέθοδο για τον εντοπισμό διεγχειρητικά του επιθυμητού μεσοσπονδυλίου διαστήματος σε εγχειρήσεις δισκεκτομής.

Μονάδα Σκολιώσεως & Σπονδυλικής Στήλης - Περιφερειακό Γενικό Νοσοκομείο Αττικής, ΚΑΤ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
Οι χειρουργικές παρεμβάσεις στη σπονδυλική στήλη είναι γνωστό ότι προκαλούν μικρές ή μεγάλες ιατρογενείς καταστροφές στα ανατομικά μόρια με άμεσες και απώτερες συνέπειες στην εμβιομηχανική σταθερότητα του αξονικού σκελετού. Οι προκαλούμενες αστάθειες, ανεξάρτητα από τις επιπτώσεις στην κινητικότητα, εμπεριέχουν και τον κίνδυνο των νευρολογικών επιπλοκών άμεσα ή μακροπρόθεσμα, ανάλογα με το μέγεθος των μη φυσιολογικών κινήσεων που επιτρέπουν. Με σκοπό την εξάλειψη της σπονδυλικής αστάθειας και των επιπτώσεών της, γίνεται σταθεροποίηση με τη χρήση εμφυτευμάτων ενώ παράλληλα επιδιώκεται και η διόρθωση των παραμορφώσεων τόσο σε πλάγιο-πλάγιο όσο και σε οβελιαίο επίπεδο με τελικό στόχο την αποκατάσταση της συνολικής μορφής και ισορροπίας του αξονικού σκελετού.
Η καθιέρωση των διαυχενικών κοχλιωτών ήλων επιτρέπει την τοποθέτηση μεταλλικών εμφυτευμάτων και στις τρεις σπονδυλικές κολώνες με άμεσα αποτελέσματα στην καλύτερη σταθεροποίηση αλλά και στη δυνατότητα για καλύτερες διορθώσεις εγκατεστημένων παραμορφώσεων. Μεγάλη επίσης είναι η σημασία της αποκατάστασης της εμβιομηχανικής συνέχειας της πρόσθιας σπονδυλικής κολώνας η οποία γίνεται με την τοποθέτηση μοσχευμάτων και μπορεί να επιτευχθεί με την ίδια οπίσθια προσπέλαση στα κατώτερα επίπεδα της σπονδυλικής στήλης όπου το εύρος του σπονδυλικού σωλήνα είναι μεγαλύτερο και υπάρχει μεγαλύτερη ευχέρεια χειρισμών.
Υλικό: Αξιολογούνται τα άμεσα μετεγχειρητικά ευρήματα σε 46 ασθενείς με σπονδυλική στένωση (22 άρρενες - 24 θήλεις) οφειλόμενη είτε σε εκφυλιστικής αιτιολογίας μείωση του εύρους του σπονδυλικού σωλήνα, είτε σε ευμεγέθη προβολή μεσοσπονδύλιου δίσκου οι οποίοι υποβλήθηκαν σε διασωματική σπονδυλοδεσία με οπίσθια προσπέλαση (PLIF), με (26) ή χωρίς (20) ταυτόχρονη οπίσθια σπονδυλοδεσία. Χρησιμοποιήθηκαν εμφυτεύματα Bantigan με οστικό μόσχευμα (30) ή συμπαγείς μεταλλικοί κλωβοί Τιτανίου (16).
Αποτελέσμστα: Οι ασθενείς παρουσίασαν πολύ καλή μετεγχειρητική πορεία σε ότι αφορούσε στα μετεγχειρητικά ενοχλήματα εμβιομηχανικής αιτιολογίας και στις νευρολογικές εκδηλώσεις. Μία ασθενής παρουσίασε πτώση ποδός λόγω τραυματισμού της αντίστοιχης σπονδυλικής ρίζας κατά τη διάρκεια των χειρουργικών χειρισμών και άλλη μια εκροή ΕΝΥ λόγω διάνοιξης των μηνίγγων κατά τη διάρκεια τοποθέτησης του εμφυτεύματος. Ένας ασθενής παρουσίασε εκτεταμένη εν τω βάθει φλεγμονή και μία ασθενής μεγάλη διάχυτη μετεγχειρητική αιμορραγία. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι η επιτευχθείσα σπονδυλική σταθερότητα επέτρεψε την έγερση των ασθενών πολύ πιο γρήγορα απ' ότι συνήθως γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις όπου δεν χρησιμοποιείται σπονδυλοδεσία.
Συμπεράσματα: Η διασωματική σπονδυλοδεσία της οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης με οπίσθια προσπέλαση (PLIF), σε περιπτώσεις όπου υπάρχει ή δημιουργείται με τους χειρουργικούς χειρισμούς σπονδυλική αστάθεια, είναι μία αποτελεσματική μέθοδος με την οποίαν επιτυγχάνεται άμεση σταθεροποίηση της ΟΜΣΣ με πολύ ευνοϊκά αποτελέσματα, προϋποθέτει όμως καλή γνώση της εμβιομηχανικής και της χειρουργικής τεχνικής.

Α' Ορθοπαιδική Κλινική Νοσοκομείου “Γ. Παπανικολάου” Εξοχή, Θεσσαλονίκη

Εκτιμήθηκε με κλινικά και ακτινολογικά κριτήρια η επιτυχία της σπονδυλοδεσίας σε μία ομάδα ασθενών μέσης ηλικίας πασχόντων από εκφυλιστικού τύπου σπονδυλολίσθηση, που υποβλήθηκαν σε εγχείρηση αποσυμπίεσης του νωτιαίου σωλήνα και σταθεροποίησης με συστήματα διαυχενικών βιδών. Στη μελέτη περιλαμβάνονται 18 ασθενείς (10 γυναίκες και 8 άνδρες) με μέσο όρο ηλικίας τα 64 έτη (εύρος 52-78).
Σ' όλους τους ασθενείς εφαρμόστηκαν διαυχενικές βίδες σε δύο ή περισσότερες μονάδες και αυτόλογα οστικά μοσχεύματα, σε 6 δε απ' αυτούς χρησιμοποιήθηκαν υλικά μεσοσπονδύλιας σπονδυλοδεσίας (PLIF). Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης ήταν 37 μήνες (2-6 έτη). H επιτυχία της οστικής σπονδυλοδεσίας διαπιστώθηκε μετεγχειρητικά με απλές ακτινογραφίες και αξονική τομογραφία. Το κλινικό αποτέλεσμα εκτιμήθηκε βάσει ερωτηματολογίου που καθόριζε τα ποσοστά επιστροφής στις αρχικές δραστηριότητες, ανακούφισης από τα συμπτώματα και της χρήσης ή μη αναλγητικών.
Οι 16 ασθενείς (89%) βάσει των ακτινολογικών κριτηρίων είχαν σταθερές σπονδυλοδεσίες και οι 15 (83%) άριστα και καλά κλινικά αποτελέσματα.
Η οπίσθια σπονδυλοδεσία με χρησιμοποίηση διαυχενικών συστημάτων σε ασθενείς με εκφυλιστική σπονδυλολίσθηση επιφέρει υψηλά ποσοστά σταθερής σπονδυλοδεσίας και ικανοποιητικών κλινικών αποτελεσμάτων. Η προσθήκη υλικών μεσοσπονδύλιας σπονδυλοδεσίας (PLIF) συμβάλλει στην υποστήριξη της πρόσθιας κολώνας, διεύρυνση των μεσοσπονδυλίων τρημάτων και επιτρέπει ευρύτερη βάση σπονδυλοδεσίας.

Ορθοπαιδική Κλινική Πανεπιστημίου Πατρών

Σκοπός της εργασίας: Σκοπός της μελέτης μας είναι να συστηματοποιήσουμε τους παράγοντες αστάθειας, και να βρούμε μια μεθοδολογία προσέγγισης των κακώσεων της Α.Μ.Σ.Σ. που θα δίνει κατευθυντήριες γραμμές για την αστάθεια, καθώς επίσης και για την φιλοσοφiα αντιμετώπισης.
Υλτκό και μέθοδος: Το νλικό μας αφορά (48) ασθενείς με ασταθεiς κακώσεις κατώτερης Α.Μ.Σ.Σ. που υποβλήθηκαν σε χειρουργική επέμβαση για σταθεροποiηαη. Αναλυτικότερα πραγματοποιήθηκαν: (32) πρόσθιες απονδυλοδεσίες (τύπου Α+Β), (8) οπίσθιες σπονδυλοδεσίες (τύπου Β), και (8) πρόσθιες + οπίσθιες (τύπου C). Οι κακώσεις κρίθηκαν ασταθείς με βάση έξη βασικά κλειδιά: 1. τον αριθμό των προσβεβλημένων κολωνών, 2. την πρόσθια γωνίωση, 3. το ποσοστό κατάληψης του νωτιαίου σωλήνα και της εμπλοκής του δiσκου, 4. την έκταση της παρεκτόπισης, 5. το ποσοστό του ύψους του σπονδύλου που χάθηκε, 6. τη νευρολογική εικόνα. Ταξινομήθηκαν με βάση την έγχρωμη ταξινόμηση (Paul Mayer) ως εξής: Α. τύπου = 6, Β. τύπου = 38 και C τύπου = 4. Μέσος χρόνος παρακολούθησης είναι (3,6) χρόνια με διακύμανση από τους (11) μήνες έως τα (6,2) χρόνια, ενώ ο μέσος όρος ηλικίας ήταν τα (40,3) χρόνια.
Αποτελέσματα: Στους 48 ασθενείς κανένας δεν παρουσίασε επιδείνωση της νευρολογικής εικόνας. Ένας ασθενής απεβίωσε στην Μονάδα από βαριά κάκωση θώρακος. Σε (14) ασθενείς με ριζιτικές διαταραχές επήλθε από βελτίωση έως εξάλειψη των συμπτωμάτων. Σε δύο ασθενείς υπήρξε μετάπτωση frankel scale (Cΰ D1) και σε πέντε ασθενεiς μετάπτωση από (D1ΰ D2). Σε μία περiπτωση διαπιστεύτηκε λανθασμένα ως σταθερή, μία ασταθής κάκωση. Σε τέσσερις ασθενείς παρατηρήθηκε ακτινολογική αύξηση της κύφωσης, χωρίς όμως αυχεναλγία. Δεν παρατηρήθηκε συσχέτιση του ποσοστού κατάληψης του νωτιαίου σωλήνα και της νευρολογικής σημειολογίας .
Συμπεράσματα: Ο καθορισμός της αστάθειας και οι χειρουργικές επιλογές, σε συνδυασμό με τα κριτήρια κλειδιά που χρησιμοποιήσαμε για την μεθοδολογία μας, έχουν δώσει ικανοποιητικά αποτελέσματα και συνεχίζουν να ελέγχονται για τα απώτερα κλινικά και ακτινολογικά αποτελέσματα.
Η μέχρι σήμερα στατιστική ανάλυση και εμπειρία μας, δικαιώνει κύρια τις χειρουργικές επιλογές, ενώ η χρησιμοποίηση της ταξινόμησης του Mayer για την ταυτοποίηση της κάκωσης από πολλά ορθοπαιδικά κέντρα της Ευρώπης και της Βορείου Αμερικής, ομογενοποιεί τους τύπους των κακώσεων και θα συντελέσει στο να καταλήξουμε σε πιo συγκρίσιμα αποτελέσματα και ίσως σε πιo αξιόπιστες απαντήσεις στα κρiσιμα ερωτήματα.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν. Αγρινίου

Η πρώιμη διάγνωση της ιδιοπαθούς σκολίωσης με την προληπτική εξέταση όλου του σχολικού πληθυσμού των ηλικιών "εν κινδύνω" (9-14 ετών), παρά τις αμφισβητήσεις που έχουν διατυπωθεί (ανησυχία πληθυσμού, κόστος), παραμένει σαν ο αποτελεσματικότερος τρόπος αποφυγής δημιουργίας σοβαρών παραμορφώσεων της Σ.Σ.
Η εξέταση έγινε από ειδικώς συγκροτημένες ομάδες ιατρικού και παραϊατρικού προσωπικού από τον 1^ο έως τον 5^ο μήνα και περιελάμβανε: καταγραφή των στοιχείων των παιδιών, ορισμένες ανθρωπομετρικές παραμέτρους (ύψος, βάρος) και εξέταση της Σ.Σ. με την δοκιμασία της επικύψεως. Τα ύποπτα παιδιά προσέρχονταν στο Νοσοκομείο για περαιτέρω έλεγχο κλινικό και ακτινολογικό. Εξετάστηκαν τα παιδιά των 3 τελευταίων τάξεων των 237 Δημοτικών Σχολείων και των 3 πρώτων τάξεων των 45 Γυμνασίων του Νομού. Συνολικά εξετάστηκαν 16473 παιδιά, από τα οποία τα 8496 άρρενα και τα 8247 θήλεα. Κλινικώς θετικά ευρέθησαν 1528 παιδιά (9,3%), από τα οποία 636 ήταν άρρενα (41,62%) και 892 θήλεα (58,83%), ήτοι σε αναλογία 1-1,4.
Από τα 1528 προσήλθαν στο Νοσοκομείο για εξέταση τα 913 και από αυτά σε 590 (3,52%) η σκολίωση επιβεβαιώθηκε ακτινολογικώς, ήτοι σε 231 αγόρια και 359 κορίτσια. Τα ακτινολογικώς κυρτώματα ήταν:

Οι θωρακοοσφυϊκές καμπύλες ήταν 135 (51,3%), έναντι 90 (32,5%) των οσφυϊκών και 38 (13,7%) των θωρακικών κυρτωμάτων, οι δε αριστερές σκολιώσεις σχεδόν διπλάσιες από τις δεξιές (168 ΑΡ έναντι 95 ΔΕ).
Από τα εξετασθέντα παιδιά 4 εστάλησαν σε ειδική μονάδα για χειρουργική διόρθωση και τα υπόλοιπα ευρίσκονται υπό παρακολούθηση. Πιστεύουμε ότι ο προληπτικός έλεγχος του σχολικού πληθυσμού συμβάλλει στην έγκαιρη διάγνωση και έναρξη συντηρητικής θεραπείας, η οποία μπορεί να περιορίσει σημαντικά τον αριθμό των περιπτώσεων που θα έχουν ανάγκη χειρουργικής αντιμετώπισης.

Εργαστήριο Εργαλειομηχανών και Διαμορφωτικής Μηχανολογίας. Πολυτεχνική Σχολή Α.Π.Θ.

Σκοπός: Η σχεδίαση ενός προσομοιωτικού γεωμετρικού και μηχανικού μοντέλου πεπερασμένων στοιχείων, της σπονδυλικής μονάδος τής οσφυϊκής μοίρας και η εφαρμογή δυνάμεων ώστε να μετρήσουμε την κατανομή των τάσεων.
Υλικό Μέθοδος: Με την μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων (finite elements) σχεδιάσαμε το γεωμετρικό μοντέλο του σπονδύλου, χρησιμοποιώντας το πακέτο προγραμματισμού ANSYS. Οι μηχανικές ιδιότητες των επί μέρους τμημάτων του σπονδύλου καθορίσθηκαν με βάση βιβλιογραφικά δεδομένα. Χρησιμοποιήθηκαν εν συνόλω 7236 τρισδιάστατα στοιχεία και 2200 κόμβοι με 6 βαθμούς ελευθερίας εκτός από εκείνους τής κάτω επιφανείας τού κατωτέρου σπονδύλου οι οποίοι πακτώθηκαν. Εφαρμόσθηκαν 4 είδη φορτiσεων στην σπονδυλική μονάδα: Συμπίεση 800Ν, στρεπτική ροπή 8Nm, πρόσθια καμπτική ροπή 8Nm, πλάγια καμπτική ροπή 8Νm.Υπολογίσθηκαν οι τάσεις στους σπονδύλους και στον μεσοσπονδύλιο δίσκο. Αποτελέσματα: Κατά την συμπίεση 800Ν η μέγιστη τάση (10286 N/mm²) εμφανίσθηκε στο σημείο συνένωσης του οπισθίου σπονδυλικού σώματος με τους αυχένες, ενώ η μέγιστη τάση στον δίσκο (3466 N/mm²) εμφανίσθηκε στο οπίσθιο χείλος του μεσοσπονδυλiου δiσκου. Στο ίδιο σημείο του σπονδύλου εμφανίσθηκε και η μέγιστη ροπή τάσης (11926 N/mm²) σε στρεπτική ροπή 8Nm, ενώ για την ίδια στρεπτική ροπή, η μέγιστη τιμή τάσης (7183 N/mm² στον μεσοσπονδύλιο δίσκο, εμφανίσθηκε στα πλάγια σημεία τού δίσκου. Ανάλογα ήταν και τα ευρήματα των τάσεων μετά από καμπτικές ροπές 8Nm.
Συμπέρασμα: Το προσομοιωτικό γεωμετρικό και μαθηματικό μοντέλο των πεπερασμένων στοιχείων είναι ένα αξιόπιστο μοντέλο εμβιομηχανικής μελέτης της ΣΣ. Οι μέγιστες καταπονήσεις γίνονται στο οπίσθιο τμήμα των σπονδυλικών σωμάτων και των δiσκων και στα σημεία συνένωσης του σπονδυλικού σώματος με τον αυχένα. H συνολική μεγαλύτερη τάση στον δίσκο ασκείται σε στροφή.

Εργαστήριο Εργαλειομηχανών και Διαμορφωτικής Μηχανολογίας. Πολυτεχνική Σχολή Α.Π.Θ.

Σκοπός: Η μελέτη τής κατανομής των τάσεων, μετά από εφαρμογή δυνάμεων σε παθολογική σπονδυλική μονάδα της οσφυϊκής μοίρας τής ΣΣ με την βοήθεια προσομοιωτικού γεωμετρικού και μαθηματικού μοντέλου πεπερασμένων στοιχείων.
Υλικό Μέθοδος: Με την μέθοδο των πεπερασμένων στοιχείων (finite elements) σχεδιάσαμε το γεωμετρικό μοντέλο του σπονδύλου, χρησιμοποιώντας το πακέτο προγραμματισμού ANSYS. Έγινε αναπαραγωγή και προσομοίωση της σπονδυλικής μονάδος σε δύο από τις συχνότερες ομάδες παθήσεων της ΣΣ 1) οστεοπόρωση με ελάττωση της οστικής μάζας τού φλοιώδους οστού κατά 50% καi 2) εκφυλιστική δισκοπάθεια, με ελάττωση κατά 50% του ύψους τού μεσοσπονδυλίου δίσκου. Σε αυτές τις παθολογικές σπονδυλικές μονάδες εφαρμόσθηκαν 4 είδη φορτiσεων. Συμπίεση 800Ν, στρεπτική ροπή 8Nm, πρόσθια καμπτική ροπή 8Nm, πλάγια καμπτική ροπή 8Nm. Υπολογίσθηκαν οι ισοδύναμες τάσεις στους σπονδύλους και στον δίσκο.
Αποτελέσματα: Στην προσομοίωση της οστεοπόρωσης όταν εφαρμόζεται συμπίεση ή κάμψη, η μέγιστη τάση στο σπονδυλικό τμήμα εμφανίζεται περιφερικά, στο άνω επίπεδο του φλοιώδους οστού στον άνω σπόνδυλο, καi η τιμή αυξάνει σημαντικά σε σχέση με το φυσιολογικό μοντέλο. Όταν εφαρμόζεται ροπή στρέψης, η τάση αυξάνει στο πρόσθιο τμήμα του σπονδύλου σημαντικά σε σχέση με το φυσιολογικό. Στο μοντέλο της δισκοπάθειας, σε συμπίεση και κάμψη, η ισοδύναμη τάση παρουσιάζει μικρή μεταβολή στο σπονδυλικό σώμα, αλλά σημαντική αύξηση στο οπίσθιο τμήμα του μεσοσπονδύλιου δίσκου. Σε εφαρμογή στρεπτικής ροπής η αύξηση εμφανίζεται στο οπίσθιο και στο πλάγιο τμήμα τού δίσκου.
Συμπέρασμα: Το προσομοιωτικό μοντέλο της παθολογικής σπονδυλικής μονάδος, μελετά τις τάσεις που αναπτύσσονται σε εφαρμογή δυνάμεων κάμψης, συμπίεσης και στρέψης και αναλύει τις βλάβες (κατάγματα ή ρήξεις) που εμφανίζονται σε οστεοπόρωση ή δισκοπάθεια και έχουν μεγάλη κλινική σημασία.

Εκτός από την ελαττωμένη πρόσληψη ασβεστίου και η μειωμένη πρόσληψη μαγνησίου ενοχοποιήθηκε σαν προδιαθεσικός παράγοντας κινδύνου για την εμφάνιση οστεοπόρωσης. Στους ανθρώπους η μέση συγκέντρωση μαγνησiου βρέθηκε ότι συσχετίζεται θετικά με την οστική πυκνότητα (BMC) και από ορισμένους συγγραφείς ότι είναι ελαττωμένη σε ασθενείς με κλινική εικόνα οστεοπόρωσης. Σε άλλες μελέτες αναφέρεται ότι η χορήγηση μαγνησίου κατόρθωσε να βελτιώσει σημαντικά την βαρεία εικόνα οστεοπόρωσης.
Σκοπός της εργασίας αυτής είναι να διερευνηθεί αν η αυξημένη αποβολή μαγνησίου από τα ούρα θα μπορούσε να έχει σχέση με την οστική μάζα της σπονδυλικής στήλης και στα ισχία.
Υλικό-Μέθοδος: Στην μελέτη περιελήφθησαν 82 άνδρες ηλικίας από 43 μέχρι 80 (μ.ο.60,4± 8,86) ετών. Δημιουργήθηκαν δύο ομάδες η ομάδα Α (Ν =34 60,7%) που περιελάμβανε ασθενείς με φυσιολογική αποβολή μαγνησiου μαγνησίου (μ.τ. 83,22± 20,89 mg/24ωρο) και η ομάδα Β με τιμές μαγνησίου ούρων μεγαλύτερη από 120 mg/24ωρo (Ν=22, 39,28%) (μ.τ. 162,95± 47,99 mg/24ωpo. Σε όλους τους άνδρες έγιναν μετρήσεις της οστικής πυκνότητας (BMD) της σπονδυλικής στήλης με διπλή φωτονιακή απορροφησιομέτρηση (DEXA) και λεπτομερής βιοχημικός έλεγχος των βιοχημικών οστικών δεικτών (Ca, Ρ, Mg, ορού και ούρων, ολική τεστοστερόνη, 25(ΟΗ) βιταμίνη D, οστεοκαλσίνη, αλκαλική φωσφατάση και το οστικό ισοένζυμό της, παραθορμόνη, καλσιτονίνη, υδροξυπρολίνη). Στις απλές πλάγιες ακτινογραφίες της θωρακικής και οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης μετρήθηκαν το πρόσθιο, το μέσο και το οπίσθιο ύψος των σπονδύλων από τον πέμπτο οσφυϊκό ως τον τέταρτο θωρακικό σπόνδυλο. Στηριζόμενοι στις αρχές του Minne υπολογίστηκε ο δείκτη σπονδυλικής παραμόρφωσης (spine deformity index - SDI) αλλά και ο αριθμός, η μορφή, και η βαρύτητα των σπονδυλικών καταγμάτων.
Αποτελέσματα: Η ομάδα Β παρουσίαζε στατιστικά σημαντικά μικρότερη (p<0,05) τιμή οστικής πυκνότητας BMD στα ισχία από την ομάδα Β (BMD ολική ισχίων ομάδα Α 1,002± 0,1 gm/cm² ομάδα Β 0,888± 0,054 gm/cm²). Η περιοχή του ισχίου που εμφάνιζε την μεγαλύτερη τιμή απώλειας οστικής πυκνότητας στην ομάδα Β ήταν το τρίγωνο του Ward's (BMD Ward's ισχίων Ομάδα Α 0,665± 0,198 gm/cm² ομάδα B 0,532± 0,092 gm/cm²). Η σύγκριση των δύο ομάδων στην BMD στη σπονδυλική στήλη δεν έδωσε διαφορές στατιστικά σημαντικές. Οι ομάδες δεν παρουσίαζαν στατιστικά σημαντικές διαφορές όσον αφορά τους υπόλοιπους βιοχημικούς δείκτες που μετρήθηκαν εκτός από το ασβέστιο και φώσφορο ούρων εικοσιτετραώρου όπου η ομάδα B παρουσiαζε υψηλότερες τιμές (p<0,05) (ομάδα Α Ασβέστιο ούρων mg/24ωρο 112± 59,84 ομάδα Β 228± 92,84 και Φώσφορος ούρων Pi ομάδα Α 639± 274,90 ομάδα Β 812± 303,1).
Συμπέρασμα: Τα άτομα με αυξημένη αποβολή μαγνησίου από τα ούρα είχαν χαμηλότερη οστική πυκνότητα μόνο στα ισχία και διέφεραν σχεδόν μια σταθερή απόκλιση (1 SD) σε όλα τα σημεία μετρήσεων στα ισχία. Ίσως εκτός από την ελαττωμένη πρόσληψη ασβεστίου και μαγνησίου που έχουν ενοχοποιηθεί σαν παράγοντες κινδύνου για εμφάνιση οστεοπόρωσης και η αυξημένη αποβολή αυτών από το νεφρό να έχει ιδιαίτερη σημασία. Η μέτρηση αυτών είναι εύκολη σε σύγκριση με τον υπολογισμό της πρόσληψής τους από την κάθε μέρα διατροφή.

Σκοπός της εργασίας αυτής ήταν η διερεύνηση της δυνότητας αξιοποίησης των ξεχασμένων ποσοτικών μορφομετρικών δεικτών των μετακαρπίων σε σύγκριση με τις μετρήσεις της οστικής πυκνότητας των ισχίων και της σπονδυλικής στήλης στην πρόβλεψη του οστεοπορωτικού σπονδυλικού κατάγματος.
Επελέγησαν στην μελέτη αυτή άνδρες για τον αποκλεισμό της μεταεμμηνοπαυσιακής οστεοπόρωσης και καλύτερης ομοιογένειας του υλικού. Στην μελέτη περιελήφθησαν 82 άνδρες ηλικiας από 43 μέχρι 80 (μ.ο.60,4 ± 8,86).
Σε όλους τους άνδρες και των δύο ομάδων έγιναν μετρήσεις της οστικής πυκνότητας (BMD) ισχίων και σπονδυλικής στήλης με διπλή φωτονιακή απορροφησιομέτρηση (DEXA) και λεπτομερής βιοχημικός έλεγχος των βιοχημικών οστικών δεικτών (Ca, Ρ, Mg, ορού και ούρων, ολική τεστοστερόνη, 25(ΟΗ) βιταμίνη D, οστεοκαλσίνη, αλκαλική φωσφατάση και το οστικό ισοένζυμό της, παραθορμόνη, καλσιτονίνη, υδροξυπρολίνη). Στις απλές πλάγιες ακτινογραφίες της θωρακικής και οσφυϊκής μοίρας της σπονδυλικής στήλης μετρήθηκαν το πρόσθιο, το μέσο και το οπίσθιο ύψος των σπονδύλων από τον πέμπτο οσφυϊκό ως τον πέμπτο θωρακικό σπόνδυλο. Στηριζόμενοι στις αρχές των Eastell et al υπολογίστηκε ο αριθμός, η μορφή, και η βαρύτητα των σπονδυλικών καταγμάτων και στις δύο ομάδες. Ακόμα έγινε οπλή ακτινογραφία της αριστεράς άκρας χειρός σε όλους του δεξιόχειρες άνδρες. Με την βοήθεια ψηφιοπίνακα έγινε με μεγάλη ακρίβεια η μέτρηση, στην απλή προσθιοπίσθια ακτινογραφία του πάχους της φλοιώδους μοίρας του 2^ου αριστερού μετακαρπίου οστού, του 3^ου αριστερού μετακαρπίου και της 1^ης φάλαγγος του αριστερού παράμεσου και υπολογίστηκαν οι παρακάτω δείκτες σύμφωνα με τους μαθηματικούς τύπους όπως προτάθηκαν από τους διάφορους ερευνητές, D-d= Πάχος φλοιού (CTH: cortical thickness), D²-d²= Επιφάνεια φλοιού (cortical surface area), D-d / D x 100= Πηλiκο πάχους φλοιού προς εξωτερική διάμετρο (δείκτης Nordin), D²-d² / D² x 100= Πηλίκο επιφάνειας φλοιού προς εξωτερική διάμετρο (δείκτης Garn), D²-d² / DxL = Πηλίκο επιφάνειας φλοιού προς ολική επιφάνεια (δείκτης Exton-Smith), (Dz-d2 ) x Lxπ/4= Όγκος φλοιού (δείκτης EVG) όπου L= Μήκος, D= Εξωτερική ή περιοστική διάμετρος, d= Εσωτερική ή ενδοστική διάμετρος.
Από της μετρήσεις και την στατιστική ανάλυση προέκυψε ότι οι τιμές οστικής πυκνότητας της σπονδυλικής στήλης συσχετίζονται στατικά ισχυρά r=0,75 (p<0,01) με τους μορφομετρικούς δείκτες ενώ ασθενέστερα με τις τιμές οστικής πυκνότητας από το ισχίο. Οι μορφομετρικοί δείκτες συσχετίζονται καλύτερα με τα κατάγματα της θωρακικής μοίρας κυρίως με το ποσοστό αμφίκοιλης παραμόρφωσης και της βαρύτητας και λιγότερο με αυτό της οσφυϊκής. Ενώ οι τιμές της οστικής πυκνότητας τόσο του ισχίου όσο και της σπονδυλικής στήλης δεν συσχετίζονταν με κανένα ποσοτικό μορφομετρικό δείκτη της σπονδυλικής στήλης. Το σημαντικότερο εύρημα είναι ότι οι ποσοτικοί μορφομετρικοί δείκτες παρουσίαζαν μεγαλύτερη ευαισθησία 95% έναντι 87% της DEXA (p<0,01) και μικρότερη ειδικότητα 40% έναντι 50% (p<0,05) από την τιμή οστικής πυκνότητας στην σπονδυλική, στο να προσδιοριστεί ο κίνδυνος οστεοπορωτικού σπονδυλικού κατάγματος (odd ratio).
Με βάση τα παραπάνω ο προσδιορισμός του κινδύνου κατάγματος γίνεται iσως καλύτερα κυρίως με τον δείκτη του όγκου φλοιού του μετακαρπίου σε σύγκριση με την μέτρηση της οστικής πυκνότητας με Dexa. Πιστεύουμε ότι από την μέθοδο αυτή ίσως προκύψει η δυνατότητα ενός φθηνού screening test για την πρόβλεψη του κινδύνου οστεοπορωτικού κατάγματος.

Γ.Ν. Ελευσίνας "ΘΡΙΑΣΙΟ"

Η μεταφορά του υποκνημιδίου μυός είναι μια αξιόπιστη μέθοδος για την κάλυψη εκτεθειμένου οστού κνήμης κατά το μέσο τριτημόριό της. Η ακατάλληλη παρασκευή και μεταφορά του μυός επιφέρει τη νέκρωση του μυός και αποτυχία της επέμβασης.
ΣΚΟΠΟΣ της εργασίας είναι η μελέτη της τοπογραφίας των τροφοφόρων αγγείων του μυός, ο τρόπος παρασκευής και το τόξο περιστροφής του, για να μη διαταράσσεται η βιωσιμότητά του κατά τη μεταφορά.
ΜΕΘΟΔΟΣ - ΥΛΙΚΟ : Σε δέκα πτώματα αποκαλύφθηκε ο υποκνημίδιος μυς σε όλη του την έκταση, μετά από την αφαίρεση του δέρματος και του γαστροκνημίου μυός.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Τα κεντρικά δύο τριτημόρια του μυός είναι στερεά προσκολλημένα με την κνήμη προς τα έσω και την περόνη προς τα έξω, ενώ το περιφερικό τριτημόριο είναι ελεύθερο και εύκολα αποχωρίζεται από τους εν τω βάθει μύες. Ο μυς αποκολλήθηκε από τον Αχίλλειο όσο το δυνατόν περιφερικότερα. Μετά τη διατομή του περιφερικά, ανασηκώσαμε το ελεύθερο περιφερικό του τριτημόριο και ανατέμνοντας προσεκτικά το μυ κεντρικά διαπιστώσαμε δύο έως τρεις μικρές, προφανώς ήσσονος σημασίας, διατιτρώσες αρτηρίες οι οποίες εξορμώνται από την οπίσθια κνημιαία αρτηρία και εισέρχονται στον υποκνημίδιο κατά το όριο του μέσου-κάτω τριτημορίου αυτού. Ανατέμνοντας κεντρικότερα διαπιστώνουμε ότι οι κύριες πηγές αιματώσεως του υποκνημίδιου μυός είναι δύο: Η πρώτη προέρχεται από την οπίσθια κνημιαία αρτηρία η οποία αποφύει δύο κλάδους που εισέρχονται στον υποκνημίδιο κατά το ύψος του άνω μέσου τριτημορίου της κνήμης. Η δεύτερη προέρχεται από την περονιαία αρτηρία η οποία αποφύει ένα διατιτρώντα κλάδο, ένα περίπου εκ. ύπερθεν των προηγουμένως περιγραφέντων κλάδων.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Η γνώση της ανατομίας και της αιμάτωσης του υποκνημιδίου είναι σημαντική για την επιτυχή μεταφορά του προς τα εμπρός για την κάλυψη ελλειμμάτων του μέσου τριτημορίου της κνήμης. Τα βήματα για τη μη διαταραχή της αγγείωσης του μυϊκού κρημνού είναι: 1^ον. Παρασκευή του μυός και αποκόλλησή του από τον Αχίλλειο τένοντα περιφερικά μέχρι του ύψους των σφυρών. 2^ον. Διατομή του περιφερικού άκρου και ανάσπαση του ελεύθερου περιφερικού τριτημορίου του. 3^ον. Περαιτέρω απελευθέρωση κατά δύο έως τρία εκ. της πρόσφυσης του μυός στην κνήμη και την περόνη. 4^ον. Δοκιμαστική επικάλυψη του εκτεθειμένου οστού στρέφοντας το ελεύθερο τμήμα του κρημνού προς τα εμπρός. Σε ανεπαρκή κάλυψη του ελλείμματος, ή όταν απαιτείται τάση για επίτευξή της, πρέπει να απολινωθούν τα περιφερικά (ήσσονος σημασίας) διατιτραίνοντα αγγεία και να αποκολληθεί ο μυς κατά δύο ή περισσότερα εκ. κεντρικότερα, έτσι ώστε να βελτιωθεί το τόξο περιστροφής του μυός. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να φθάσει η ανάσπαση του μυός στο ύψος των κυρίων τροφοφόρων αγγείων του μυός (άνω μέσο τριτημόριο κνήμης).

Ορθοπαιδική Κλινική Ν.Γ.Ν. Ελευσίνας “ΘΡΙΑΣΙΟ”.

Σκοπός της μελέτης αυτής είναι η παρουσίαση των αποτελεσμάτων μεταφοράς της έσω κεφαλής τον γαστροκνημίου (11 περιπτώσεις) και του υποκνημιδίου μυός (4 περιπτώσεις) για την αντιμετώπιση απώλειας δέρματος ή σηπτικών καταστάσεων που άφηναν εκτεθειμένο το άνω ή μέσο τριτημόριο της κνήμης ή τον εmγονατιδικό τένοντα.
Υλικό: Σε 5 περιπτώσεις υπήρχε κάταγμα κνήμης με απώλεια δέρματος που άφηνε ακάλυπτη περιοχή της κνήμης. Σε 3 περιπτώσεις υπήρχε μετεγχειρητική νέκρωση του δέρματος (σε 2 περιπτώσεις μετά ολική αρθροπλαστική γόνατος και σε 1 μετά επέμβαση για ORIF τον κνημιαίου plateau) που άφηνε εκτεθειμένο τον επιγονατιδικό τένοντα. Σε 5 περιπτώσεις υπήρχε μετατραυματικιj ή μετεγχειρητική λοίμωξη με πυορροούντα συρίγγια και εκτεθειμένο οστούν. Τέλος σε 2 περιπτώσεις υπήρχε χρόνια οστεομυελίτιδα.
Μέθοδος : Ο τρόπος παρασκευής και ο άξονας περιστροφής των ως άνω μυών έτσι ώστε να μην επηρεαστεί η αγγείωσή τους μελετήθηκε πειραματικά σε 10 πτώματα πριν εφαρμοστεί στην πράξη. Η μεταφορά της έσω κεφαλής τον γαστροκνημίου έγινε για αντιμετώπιση προβλημάτων που αφορούσαν το άνω τριτημόριο της κνήμης, ενώ η μεταφορά του υποκνημιδίου έγινε για την αντιμετώπιση προβλημάτων που αφορούσαν το μέσο τριτημόριο της κνήμης.
Αποτελέσματα: Σε όλες τις περιπτώσεις επετεύχθη κάλυψη του ελλείμματος και πλήρης επούλωση. Όλες οι σηπτικές καταστάσεις αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς, αφού προηγήθηκε της μεταφοράς ευρύς χειρουργικός καθαρισμός. Σε 2 περιπτώσεις απαιτήθηκε επιπλέον αυτόλογη οστεομεταμόσχευση για την αντιμετώπιση οστικού ελλείμματος μετά το χειρουργικό καθαρισμό.
Συμπέρασμα: Η μεταφορά των ως άνω μυών είναι μια άριστη μέθοδος για την αντιμετώπιση δυσεπίλυτων προβλημάτων.

Ορθοπαιδικό Τμήμα Ν.Γ.Ν.Θ. “Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ”
Δ)ντής: Δρ. Γ. Κούλαλης

ΣΚΟΠΟΣ: Η εργασία μας αυτή σκοπό έχει να καταθέσει την εμπειρία μας στην αντιμετώπιση των καταγμάτων pillon συνεπεία βίας υψηλής ενέργειας.
ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Συμπεριλάβαμε 36 ασθενείς οι οποίοι χωρίστηκαν σε δύο ομάδες μελέτης. Ομάδα Α: 11 ασθενείς με 12 κατάγματα (άμφω 1) που αντιμετωπίσθηκαν με εσωτερική οστεοσύνθεση και ομάδα Β: 25 ασθενείς με 27 κατάγματα (άμφω 2) που αντιμετωπίσθηκαν με εξωτερική οστεοσύνθεση και ταυτόχρονη αποκατάσταση μήκους περόνης με υλικό οστεοσύνθεσης. Η ταξινόμηση των καταγμάτων έγινε κατά Mars-Spiegel. Ο μέσος όρος ηλικίας των ασθενών ήταν τα 48 έτη και αφορούσαν 10 γυναίκες και 26 άνδρες.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης είναι τα 3,5 έτη. Τα αποτελέσματα αξιολογήθηκαν με βάση την κλινική εικόνα με συγκεκριμένο πρωτόκολλο του τμήματος. Η ομάδα Α παρουσίασε 6 ασθενείς με πολύ καλό αποτέλεσμα (ποσοστό 54%), 3 ασθενείς με καλό (27%) και 2 με μέτριο (19%). Η ομάδα Β παρουσίασε 18 ασθενείς με πολύ καλό αποτέλεσμα (72%), 4 με καλό (16%) και 3 με μέτριο (12%). Η ομάδα Α είχε ως επιπλοκές 2 φλεγμονές (μία οδήγησε σε αρθρόδεση), μία ψευδάρθρωση και μία νέκρωση δέρματος. H ομάδα Β παρουσίασε μία φλεγμονή, μία ψευδάρθρωση και μία ανάταξη σε πλημμελή θέση που αντιμετωπίσθηκε σε δεύτερο χρόνο με εσωτερική οστεοσύνθεση.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Πιστεύουμε ότι η εξωτερική οστεοσύνθεση πλεονεκτεί σε αποτελέσματα μέσου χρόνου παρακολούθησης λόγω ελαχιστοποίησης πιθανότητας φλεγμονής, πρώιμης κινητοποίησης και αποφυγής επανεγχείρησης για αφαίρεση υλικών.

Β’ Ορθοπαιδικό Τμήμα Π.Γ.Ν.Α. “Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ”

Τα εξωαρθρικά κατάγματα της περιφερικής μετάφυσης της κνήμης αποτελούν ένα δύσκολο θεραπευτικό πρόβλημα.
Η αξιολόγηση των αποτελεσμάτων της θεραπείας των καταγμάτων της περιφερικής μετάφυσης της κνήμης με εξωτερική οστεοσύνθεση είναι ο σκοπός της εργασίας μας.
Το υλικό μας αποτελούν 26 ασθενείς με παρακολούθηση τουλάχιστον 14 μηνών. Οι 15 είχαν ανοικτό κάταγμα. Όλοι αντιμετωπίστηκαν με την ίδια μέθοδο εξωτερικής οστεοσύνθεσης ιβριδικού τύπου (περιαρθρικά δακτύλιος Ilizarov και κεντρικά μονόπλευρο πλαίσιο). Δεν διαπιστώθηκε σοβαρή επιπλοκή. Όλα τα κατάγματα πωρώθηκαν σε διάστημα 3 έως 7 μηνών. Όλοι πλην τεσσάρων είχαν τελικά φυσιολογικό εύρος κίνησης της συστοίχου ποδοκνημικής. Τα κατάγματα αυτά δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπιστούν με ενδομυελική ήλωση διότι το μήκος του ακεραίου περιφερικά φλοιού δεν επαρκεί για την τοποθέτηση δύο βιδών. Πιστεύουμε ότι η εξωτερική οστεοσύνθεση ανταποκρίνεται πολύ καλά στις ανάγκες θεραπείας των καταγμάτων.

The Orthopedics and Traumatology Clinic of Ege University Medical Faculty, Bornova IZMIR

Between 1992 and 1998, 83 patients with tτbial plafond fractures have been tτeated in our clinic. The aetiology of the trauma was fall in 51 and traffic accident in 32. Eleven of the falls were suicidal attempts. There were 34 female and 41 male patients in ages ranging from 11 to 66, with a mean age of 47 years.
14 of the cases had open fractures. According to Gustilo and Anderson classification 8 of them were classified as type 1; 5 of them as type 2; and two of them as type 3. All the open fractures were treated with urgent irrigation, debridement and antibiotic prophylaxis has started immediately. After that ligamentotaxis has been applied with hinged fixators, fixed to the medial side of the ankle.
In all cases the ankle joint has been fixed at 90 degrees for three weeks, in which the patients have been mobilised on the third day postoperatively, and encouraged to walk, with partial weight bearing to the fractured limb. At the end of the third week, the hinge of the fixator has been loosened and ankle motion has been started.
The remaining 69 patients with closed fractures were classified according to the Ruedi-Algover classification. Among them, 29 cases were classified as type 2 and 40 cases as type 3. Those patients have been treated with long leg cast braces applied ίn the emergency room, after then they were operated and hinged external fixators were applied; and the alignment has been achieved by ligamentotaxis. It has been observed that the articular surfaces were all restored by this procedure. The separated small fragments have been fixed with Κ-wires and screws (minimal osteosynthesis). In all cases, the ankle joint has been fixed at 90 degrees of flexion for three weeks. All patients were forced to walk starting from the third postoperative day with partial weight bearing.
In the former cases, the fibula had not been fixed; but later on, because of the complications seen after reduction, in all the latter cases, it has been fixed. The 68 patients to whom fibular fixation has been performed, 56 have been fixed with IM osteosynthesis, and 12 were fixed using plates and screws.

Ορθοπαιδικό Τμήμα Γ.Ν.Ν. Κομοτηνής

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας μας ήταν να παρουσιάσουμε την εμπειρiα μας από την χειρουργική θεραπεία 15 περιπτώσεων ασθενών με κάταγμα μεσογληνίου επάρματος της κνήμης με την έκφυση τον προσθίου χιαστού συνδέσμου.
Υλικό: Τα τελευταία 13 χρόνια (1986-1998) νοσηλεύθηκαν στην κλινική μας 15 ασθενεiς με κάταγμα μεσογληνίου επάρματος της κνήμης. 11 ήταν άνδρες, ποσοστό 73,3% με μέση ηλ. 27,1 χρόνια (14-56 χρονών) και 4 γυναίκες, ποσοστό 26,7%, με μ. ηλ. 24,7 χρόνια (18-38 χρονών).
Σε 3 περιπτώσεις συνυπήρχε κάταγμα κονδύλου της κνήμης (οστεοσύνθεση), σε 1 απόσπαση της έκφυσης του οπισθίου χιαστού (οστεοσύνθεση), σε 1 περιφερική ρήξη τον έσω μηνίσκου (συρραφή), σε 1 ρήξη έσω θυλακοσυνδεσμικών στοιχείων (συρραφή) και σε 1 ρήξη οπισθίου χιαστού (χωρίς συρραφή).
Μέθοδος: Σε όλες τις περιπτώσεις έγινε ανοικτή ανάταξη και καθήλωση του κατάγματος, με βίδες σε 5 περιπτώσεις, με απορροφήσιμες βελόνες σε 8 και με ράμματα σε 2 περιπτώσεις.
Έγινε δοκιμασία ανάταξης του κατάγματος με υπερέκταση του γόνατος, πριν την οστεοσύνθεση, χωρίς αποτέλεσμα σε όλες τις περιπτώσεις.
Αποτελέσματα: Σε όλες τις περιπτώσεις παρατηρήθηκε πώρωση του κατάγματος, χωρίς πρόσθια αστάθεια.
Στην περίπτωση της ρήξης του οπισθίου χιαστού (άνδρας 40 ετών) παρέμεινε οπίσθια αστάθεια με ανάπτυξη οστεοαρθρίτιδας στο έσω διαμέρισμα.
Συμπεράσματα: Από την εμπειρία μας μπορούμε να πούμε ότι η ανοικτή ανάταξη και οστεοσύνθεση των καταγμάτων του μεσογληνίου επάρματος της κνήμης με διερεύνηση και πλύση του γόνατος είναι εmβεβλημένη και δίνει ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Γ΄ Χειρουργική Κλινική Α.Π.Θ. Νοσοκομείο ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκη

Οι μείζονες ανοικτές κακώσεις του γόνατος με κατάγματα, συνδεσμικές κακώσεις και αποκολλήσεις μαλακών μορίων δημιουργούν πολλαπλά διλήμματα κατά την αντιμετώπισή τους. Σκοπός της μελέτης αυτής είναι η σύγκριση των αποτελεσμάτων από την εφαρμογή των διαρθρικών και περιαρθρικών πλαισίων εξωτερικής οστεοσύνθεσης σε αυτές τις βαριές κακώσεις. Από τον Μάιο του 1987 μέχρι τον Δεκέμβριο του 1997 αντιμετωπίσαμε δεκαεννέα ασθενείς με είκοσι σύνθετες κακώσεις του γόνατος χρησιμοποιώντας κατά την πρώτη εξαετία αποκλειστικά διαρθρικά ενώ κατά την τελευταία περίοδο περιαρθρικά αλλά και διαρθρικά πλαίσια επί απολύτου αστάθειας. Οι κακώσεις περιλάμβαναν όλων των τύπων τα καταγματικά πρότυπα πάνω ή και κάτω από το γόνατο, με διάφορες συνδεσμικές βλάβες, ήταν τύπου τριβής – αποκόλλησης και επί εννέα ασθενών συνυπήρχε αγγειακή βλάβη και απαιτήθηκε αγγειοχειρουργική αποκατάσταση. Δεν έγιναν μείζονος επανορθωτικού χαρακτήρα ενέργειες επί των κακώσεων του συνδεσμικού συστήματος. Από τους ασθενείς αυτούς δύο κατέληξαν κατά το πρώτο πενθήμερο από αίτια μη συσχετιζόμενα με τις υπό μελέτη κακώσεις. Σε δύο διενεργήθηκαν σταυροποδικοί κρημνοί, σε έναν επί παρουσία διαρθρικού και σε έναν επί παρουσία περιαρθρικού πλαισίου με ανάλογη τροποποίηση του πλαισίου. Οι δυνατότητες διενέργειας αγγειακής χειρουργικής επέμβασης ήταν παραπλήσιες στις δύο ομάδες. Οι επιπλοκές περιλάμβαναν την παραμονή στοιχείων εν τω βάθει λοίμωξης σε δύο ασθενείς, έναν από κάθε ομάδα και παραμόρφωση σε ραιβότητα σε τρεις και αντιμετωπίστηκαν ανάλογα. Η εφαρμογή περιαρθρικού πλαισίου έχει ως αποτέλεσμα τη σχετική μηχανική ανεπάρκεια του συστήματος. Σε τέλεια αστάθεια δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί, όταν όμως μπορεί να γίνει προσφέρει επωφελή αποτελέσματα. Παρά την μειωμένη σταθερότητα των περιαρθρικών πλαισίων έναντι των αντίστοιχων διαρθρικών, τα πρώτα διατηρούν συγκριτικά πλεονεκτήματα στην αντιμετώπιση βαριών ανοικτών κακώσεων του γόνατος επειδή επιτρέπουν έγκαιρη κινητοποίηση της άρθρωσης.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Δράμας
Δ)ντής: Κ. Βραδέλης

Στην παρούσα μελέτη αναλύονται τα αποτελέσματα χειρουργικής θεραπείας 35 καταγμάτων κάτω πέρατος μηριαίου κατά την περίοδο 1989-1997 σε ισάριθμους ασθενείς από τους οποίους οι 24 ήταν άνδρες και οι 11 γυναίκες ηλικiας 17-70 χρόνων. Η κύρια αιτία της κάκωσης ήταν τo τροχαίο ατύχημα. Σύμφωνα με την κατάταξη της ΑΟ εiχαμε: 12 κατάγματα τύπου Α, 9 τύπου Β, και 14 τύπου C, εκ των οποίων τα 8/35 ήταν ανοικτά. Συνοδοί κακώσεις υπήρχαν σε 18 ασθενεiς και συνδεσμικές βλάβες του συστοiχου γόνατος σε 3. Οι ασθενείς χειρουργήθηκαν σε 4-7 ημέρες από την κάκωση και τα υλικά εσωτερικής οστεοσύνθεσης που χρησιμοποιήθηκαν ήταν: σε 8 ασθενείς αυλοφόρες βίδες, σε 4 ευθεία πλάκα, σε 8 πλάκα κονδύλων μηριαίου, σε 3 γωνιώδης πλάκα 95° της ΑΟ και σε 12 ολισθαίνων ήλος - πλάκα. Σε 16 ασθενείς λόγω μεγάλης συντριβής στην εστία του κατάγματος τοποθετήθηκαν οστικά μοσχεύματα. O χρόνος μετεγχειρητικής παρακολούθησης κυμάνθηκε από 1-8 χρόνια. Τα αποτελέσματα αξιολογήθηκαν κατά τα κριτήρια Stewart ως ακολούθως: Καλά σε 26, μέτρια σε 5 και κακά σε 4. Η πλήρης φόρτιση του σκέλους γινόταν σε 16-18 εβδομάδες μετά την κάκωση και από τις επιπλοκές είχαμε 3 φλεγμονές, 2 ψευδαρθρώσεις και 1 καθυστερημένη πώρωση. Είναι γενικά αποδεκτό ότι η χειρουργική θεραπεία αυτών των δύσκολων καταγμάτων προσφέρει σημαντικά πλεονεκτήματα έναντι της συντηρητικής. Η επιλογή των διαφόρων υλικών οστεοσύνθεσης υπαγορεύεται από τις παρακάτω χειρουργικές αρχές: Ακριβής ανατομική ανάταξη, στερεά εσωτερική συγκράτηση με αποκατάσταση του ανατομικού άξονα και πρώιμη κινητοποίηση. Επιπλέον τονίζεται ότι το καλό αποτέλεσμα διασφαλίζουν η ατραυματική τεχνική και η εμπειρία του χειρουργού.

Κλινική Ορθοπαιδικής - Τραυματιολογίας Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Ηρακλείου Κρήτης

Αυξημένη επίπτωση επιπλοκών έχει περιγραφεί με την χειρουργική αντιμετώπιση των καταγμάτων του κάτω πέρατος τον μηριαίου. Οι αρχές της βιολογικής οστεοσύνθεσης, χρησιμοποιήθηκαν στην αντιμετώπιση 36 καταγμάτων τύπου Α και τύπον C κατά ΑΟ σε προοπτική μελέτη.
Το διάστημα Ιανουαρίου 1991 - Δεκεμβρίου 1996 αντιμετωπίσθηκαν 36 κατάγματα σε 20 άνδρες και 16 γυναίκες με Μ.Ο. ηλικίας 44 έτη. Η αιτία της κάκωσης ήταν κυρίως το τροχαίο ατύχημα. Έξι ήταν ανοικτά τύπου Ι, ΙΙ, ΙΙΙα. Δεν χρησιμοποιήθηκαν μοσχεύματα και το υλικό οστεοσύνθεσης ήταν η πλάκα υποστήριξης σε 10 ασθενείς και ο ολισθαίνοντας ήλος κονδύλων 95 σε 26.
Όλοι οι ασθενείς υπεβλήθησαν μετεγχειρητικά σε συνεχή παθητική κίνηση και επανεξετάζονταν μετεγχειρητικά σε τακτά χρονικά διαστήματα για ένα έτος.
Ο μέσος χρόνος που απαιτήθηκε για την πώρωση ήταν 11,3 εβδομάδες. Αποτυχία των υλικών δεν παρατηρήθηκε σε καμιά των περιπτώσεων και όλα τα κατάγματα πωρώθηκαν. Χρησιμοποιώντας τα κριτήρια Schatzker τροποποιημένα κατά Bolhofner τα αποτελέσματα εκτιμήθηκαν σαν εξαιρετικά και καλά στο 83%, μέτρια στο 6% και 11% πτωχά.
Τα πτωχά αποτελέσματα, πώρωση σε πλημμελή θέση (3) και μια εν τω βάθει φλεγμονή αφορούσαν κυρίως κατάγματα Α3 και C3.
Συμπερασματικά, η μέθοδος αυτή οστεοσύνθεσης οδηγεί σε γρήγορη πώρωση δίχως σημαντικές επιπλοκές στα δύσκολα αυτά κατάγματα. Απαραίτητη όμως κρίνεται η εκμάθηση της μεθόδου και η εξοικείωση μ' αυτήν του χειρουργού.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Βέροιας

Σκοπός της εργασίας είναι να παρουσιάσει τα αποτελέσματα μεθόδου αντιμετώπισης καταγμάτων διάφυσης του Μηριαίου με ελαστικό ενδομυελικό ήλο τύπου Marchetti - Vicenzi.
Ο ήλος Marchetti - Vicenzi χαρακτηρίζεται σαν ήλος ελαστικός, ο οποίος επιτρέπει μικροκινήσεις στην εστία του κατάγματος και την πρώιμη κινητοποίηση - φόρτιση του ασθενούς.
Στην κλινική μας από τον 3^ο / 96 έως και 7^ο / 98 χρησιμοποιήθηκε αυτός ο ήλος σε 26 ασθενείς, 12 γυναίκες και 14 άνδρες για τα κατάγματα διάφυσης του Μηριαίου.
Η μέση ηλικία των ασθενών ήταν 30,5 έτη (16 - 80).
Η χειρουργική αντιμετώπιση έγινε σε 3 περιπτώσεις με κλειστή μέθοδο και σε 22 περιπτώσεις με μικρή τομή στην εστία του κατάγματος, σε απλή χειρουργική τράπεζα λόγω ελλείψεως τράπεζας ηλώσεων και ενισχυτού εικόνας. Σε όλες τις περιπτώσεις εφαρμόστηκε πρώιμη κινητοποίηση και φόρτιση του σκέλους. Η παρακολούθηση των ασθενών περιελάμβανε κλινικό (κινητικότητα ισχίου, γόνατος, μυϊκή ατροφία) και ακτινολογικό έλεγχο. Τα αποτελέσματά μας, αξιολογήθηκαν βάσει των κριτηρίων κατά Klemm και Borner (1986) και κρίνονται από πολύ ικανοποιητικά έως άριστα.
Με το δεδομένο ότι η ενδομυελική ήλωση τύπου Marchetti Vicenzi εμφανίζει ορισμένα πλεονεκτήματα, όπως το περιφερικό κλείδωμα του ήλου και η αποφυγή καταστροφής του ενδοστέου (unreaming), την εφαρμόσαμε στις περιπτώσεις που αναλύουμε με πολύ καλό αποτέλεσμα.

Department of Orthopaedic Surgery and Trauma, Ege University, Izmir

Femoral shaft fractures resulting from gunshot wounds are challenging injuries. We reviewed twenty-one cases with low velocity gunshot fractures of the femur in twenty one patients from 1992 through 1997. The mean age of the patients was 36 (min. l7, max. 54). Additional gunshot injuries were present in six (29%). Patient follow-υρ averaged 42 (min. l3, max. 70) months. Νο patients were lost to follow-υρ. Eighteen (86%) cases were treated by IV administration of antibiotics followed by delayed closed nailing (7 Grosse-Kempf, 11 Elastic Bundle Nailing) 10 to 14 days after the injury. Two different types of interlocking nailing were performed; selection of the type depended on the configuration and degree of comminution of the fracture. Ιn three (14%) patients who had both a fracture of the femur and limb-threatening injuries, nailing was performed immediately before emergency neurovascular surgery. Prophylactic fasciotomy was done ίn only 2 (9.5%) patients. There were 2 (9.5%) peripheral nerve injuries. In the two patients who had a sciatic-nerve palsy, one palsy had incomplete return of function, and one had no return of function. Α malunion in 20 degrees of varus alignment occurred in one patient who had an immediate nailing before vascular repair. At most recent follow-υρ; there were no infections, 2 (9.5%) delayed unions. Limb-length discrepancy of more than one centimetre occurred in 3 (14%) patients. We concluded that low-velocity gunshot fractures of the femur can be adequately treated with delayed interlocking nailing and IV administration of antibiotics.

Ορθοπαιδικό Τμήμα Γ.Ν.Ν. Κομοτηνής

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας μας ήταν να μελετήσουμε την εξέλιξη της πώρωσης των καταγμάτων της διάφυσης του μηριαίου μετά από ενδομυελική ήλωση (Kuntscher) στα οποία τοττοθετήθηκαν, στην εστία του κατάγματος, σπογγώδη αυτομοσχεύματα, που πήραμε με τις ειδικές φρέζες διεύρυνσης του αυλού του μηριαίου, από την περιοχή του μεiζονα τροχαντήρα, ενδομυελικά.
Υλικό: Τα τελευταία 13 χρόνια (1986-1998) αντιμετωπίσθηκαν στην κλινική μας 143 ασθενείς με 150 κατάγματα διάφυσης του μηριαiου (7 αμφοτερόπλευρα). 108 άνδρες και 35 γυναίκες.
Την 4ετία (1995-1998) σε 19 ασθενεiς με 20 κατάγματα διάφυσης μηριαiου, 16 άνδρες με μ. ηλ. 24,8 χρ. 17-47 χρονών και 3 γυναίκες με μ. ηλ. 32,3 χρ. 18-47 (1 αμφοτερόπλευρα), τοποθετήθηκαν στην εστία του κατάγματος, μετά την ενδομυελική ήλωση, σπογγώδη μοσχεύματα που πήραμε από την περιοχή του μείζονα τροχαντήρα ενδομυελικά.
Αποτελέσματα: Σε όλες τις περιπτώσεις η πώρωση του κατάγματος εξελίχθηκε φυσιολογικά χωρίς επιπλοκές.
Συμπεράσματα: Η τοποθέτηση σπογγωδών αυτομοσχευμάτων από τον μείζονα τροχαντήρα, που λαμβάνονται κατά την διεύρυνση του μηριαiου αυλού, στην εστία του κατάγματος μετά την ενδομυελική ήλωση (Kunstscher) βελτιώνει θεαματικά την εξέλιξη της πώρωσης του κατάγματος και αποφεύγεται η καθυστερημένη πώρωση και ψευδάρθρωση.

1^ο Νοσοκομείο ΙΚΑ Αθηνών, Β' Ορθοπαιδική Κλινική

Σκοπός της εργασίας μας είναι να παρουσιάσουμε την εμπειρία μας από την υψηλή οστεοτομία κνήμης χωρίς την τοποθέτηση υλικών οστεοσυνθέσεως. Οι ασθενείς μας ήταν 28 γυναίκες και 12 άντρες ηλικίας 43-68 ετών, με Μ.Ο 55,2 έτη. Η τεχνική εφαρμόσθηκε σε άτομα που έπασχαν από μονοδιαμερισματική αρθρίτιδα του γόνατος, χωρiς σύγκαμψη και συνδεσμική σταθερότητα.
Η τεχνική βασίστηκε στην αφαίρεση οστικής σφήνας και στόχο είχε την μεταφορά του μηχανικού άξονα του σκέλους στο υγιές διαμέρισμα του γόνατος. Η συγκράτηση της οστεοτομίας επιτεύχθηκε μόνο με γύψινο μηροκνημικό κυλινδρικό κηδεμόνα χωρίς υλικά οστεοσυνθέσεως για έξι εβδομάδες, με πλήρη φόρτιση μετά την 2^η εβδομάδα. Στην εκτiμηση των αποτελεσμάτων ελήφθησαν υπ' όψιν οι εξής παράμετροι: διατήρηση του άξονα φόρτισης, ύφεση του πόνου, η πώρωση της οστεοτομίας. Είχαμε 82,5% άριστα και καλά αποτελέσματα και 7,5% κακά. Η εκτίμηση των απώτερων αποτελεσμάτων αφορά χρονική περίοδο 5-10 χρόνια από την επέμβαση με Μ.Ο τα 7,2 έτη.
Οι παράμετροι που ελήφθησαν υπ' όψιν ήταν: ο πόνος, η διατήρηση του μετεγχειρητικού άξονα φόρτισης, η ακτινολογική εικόνα, καθώς και η υποκειμενική κρίση του ασθενούς. Η απώλεια της διορθώσεως όπου διεπιστώθη, συνέβη σε απώτερο χρόνο από την επέμβαση, αν και το γεγονός αυτό σε ποσοστό 42% δεν επηρέασε το καλό κλινικά αποτέλεσμα. Η μελέτη των αποτελεσμάτων τέλος μας έχουν πείσει ότι πέραν της επίδρασης του μηχανικού παράγοντα στην καλή εξέλιξη της παθήσεως συμμετέχει ο βιολογικός παράγων.

1^ο Νοσοκομείο ΙΚΑ Αθηνών, Β' Ορθοπαιδική Κλινική

Σκοπός της εργασίας μας είναι να παρουσιάσουμε την εμπειρία μας από την πρώιμη κινητοποίηση του γόνατος σε υψηλή οστεοτομία κνήμης χωρίς υλικά οστεοσυνθέσεως.
Το υλικό μας αποτέλεσαν 40 ασθενείς ηλικίας 40-65 (Μ.Ο 54,6 έτη) εκ των οποίων οι 26 ήταν γυναίκες και οι 14 άνδρες. Η μέθοδος εφαρμόσθηκε σε άτομα που έπασχαν από μονοδιαμερισματική αρθρίτιδα του έσω κνημιαίου κονδύλου, με συνδεσμικά σταθερό γόνατο και χωρίς σύγκαμψη. Η τεχνική βασίστηκε στην αφαίρεση οστικής σφήνας, στην εφαρμογή μετεγχειρητικά γύψινου νάρθηκα μηροκνηματοποδικού, στην αφαίρεση των ραμμάτων και του νάρθηκα στις δύο εβδομάδες μετεγχειρητικά, στην κινητοποίηση του γόνατος σε κάμψη 90 μοίρες και πλήρη έκταση για 2-3 ημέρες, στον ακτινολογικό έλεγχο και κατόπιν στην εφαρμογή γύψινου μηροκνημικού κυλινδρικού κηδεμόνα για έξι εβδομάδες με πλήρη φόρτιση. 0 ακτινολογικός έλεγχος έδειξε ότι δεν υπήρχε απώλεια της διόρθωσης του άξονα, ούτε ψευδάρθρωση. 2 ημέρες μετά την αφαίρεση του κηδεμόνα είχαμε πλήρη κινητοποίηση του γόνατος. Πιστεύουμε λοιπόν ότι στα θετικά της μεθόδου αυτής είναι η γρήγορη αποκατάσταση του εύρους κίνησης του γόνατος μετεγχειρητικά, ενώ στα αρνητικά είναι η σχετική μακρά παραμονή του ασθενούς στο νοσοκομείο μέχρι την αφαίρεση των ραμμάτων.

Β' Ορθοπαιδική κλινική Γ.Ν. Αθηνών "Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ"
Δ)ντής: Ζ. Σταύρου

Το τραυματικό εξάρθρημα επιγονατίδος είναι μια βαριά κάκωση του γόνατος και αφορά κυρίως νεαράς ηλικίας άτομα. Η επιγονατίδα εξαρθρώνεται κυρίως προς τα έξω και πολλές φορές αυτό προκαλεί μικρά οστεοχόνδρινα κατάγματα στον μηριαίο κόνδυλο ή στην επιγονατίδα. Τυπικό στην διάγνωση είναι η περιγραφή από τον ασθενή του μηχανισμού της κάκωσης του γόνατος και ο έντονος φόβος του ασθενούς κατά την δοκιμασία του επικείμενου εξαρθρήματος της επιγονατίδος (apprehension Test).
Στην παρούσα εργασία μας παρουσιάζουμε τον τρόπο διάγνωσης, τις ενδείξεις και τον χειρουργικό τρόπο αντιμετώπισης των εξαρθρημάτων της επιγονατίδος.
Το υλικό μας αποτελείται από 10 ασθενείς (6 κορίτσια και 4 αγόρια) σε συνολικά 12 χειρουργηθέντα γόνατα. Η ηλικία των ασθενών ήταν 16 έως 19 έτη (Μ.Ο. 17,1 έτη). H ένδειξη για χειρουργείο ετίθετο όταν υπήρχε ιστορικό τραυματισμού και η επιγονατίδα στην αξονική τομογραφία σε (0°, 30° και 60° κάμψη) δεν ευθυγραμίζετο αλλά παρέκκλινε (Lateralisation) και παρουσίαζε κλήση προς τα έξω (Lateral Tilt) ή όταν η συντηρητική θεραπεία δεν απέφερε τα επιθυμητά αποτελέσματα.
Σε 7 γόνατα έγινε πλαστική έσω πλατέως μυός κατά Madigan και μετάθεση του έξω 1/3 του επιγονατιδικού τένοντα κατά Goldthwait, σε 4 γόνατα έγινε μόνο πλαστική του έσω πλατέως μυός ενώ σε ένα γόνατο το οποίο υποτροπίασε 16 μήνες μετά από πλαστική κατά Madίgan, έγινε μετάθεση του κνημιαίου κυρτώματος κατά Blauth και κονδυλοπλαστική του έξω μηριαίου κονδύλου. Πριν από κάθε ανοικτή επέμβαση εγένετο αρθροσκοπικός έλεγχος της άρθρωσης.
Επανεξετάσθηκαν 10 ασθενείς. Μέσος χρόνος παρακολούθησης ασθενών 32 μήνες. Μέσος χρόνος επιστροφής στις προ του τραύματος δραστηριότητες 17 εβδομάδες. Ένας ασθενής παρουσίασε 18 μήνες μετεγχειρητικά νέο εξάρθρημα και σύστοιχα στροφικό κάταγμα διάφυσης κνήμης.
Το σύνολο των ασθενών εκτιμά το αποτέλεσμα πολύ καλό έως καλό.
Το τραυματικό εξάρθρημα της επιγονατίδος αντιμετωπίζεται κυρίως συντηρητικά. Όταν o ειδικός απεικονιστικός έλεγχος δείξει έξω παρέκκλιση και κλήση της επιγονατίδος κατά την κάμψη, τότε η χειρουργική θεραπεία υπερτερεί της συντηρητικής λόγω του μειωμένου σχετικά ποσοστού των υποτροπών. Για την καλύτερη μελέτη και τεκμηρίωση της βλάβης η αρθροσκόπηση έχει πάντα ένδειξη προ του ανοικτού χειρουργείου.

Ορθοπαιδική κλινική Γ.Π.Ν.Θ. “ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ”

Σκοπός της εργασίας είναι η συγκριτική μελέτη των ευρημάτων της MRI και της αρθροσκόπησης, στις κακώσεις των ενδαρθρικών στοιχείων του γόνατος.
Στην περίοδο 1995 - 1998, πραγματοποιήθηκαν 55 αρθροσκοπήσεις, 31 άνδρες και 24 γυναίκες με Μ.Ο. ηλικίας τα 28,5 έτη. Σε 21 περιπτώσεις εφαρμόστηκε αρθροσκόπηση με βάση την έντονη κλινική σημειολογία, ενώ 34 περιπτώσεις αρθροσκοπήθηκαν βάσει των ευρημάτων της MRI.
Η διαγνωστική ακρίβεια (accuracy) της MRI για τους χιαστούς συνδέσμους ήταν, 97% για τον ΠΧΣ, 100% για τον ΟΧΣ, ενώ η ειδικότητα (specificity) ήταν 96% και 100% αντίστοιχα. Αυξημένη ήταν η διαγνωστική ακρίβεια για τους μηνίσκους, ήτοι 91% για τον έσω, 94% για τον έξω. Όσο αφορά τους χόνδρους (χονδροπάθεια, χόνδρινα κατάγματα), η διαγνωστική ακρίβεια (accuracy) ήταν σημαντικά χαμηλή (56%) και η ευαισθησία (sensitivity) μόνο 21%. Σε 12 περιπτώσεις βάσει των ευρημάτων της MRI εφαρμόστηκε συντηρητική θεραπεία με πολύ καλά αποτελέσματα.
Συμπερασματικά η μαγνητική τομογραφία μπορεί να διευκολύνει σημαντικά τον χειρουργό στην απόφαση για αρθροσκοπική αντιμετώπιση, ειδικά όταν αυτή συνδυάζεται με προσεκτική κλινική εξέταση του γόνατος και λήψη ακριβούς ιστορικού.

Ορθοπαιδική Κλινική Α' Γ.Ν.Ν.Θ. “ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ”

Στις επεμβάσεις υποκατάστασης του προσθίου χιαστού συνδέσμου, σύμφωνα με την επικρατούσα άποψη, το μεν ΒΡΤΒ μόσχευμα αποτελεί το ισχυρότερο βιολογικό μόσχευμα που μπορεί να χρησιμοποιηθεί, οι δε βίδες επεμβατικής στερέωσης τον ισχυρότερο τρόπο στερέωσής του στο μηριαίο και κνημιαίο χειρουργικό αυλό.
Οι μεταλλικές βίδες επεμβατικής στερέωσης παρουσιάζουν το μειονέκτημα των τεχνικών δυσκολιών σε τυχόν επανεπέμβαση.
Παρουσιάζουμε την εμπειρία μας από τη χρησιμοποίηση απορροφήσιμων βιδών πολυ-L-γαλακτικού οξέος για τη στερέωση ΒΡΤΒ μοσχευμάτων σε 21 επεμβάσεις υποκατάστασης του προσθίου χιαστού συνδέσμου.
Από τη διεθνή βιβλιογραφία αλλά και την δική μας εμπειρία φαίνεται ότι οι απορροφήσιμες βίδες επεμβατικής στερέωσης πολυ-L-γαλακτικού οξέος είναι ασφαλής τρόπος στερέωσης του ΒΡΤΒ μοσχεύματος στις επεμβάσεις υποκατάστασης του προσθίου χιαστού συνδέσμου.

Β' Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Κιλκίς

Σκοπός: Σκοπός της εργασίας ήταν να παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα των αρθροσκοπικών επεμβάσεων σε οστεοαρθριτικό γόνατο.
Υλικά - Μέθοδος: Κάναμε αρθροσκοπικές επεμβάσεις σε 55 γόνατα με οστεοαρθρίτιδα (55 ασθενείς). Μέσος χρόνος μετεγχειρητικής παρακολούθησης 2,5 χρόνια. Από τους 27 άνδρες και 25 γυναίκες (50-69 ετών) οι 29 είχαν ελαφρά οστεοαρθρίτιδα Ι και ΙΙ βαθμού κατά Outerbridge και οι 26 βαριά οστεοαρθρίτιδα ΙΙΙ και IV βαθμού.
Οι αρθροσκοπικές επεμβάσεις περιελάμβαναν 42 μηνισκεκτομές, 37 αποξέσεις-νεαροποιήσεις χόνδρου, 25 τρυπανισμούς, 43 πλύσεις, 3 βιοψίες υμένα και 2 αφαιρέσεις ελεύθερων σωμάτων.
Αποτελέσματα: Τα αποτελέσματα εκτιμήθηκαν με δύο μεθόδους. Με κλίμακα 100 βαθμών (πόνος 50, σταθερότης 10, παραμόρφωση 10, κινητικότης 10, τετρακέφαλος 10). Το προεγχειρητικό score ήταν 53% κατά μέσο όρο και το μετεγχειρητικό 81%. Με κλίμακα 9 βαθμών (πόνος 3, λειτουργικότης 3, γνώμη ασθενούς 3) είχαμε ΑΡΙΣΤΑ 14, KAΛA 29, ΜΕΤΡΙΑ 9 και ΠΤΩΧΑ 3 γόνατα.
Υπήρξε μια εν τω βάθει θρομβοφλεβίτις.
Συμπεράσματα: Οι αρθροσκοπικές επεμβάσεις εiναι μια απλή μέθόδος αντιμετώπισης της οστεοαρθρίτιδος γόνατος με καλά αποτελέσματα παρατείνοντας έτσι το χρόνο της οστεοτομίας ή ολικής αρθροπλαστικής του γόνατος.

Ορθοπαιδική Κλινική Α' Γ.Ν.Ν.Θ. “ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ”

Ως σύνδρομο επιγονατιδομηριαίου πόνου χαρακτηρίζεται η κατάσταση πόνου περί την επιγονατίδα, ιδίως μετά παρατεταμένο κάθισμα με λυγισμένα γόνατα ή με αθλητική δραστηριότητα, χωρίς κακή ανατομική ευθυγράμμιση, ιστορικό τραύματος, αστάθεια της επιγονατίδας ή επιγονατιδομηριαίο κριγμό, συνήθως σε ασθενείς με "διατεταμένους" έξω καθεκτικούς συνδέσμους και λαγονοκνημιαία ταινία.
Η διατομή των έξω καθεκτικών συνδέσμων της επιγονατίδας θεωρείται ως επιτυχής αντιμετώπιση του συνδρόμου αυτού ακόμη και αν συνοδεύεται από αστάθεια ή και υπεξάρθρημα της επιγονατίδας, ή ακόμη και από μικρού βαθμού αρθρίτιδα της επιγονατιδομηριαίας άρθρωσης.
Παρουσιάζονται οι περιπτώσεις 8 ασθενών (12 γόνατα) που υποβλήθηκαν σε αρθροσκόπηση του γόνατος και ανοικτή διατομή των έξω καθεκτικών συνδέσμων της επιγονατίδας και παρακολουθήθηκαν μετεγχειρητικά για τουλάχιστον 6 μήνες.
Η τελική αξιολόγηση των αποτελεσμάτων έγινε κλινικά (γνώμη ασθενούς, επιστροφή σε χωρίς περιορισμούς δραστηριότητα, ατροφία τετρακέφαλου μηριαίου μυός, ευαισθησία επιγονατιδομηριαίας άρθρωσης, λειτουργικές δοκιμασίες) και ενίοτε παρακλινικά (ισοκινητική μέτρηση μυών μηρού).
Συζητείται η παθοφυσιολογία του συνδρόμου, η αιτιολόγηση της ωφέλειας εκ της διατομής των καθεκτικών συνδέσμων και οι ενδείξεις, η τεχνική, οι επιπλοκές και τα αποτελέσματα της επέμβασης.

Β' Ορθοπαιδική κλινική Γ.Ν. Αθηνών "Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ"
Δ)ντής: Ζ. Σταύρου

Στην εργασία αυτή παρουσιάζονται τα αποτελέσματα της αρθροσκοπικής μηνισκοσυρραφής καθώς και η τεχνική που εφαρμόζουμε (Video 2 Min).
Το υλικό της μελέτης αυτής επιλέχθηκε από 124 ασθενείς οι οποίοι αρθροσκοπήθηκαν και παρουσίαζαν μηνισκική βλάβη. Από αυτούς έγινε σε 50 αρθροσκοπική μηνισκοσυρραφή. H μέση ηλικία των ασθενών ήταν 30,9 (από 17 έως 45) έτη. 61 ασθενείς (49%) είχαν συγχρόνως ρήξη του προσθίου χιαστού συνδέσμου η οποία αντιμετωπίστηκε συγχρόνως. Σε 74 ασθενείς η μηνισκική βλάβη δεν είχε ένδειξη μηνισκοσυρραφής και έγινε μερική ή ολική μηνισκεκτομή. Ο μέσος χρόνος παρακολούθησης είναι 28,3 μήνες.
Όλοι οι ασθενείς ακολούθησαν συγκεκριμένο μετεγχειρητικό πρόγραμμα αποκατάστασης με άμεση μετεγχειρητική φόρτιση σε 10° κάμψη και κίνηση κάμψεως από 10° έως 90°. Φόρτιση σε κάμψη μετά την 6^η μετεγχειρητική εβδομάδα. Πλήρη δραστηριότητα μετά τον 3° μήνα.
Η αξιολόγηση του αποτελέσματος ήταν κλινική (αντικειμενική και υποκειμενική). 4 ασθενείς με μηνισκοσυρραφή υποτροπίασαν εντός 6 μηνών και έγινε μηνισκεκτομή ενώ το υπόλοιπο των ασθενών επέστρεψε στις προ της εγχείρησης δραστηριότητες εντός έξι μηνών μετά την μηνισκοσυρραφή. Το 92% των ασθενών στους οποίους έγινε μηνισκοσυρραφή εκτιμά το αποτέλεσμα πολύ καλό έως άριστο.
Η μηνισκοσυρραφή είναι μία μέθοδος αντιμετώπισης των μηνισκικών ρήξεων με πολύ καλά αποτελέσματα όπως φαίνεται από την εργασία μας αυτή. Ένεκα της εξέλιξης των αρθροσκοπικών εργαλείων η μέθοδος έχει απλουστευθεί και ο χειρουργικός χρόνος είναι περίπου αυτός της μηνισκεκτομής. Ο κάθε χειρουργός που αρθροσκοπεί πρέπει να κατέχει και την τεχνική της μηνισκοσυρραφής και να προσπαθεί όταν υπάρχει ένδειξη να διατηρήσει τους μηνίσκους με στόχο την ελαχιστοποίηση των επιπλοκών της μηνισκεκτομής.

Ορθοπαιδική Κλινική 424 Γ.Σ.Ν.Ε. Θεσσαλονίκη

ΣΚΟΠΟΣ: Ο σκοπός της εργασίας μας είναι η μελέτη των αποτελεσμάτων της θεραπείας χρόνιας ρήξης του προσθίου χιαστού συνδέσμου, με χρησιμοποίηση επιγονατιδικού τενόντιου μοσχεύματος.
ΥΛΙΚΟ-ΜΕΘΟΔΟΣ: Σε περίοδο μιας πενταετίας (1994-1998) αντιμετωπίστηκαν 155 ασθενείς με βλάβη του προσθίου χιαστού συνδέσμου. 95 ασθενείς είχαν χρόνια αστάθεια γόνατος και αντιμετωπίστηκαν με συνδεσμοπλαστική, χρησιμοποιώντας επιγονατιδικό τενόντιο μόσχευμα, 25 είχαν οξεία ρήξη του ΠΧΣ και αντιμετωπίστηκαν άμεσα με συρραφή και 35 είχαν μερική ρήξη ΠΧΣ και αντιμετωπίστηκαν μόνο οι τυχόν συνοδές βλάβες. Ο Μ.Ο. ηλικίας των ασθενών ήταν 21 έτη. Στο 55% των ασθενών υπήρχαν συνοδές βλάβες (βλάβες μηνίσκων, χόνδρου κλπ). Σε όλους τους ασθενείς εφαρμόστηκε 6μηνη μετεγχειρητική παρακολούθηση.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Όλοι οι ασθενείς που αντιμετωπίστηκαν με συνδεσμοπλαστική, ενώ πριν την επέμβαση ήταν Οπλίτες κατηγορίας Ι3-Ι4, μετά από αυτή επανήλθαν με πλήρη δραστηριότητα και έγιναν Οπλίτες πρώτης κατηγορίας (Ι1).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Η αντιμετώπιση της ρήξης του ΠΧΣ με χρήση επιγονατιδικού τενόντιου μοσχεύματος, αποτελεί κατάλληλη επιλογή με πολύ καλά αποτελέσματα, με την προϋπόθεση κατάλληλης επιλογής πάσχοντος, εφαρμογή της στον κατάλληλο χρόνο και σωστή μετεγχειρητική παρακολούθηση.

Ορθοπαιδική Κλινική Ν.Γ.Ν. Ελευσίνας “ΘΡΙΑΣΙΟ”

ΣΚΟΠΟΣ: Ο στόχος της χειρουργικής θεραπείας σε ασθενείς με βλαισό μεγάλο δάκτυλο είναι η αποκατάσταση τον άξονα του πρώτου στοίχου του άκρου ποδός σε σχέση με το έξω τμήμα του πρόσθιου άκρου ποδός. Από την εμπειρία μας το 1/3 των ασθενών που υπεβλήθησαν σε χειρουργική θεραπεία για βλαισό μεγάλο δάκτυλο, παρουσίαζαν βλαισότητα των υπολοίπων δακτύλων του ποδιού. Στις περιπτώσεις αυτές διόρθωση μόνο του πρώτου στοίχου, δημιουργεί ένα κενό μεταξύ πρώτου και δευτέρου δακτύλου οδηγώντας σε απώλεια αντερείσματος των υπολοίπων δακτύλων προς το μεγάλο. Στις περιπτώσεις αυτές είναι πολύ συχνή η υποτροπή της παραμόρφωσης.
ΜΕΘΟΔΟΣ - ΥΛΙΚΟ: Περιγράφουμε τα αποτελέσματα της θεραπείας 86 ασθενών (128 πόδια) που χειρουργήθηκαν για βλαισό μεγάλο δάκτυλο και στους οποίους η περιφερική οστεοτομία του πρώτου μεταταρσίου συνδυάστηκε με οστεοτομία και των υπολοίπων μεταταρσίων. Ο χρόνος παρακολούθησης ήταν 2-6 χρόνια.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Άριστα αποτελέσματα σε 49 περιπτώσεις, καλά σε 44 περιπτώσεις, μέτρια σε 12, φτωχά σε 5. Χάθηκαν από την παρακολούθηση 24 περιπτώσεις. Κάλοι κάτω από τις κεφαλές των μεταταρσίων εμφανίστηκαν σε 5 ασθενείς, αποδεικνύοντας το χαμηλό ποσοστό μετεγχειρητικής μεταταρσαλγίας. ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Καλύτερα κλινικά αποτελέσματα και χαμηλό ποσοστό υποτροπών μπορεί να επιτευχθεί στη χειρουργική θεραπεία του βλαισού μεγάλου δακτύλου αν συνδυαστεί η οστεοτομία του πρώτου μεταταρσίου με οστεοτομίες ραιβότητας και των υπολοίπων μεταταρσίων. Σε περιπτώσεις όπου ο βλαισός μεγάλος δάκτυλος συνυπάρχει με βλαισότητα και των υπολοίπων δακτύλων η μέθοδος συνιστάται αφού φαίνεται ότι δίνει καλύτερα κλινικά αποτελέσματα από άλλες μεθόδους που περιγράφονται στη βιβλιογραφία.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. “Μποδοσάκειο”, Πτολεμαΐδα

Hallux valgus είναι μια σύνθετη παραμόρφωση πρώτης ακτίνας πρόσθιου ποδός, που συχνά συνοδεύεται με την παραμόρφωση άλλων δακτύλων. Η εγκατάστασή της οφείλεται στην προχωρημένη εγκάρσια πλατυποδία. Η παραμόρφωση συχνά είναι αμφοτερόπλευρη και συναντάται κυρίως στις γυναίκες.
Στην κλινική μας για την χειρουργική αντιμετώπιση του hallux valgus εφαρμόζουμε την οστεοτομία κατά Golden (1961), η οποία περιλαμβάνει τις ακόλουθες διαδικασίες: τενοτομία του προσαγωγού μεγάλου δακτύλου χωρίς τη μετάθεσή του, εξοστεκτομή, έξω θυλακοτομή 1^ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης, σφηνοειδή οστεοτομία άνω μετάφυσης 1^ου μεταταρσίου, έσω θυλακοπλαστική, οστεοσύνθεση της οστεοτομίας. Από τις 01.05.87 έως 01.05.96 χειρουργήσαμε με αυτή τη μέθοδο 22 γυναίκες (29 πόδια). Μ.ο.η. ήταν 51,8 (29 έως 68) έτη. Μ.χρ.π. ήταν 5 (1 εως 10) χρόνια. Έως τον 08.92 η συγκράτηση οστεοτομίας γινόταν με 2-3 βελόνες Kirschner. Από 1992 εφαρμόζουμε εξωτερική οστεοσύνθεση με τη χρήση συσκευής Mini Fixator Pennig της Orthofix, η οποία εξασφάλιζε σταθερή συγκράτηση οστεοτομίας, απάλλαξε το πόδι της ασθενούς από τον γύψο, απελευθέρωσε όλες τις αρθρώσεις για την άμεση κινητοποίησή τους, επέτρεψε από την 2-3 μέρα βάδισμα με μερική φόρτιση και μετά 7-10 μέρες η ασθενής ασχολείτο με όλες τις καθημερινές δραστηριότητες. Η συσκευή ήταν καλώς ανεκτή από τους ασθενείς. Πριν και μετά την επέμβαση ελέγχαμε ακτινολογικά τις ακόλουθες παραμέτρους: 1) γωνία μεταξύ 1^ου και 2^ου μεταταρσίου, ή ενδομετατάρσια γωνία (intermetatarsal angle), 2) γωνία μεταξύ 1^ου μεταταρσίου και μεγάλου δακτύλου, ή βλαισότητα μεγάλου δακτύλου (hallux ναlgus), 3) γωνία μεταξύ 1^ου και έσω σφηνοειδούς οστού (fiτst tarso- metatarsal angle), 4) γωνία μεταξύ 1^ου και 5^ου μεταταρσίου (fiτst - fifth metatarsal angΙe), 5) μήκος 1^ου και 2^ου μεταταρσίου (metatarsal length). Στην πλειοψηφία των ασθενών παρατηρήσαμε υπεξάρθρημα της 1^ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης και έξω σησαμοειδούς οστού. Στις 7 περιπτώσεις οι ασθενείς είχαν σφυροδακτυλία, στη 1 περίπτωση είχε γαμψοδακτυλία. Οι 6 ασθενείς είχαν 1^ου – 2^ου βαθμού εκφυλιστικές αλλοιώσεις 1^ης μεταταρσιοφαλαγγικής άρθρωσης. Μία ασθενής είχε σημαντικές παραμορφώσεις άκρων ποδών λόγω ρευματοειδούς αρθρίτιδας. Εκτιμήθηκαν υποκειμενικά ενοχλήματα, κοσμητικό αποτέλεσμα, κινητικότητα των αρθρώσεων, βελτίωση της υπόδησης και επιπλοκές. Όλες οι ασθενείς έμειναν ικανοποιημένες από το αποτέλεσμα της επέμβασης.
Συμπεράσματα. Η οστεοτομία κατά Golden, υποστηριζόμενη από την εξωτερική οστεοσύνθεση, είναι μία αξιόπιστη και αποτελεσματική μέθοδος θεραπείας hallux valgus και δικαιωματικά παραμένει στο σύγχρονο οπλοστάσιο της ορθοπαιδικής.

Ορθοπαιδική Κλινική Ν.Ε.Ε.Σ. Αθηνών

Πρόκειται για ιδιαίτερα συχνές κακώσεις που οφείλονται κυρίως σε τροχαία ατυχήματα, εργατικά ατυχήματα και πτώση από ύψος, συνυπάρχουν δε με κακώσεις άλλων οργάνων και οστών. Οι βλάβες που προκαλούνται είναι συνήθως μεγαλύτερης βαρύτητας από ότι αρχικά είχε εκτιμηθεί. Σκοπός της εργασίας είναι να τονιστεί η ανάγκη άμεσης αντιμετώπισης των κακώσεων αυτών, ταυτόχρονα με τις συνυπάρχουσες βλάβες.
Παρουσιάζουμε μελέτη 52 ασθενών που αντιμετωπίσθηκαν στην Κλινική μας την τελευταία 5ετία (35 άνδρες, 17 γυναίκες, με Μ.Ο, ηλικίας: 40 έτη). Πρόκειται για: α) 14 κατάγματα αστραγάλου, β) 10 κακώσεις της chopart άρθρωσης, γ) 10 κακώσεις της Lisfranc άρθρωσης, δ) 11 κατάγματα εξαρθρήματα μεταταρσίων και ε) 7 συνδυασμένες βλάβες. Στους περισσότερους ασθενείς συνυπήρχαν κακώσεις άλλων οστών και οργάνων (πολυτραυματίες), ενώ 15 εξ' αυτών έφεραν ανοικτές κακώσεις. Όλοι αντιμετωπίσθηκαν σε πρώτο χρόνο με εσωτερική οστεοσύνθεση και Κ-wires. Σε 3 περιπτώσεις αποφασίσθηκε ακρωτηριασμός (1 ακτινωτός ακρωτηριασμός, 2 κάτω τριτημόριο κνήμης, όλες ανοικτές συνθλιπτικές κακώσεις). Σε όλους τοποθετήθηκε γυψονάρθηκας κνημοποδικός για 1 εβδομάδα τουλάχιστον. Προϋποθέσεις που πρέπει να εξασφαλισθούν:
α) διατήρηση κυκλοφορίας και αισθητικότητας, β) έλεγχος μόλυνσης γ) γρήγορη και καλή κίνηση.
Μετά από παρακολούθηση 2 ετών, τα αποτελέσματα-βασιζόμενα σε ακτινολογικά και κλινικά ευρήματα είναι τα παρακάτω: α) άριστη σε 31 ασθενείς (61%), β) ικανοποιητικά σε 10 ασθενείς (19%), γ) πτωχά σε 11 ασθενείς (20%). Επιπλοκές: άσηπτη νέκρωση σε 3, νέκρωση μαλακών ιστών σε 4, περιορισμός κινήσεων σε 12.
Συμπερασματικά, ο βαθμός της κάκωσης είναι περισσότερο εκτεταμένος από ότι έχει εκτιμηθεί αρχικώς. Κύριο μέλημά μας θα πρέπει να παραμένει η λειτουργικότητα του σκέλους. Τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα επιτυγχάνονται με τη χειρουργική αντιμετώπιση σε πρώτο χρόνο και τη γρήγορη κινητοποίηση.

Ορθοπαιδική Κλινική Περ. Γεν. Νοσ. Αθηνών “Λαϊκό”

Εισαγωγή: Η αντιμετώmση των παρεκτοπισμένων ενδαρθρικών καταγμάτων πτέρνης περιλαμβάνει πολλές διαφορετικές μεθόδους αντιμετώπισης (κλειστή ανάταξη, διαδερμική ανάταξη, πρωτοπαθή αρθρόδεση της υπαστραγαλικής και ανοικτή ανάταξη με εσωτερική οστεοσύνθεση), με ποικίλα αποτελέσματα. Οι περισσότεροι από τους παράγοντες που ευθύνονται για ένα πτωχό κλινικά αποτέλεσμα (π.χ. η κακή επαλληλία της υπαστραγαλικής και η ελαττωμένη γωνία Boehler) μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνον με ανοικτή ανατομική ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση. Σκοπός της παρούσης μελέτης είναι η εκτίμηση του αποτελέσματος σε ασθενείς με ενδαρθρικά παρεκτοπισμένα κατάγματα πτέρνης που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά (με πρωτοπαθή αρθρόδεση της υπαστραγαλικής ή με ανοικτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση).
Υλικό & μέθοδος: Από τον Αύγουστο του 1992 έως τον Αύγουστο του 1998 αντιμετωπίστηκαν στην κλινική μας χειρουργικά 21 ενδαρθρικά παρεκτοπισμένα κατάγματα πτέρνης σε 19 ασθενείς (17 άνδρες και 2 γυναίκες ηλικίας 18-54 ετών, με μ.ο. ~38,7 έτη). Από αυτά, τα 16 αντιμετωπίστηκαν με ανοικτή ανάταξη με έξω πλάγια (τύπου L) προσπέλαση και σταθερή εσωτερική οστεοσύνθεση με πλάκα ανακατασκευής, ενώ τα 5 αντιμετωπίστηκαν πρωτοπαθώς με αρθρόδεση (της υπαστραγαλικής ή τριπλή) λόγω εκτεταμένης συντριβής. Οι ασθενείς επανεξετάστηκαν κλινικά και ακτινολογικά για διάστημα από 6-72 μήνες (μ.ο. ~26,4 μήνες). Για την κλινική αξιολόγηση χρησιμοποιήθηκε το σύστημα βαθμολόγησης της AOFAS για την ποδοκνημική και το οπίσθιο πόδι (μέγιστη βαθμολογία 100).
Αποτελέσματα:

Σε 6 ασθενείς παρατηρήθηκαν μετεγχειρητικά επιπλοκές από το δέρμα (επιπολής νέκρωση), 2 ασθενείς ανέφεραν υπαισθησία στην περιοχή της χειρουργικής τομής και σε έναν ασθενή παρατηρήθηκε εν τω βάθει λοίμωξη που οδήγησε στην πρώιμη αφαίρεση των υλικών οστεοσύνθεσης.
Συμπέρασμα: τα ενδαρθρικά κατάγματα της πτέρνης αποτελούν σοβαρές κακώσεις με μακροπρόθεσμη επίπτωση στην λειτουργικότητα του οπίσθιου ποδιού. Η αντιμετώπισή τους εξαρτάται από τον βαθμό της ενδαρθρικής συμμετοχής: στα κατάγματα 2 και 3 τεμαχίων (τύπου Sanders ΙΙ & ΙΙΙ), αν η παρεκτόπιση είναι >2mm ενδείκνυται η ανοικτή ανάταξη και εσωτερική οστεοσύνθεση, κατά προτίμηση με έξω πλάγια προσπέλαση. Αν όμως η συντριβή είναι μεγάλη και υπάρχει εκτεταμένη καταστροφή του αρθρικού χόνδρου, καθώς και στα κατάγματα 4 τεμαχίων, είναι προτιμότερη η αντιμετώπισή τους με αρθρόδεση της υπαστραγαλικής σε πρώτο χρόνο.

Ορθοπαιδική Κλινική Νοσ. “Άγιος Δημήτριος” Θεσσαλονίκης.
Δ)ντής: Δρ. Κούλαλης Γ.

Σκοπός: Η αντιμετώπιση των καταγμάτων του αστραγάλου με την αύξηση των κακώσεων υψηλής βίας γίνεται όλο και συχνότερη. Με δεδομένη την ιδιαιτερότητα αυτών μελετήσαμε 20 ασθενείς που αντιμετωπίσαμε χειρουργικά.
Υλικό-Μέθοδος: Την τελευταία δεκαετία αντιμετωπίσαμε στην κλινική μας 31 κατάγματα αστραγάλου από τα οποία σε 11 εφαρμόσαμε συντηρητική αγωγή και στα υπόλοιπα 20 χειρουργική. Από τα χειρουργηθέντα ανοικτά ήταν 2 (Β και C₁) Δέκα ήταν κατάγματα αυχένος αστραγάλου (Hawkins Ι: 2, Hawkins ΙΙ: 4, Hawkins ΙΙΙ: 4 και 10 ήταν κατάγματα σώματος (οβελιαία: 4, μετωπιαία: 3, συντριπτικά: 2 και οπισθίου φύματος: 1). Στις συνοδές βλάβες υπήρχαν κατάγματα σφυρών 4, σπονδυλικής στήλης 3, κατάγματα πτέρνης 2, κάταγμα-εξάρθρημα πυέλου 2 και κάταγμα κνήμης 1. Χειρουργήθηκαν άμεσα, εντός 24ώρου, και χρησιμοποιήθηκαν βίδες σφυρών, σκαφοειδούς και βελόνες Kirschner. Μετεγχειρητικά έφεραν γύψινο επίδεσμο για ένα τρίμηνο και η φόρτιση γινόταν τουλάχιστον μετά από εξάμηνο. H μετεγχειρητική παρακολούθηση ήταν από 1-5 έτη με μέσο όρο 2,8 έτη.
Αποτελέσματα: Παρατηρήσαμε στα κατάγματα σώματος χωρίς συντριβή και στα του αυχένος τύπου Ι κατά Hawkins καμία νέκρωση, στα κατάγματα αυχένος τύπου ΙΙ κατά Hawkins μία νέκρωση και στα κατάγματα αυχένος τύπου ΙΙΙ κατά Hawkins 2 νεκρώσεις. Επίσης είχαμε μία σηπτική ψευδάρθρωση σε ένα ανοικτό κάταγμα (C₁) τύπου ΙΙΙ κατά Hawkins που κατέληξε σε κνημοπτερνική αρθροδεσία. Δεν παρατηρήσαμε ακτινολογικές αλλοιώσεις δευτεροπαθούς τραυματικής αρθρίτιδος στην υπαστραγαλική.
Συμπέρασμα: Το υψηλό ποσοστό νεκρώσεως στα κατάγματα αυχένος ΙΙΙ βαθμού κατά Hawkins συνοδευόταν και από ανάλογη κλινική εικόνα (πόνος κατά τη βάδιση), ενώ στα κατάγματα σώματος χωρίς σημαντική συντριβή το τελικό κλινικό αποτέλεσμα ήταν καλό.

Α' Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Κιλκίς

Η εξωαρθρική αρθρόδεση της υπαστραγαλικής άρθρωσης, σε παιδιά με παραλυτική βλαισοποδία, επέμβαση που πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Grice το 1952, υπήρξε αντικείμενο μελέτης και τροποποιήσεων από πολλούς ορθοπαιδικούς χειρουργούς, ιδιαίτερα κατά τις δεκαετίες '50 - '70.
Στην κλινική μας από το 1970 έως και σήμερα, αντιμετωπίσθηκαν χειρουργικά με την παραπάνω μέθοδο, 46 περιπτώσεις παραλυτικής βλαισοποδίας, σε 32 ασθενείς, με μέσο όρο ηλικίας 7,6 έτη (5 - 12). Σε 40 περιπτώσεις συνυπήρχε ιπποποδία, η οποία αντιμετωπίσθηκε ταυτόχρονα.
Η τήρηση συγκεκριμένων κριτηρίων για την επέμβαση, η επιμελημένη χειρουργική τεχνική καθώς και η προσεγμένη μετεγχειρητική αγωγή, μας έδωσαν κατά τη μακροχρόνια παρακολούθηση (> 5 ετών) ικανοποιητικά αποτελέσματα στο 82% των περιπτώσεων.
Τα καλά αποτελέσματα καθώς και η επιτυχής αντιμετώπιση των ολιγάριθμων επιπλοκών που παρουσιάστηκαν, καθιστούν την εξωαρθρική αρθρόδεση της υπαστραγαλικής άρθρωσης, άριστη λύση στο πρόβλημα της παραλυτικής βλαισοποδίας, τηρουμένων των ενδείξεων της μεθόδου.

Α' Ορθοπαιδική Κλινική ΑΣΚΛΗΠΙΕΙΟΥ ΒΟΥΛΑΣ. Δ)ντής: Ε. Θωμάς

Η χειρουργική αντιμετώπιση των παθολογικών καταγμάτων στην μεταστατική νόσο αποτελεί σύνθετο πρόβλημα και συνοδεύεται από εξαιρετικά υψηλό αριθμό επιπλοκών.
Σκοπός της παρούσης εργασίας είναι η ανάλυση των επιπλοκών από ην χειρουργική αντιμετώπιση παθολογικών και επαπειλουμένων καταγμάτων στη μεταστατική νόσο με διαφορετικές χειρουργικές μεθόδους.
Μέθοδος: Κατά τα έτη 1980-1998 αντιμετωπίστηκαν 69 περιπτώσεις παθολογικών καταγμάτων των άκρων. Χρησιμοποιήθηκαν τεχνικές αυτο(αλλο)μεταμόσχευσης, τεχνικές σταθεροποίησης με οστεοσυνθετικά υλικά καθώς και τεχνικές αρθροπλαστικής. Μελετήθηκαν αριθμός, τύπος και αίτια των επιπλοκών σε σχέση με την χειρουργική αντιμετώπιση και ιδιαίτερα η πιθανή επιβάρυνση των επιπλοκών αυτών στην μετεγχειρητική πορεία των ασθενών.
Αποτελέσματα: Σημαντικό το ποσοστό διεγχειρητικών και μετεγχειρητικών επιπλοκών εις βάρος κυρίως των αρθροπλαστικών (4 εξαρθρήματα, 4 διεγχειρητικά κατάγματα στην περιοχή της πρόθεσης), των οστεοσυνθέσων (θραύση και χαλάρωση υλικών, φλεγμονές), αλλά και των αλλομεταμοσχεύσεων (2 φλεγμονές, 2 ψευδαρθρώσεις, 1 καθυστερημένη πώρωση, 1 κάταγμα). Σημαντικά επίσης τα προβλήματα οπό τα μαλακά μόρια (αστάθεια στις αρθρώσεις, διασπάσεις τραύματος, νεκρώσεις δέρματος και αιματώματα). Σημειώθηκαν 6 υποτροπές, ενώ σε 2 ασθενείς χρειάστηκε να γίνει τελικά ακρωτηριασμός. Η ποιότητα ζωής στις περισσότερες περιπτώσεις βελτιώθηκε, ενώ η επιβίωση δεν παρουσίασε στατιστικά σημαντική διαφοροποίηση από το αναμενόμενο σε σχέση με την βιολογική δραστηριότητα του όγκου και την προεγχειρητική κατάσταση του ασθενούς.
Συμπεράσματα: Το σημαντικό ποσοστό επιπλοκών οφείλεται κατά την εκτίμησή μας στην ήδη υπάρχουσα κακή γενική κατάσταση των περισσοτέρων ασθενών, στην κακή ποιότητα των τοπικών συνθηκών, στην πολυπλοκότητα των απαιτουμένων επεμβάσεων και στην ιδιαιτερότητά τους σε ορισμένες περιπτώσεις. Οι επιπλοκές μπορούν να ελαχιστοποιηθούν με επιμελή χειρουργικό σχεδιασμό και άψογη εκτέλεση της επέμβασης (ακριβής τήρηση των κανόνων της χειρουργικής ογκολογίας και μεθοδολογίας).

Β' Ορθοπαιδικό Τμήμα Π.Γ.Ν.Α. "Γ. ΓΕΝΝΗΜΑΤΑΣ"

Σκοπός της ερyασίας μας είναι να παρουσιάσουμε τα αποτελέσματα της θεραπείας των άσηπτων ψευδαρθρώσεων μηριαίου και κνήμης με ασφαλιζόμενη ενδομυελική ήλωση, που χρησιμοποιούμε στην κλινική μας τα τελευταία δέκα χρόνια. Κατά το χρονικό διάστημα 1987 - 1998 αντιμετωπίσαμε 35 άσηπτες ψευδαρθρώσεις διαφύσεως μηριαίου και κνήμης (19 μηριαίου και 16 κνήμης). Σε 27 ασθενείς, όπου οι συνθήκες το επέτρεπαν, εφαρμόσαμε κλειστή ενδομυελική ήλωση. Σε 8 ασθενείς έγινε μερικώς κλειστή ή ανοικτή τεχνική. Σε όλους εφαρμόστηκε δυναμική ήλωση με γλυφανισμό του αυλού χωρίς οστικά μοσχεύματα και άμεση μετεγχειρητική φόρτιση.
Η πώρωση εξελίχθηκε ομαλά σε όλους τους ασθενείς και ολοκληρώθηκε σε διάστημα 3 έως 6 μηνών. Μείζονες επιπλοκές δεν παρατηρήθηκαν.
Συμπερασματικά, πιστεύουμε ότι η ασφαλιζόμενη ενδομυελική ήλωση, όπως φαίνεται και από την βιβλιογραφία, αποτελεί την μέθοδο εκλογής για την θεραπεία των ασήπτων ψευδαρθρώσεων της διάφυσης του μηριαίου και της κνήμης.

Ορθοπαιδική Κλινική Νοσ/μείου “Άγιος Δημήτριος”

Σκοπός: Η μελέτη της εμφάνισης της ετερότοπης οστεοποίησης ( Ε.Ο. ) του ισχίου μετά από ενδομυελική ήλωση τύπου G-Κ σε κατάγματα μηριαίου τραυματικής αιτιολογίας.
Υλικό - Μέθοδος: Ελέγξαμε 113 ασθενείς (82 άνδρες και 31 γυναίκες) με μέσο όρο ηλικίας 31,8 έτη με κατάγματα μηριαίου τραυματικής αιτιολογίας. Από αυτούς 74 ασθενείς ήταν μονοκαταγματίες και 39 πολυκαταγματίες. Χειρουργήθηκαν άμεσα οι 39 από αυτούς. H μετεγχειρητική παρακολούθηση ήταν από 6 - 24 μήνες με Μ.Ο. 18 μήνες. Για την στατιστική ανάλυση χρησιμοποιήθηκε η στατιστική μέθοδος Chisquare:
Αποτελέσματα: Παρατηρήσαμε εμφάνιση Ε.Ο. στις γυναίκες σε ποσοστό 54,8% και στους άνδρες 35,4%. Δεν υπήρξε στατιστικώς σημαντική διαφορά όσον αφορά την ηλικία των ασθενών και των μονο - ή πολυκαταγματιών ως προς την εμφάνιση Ε.Ο. Το ποσοστό της εμφάνισης Ε.Ο. στους άμεσα χειρουργηθέντες ήταν 28,2% ενώ στους χειρουργηθέντες σε δεύτερο χρόνο 47,3%, με στατιστικώς σημαντική διαφορά ( ρ < 0,05 ).
Συμπέρασμα: Παρά το ότι υπάρχει μια αυξημένη εμφάνιση Ε.Ο. στις γυναίκες, με την μέθοδο της πολλαπλής συσχέτισης, βρέθηκε σαφώς μικρότερο ποσοστό εμφάνισης Ε.Ο. στους άμεσα χειρουργηθέντες στατιστικά επιβεβαιώσιμο.

Ορθοπαιδική Κλινική Α.Π.Θ. Γ.Π.Ν. “Γ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ” Θεσσαλονίκη

Τα οστεοειδή οστεώματα εντοπίζονται συνήθως στις διαφύσεις των μακρών οστών. Η ενδαρθρική εντόπισή τους είναι εξαιρετικά σπάνια. Στην παγκόσμιο βιβλιογραφία υπάρχουν δώδεκα εργασίες που αφορούν κυρίως περιγραφή μεμονωμένων περιπτώσεων (case reports).
Στην Κλινική μας την τελευταία l5ετία αντιμετωπίσθηκαν έξι περιπτώσεις ασθενών με ενδαρθρική εντόπιση οστεοειδούς οστεώματος (τέσσερις στην άρθρωση του ισχίου και δύο σε αρθρώσεις των μετακαρπίων).
Τέσσερις εκ των ασθενών μας ήταν άνδρες και δύο γυναίκες και η ηλικία τους ήταν από 17-31 έτη. Τα συμπτώματα των ασθενών δεν ήταν πάντοτε τυπικά και συνήθως εκδηλώνονταν με κλινικά σημεία αρθρίτιδος.
Εκτός από την απλή ακτινογραφία πολλές φορές χρειάσθηκε να διενεργηθεί C.T. σπινθηρογράφημα και μαγνητική τομογραφία για επιβεβαίωση της διάγνωσης και τον ακριβή εντοπισμό της βλάβης. Η χειρουργική αφαίρεση του οστεοειδούς οστεώματος επέφερε άμεση ανακούφιση των συμπτωμάτων σε όλους τους ασθενείς μας. Η ιστολογική εξέταση επιβεβαίωσε την αρχική μας διάγνωση.
Θεωρούμε ότι σε κάθε ενδαρθρικό ανεξήγητο άλγος που επιδεινώνεται την νύχτα και αφορά νέους ανθρώπους μεταξύ των άλλων παθήσεων πρέπει και το οστεοειδές οστέωμα να περιλαμβάνεται στη διαφορική διάγνωση.

Ορθοπαιδική Κλινική Α.Π.Θ. Γ.Π.Ν. “Γ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ” Θεσσαλονίκη

Η ανάγκη για χρήση οστικών μοσχευμάτων αυξάνεται διαρκώς και η πρόταση για εναλλακτικές λύσεις έναντι του λαγονίου μοσχεύματος είναι ουσιαστική και επίκαιρη. Στην εργασία μας μελετούμε τη συμπεριφορά του συντηρημένου βοείου οστικού μοσχεύματος Lubboc σε 148 ορθοπαιδικές επεμβάσεις. Το μόσχευμα χρησιμοποιήθηκε σε 114 οστεοσυνθέσεις καταγμάτων, σε 6 ψευδαρθρώσεις καταγμάτων κνήμης, σε 4 υψηλές οστεοτομίες κνήμης, σε 3 οστικές κύστεις, σε 10 αναθεωρήσεις χαλαρωμένων ολικών αρθροπλαστικών ισχίων και σε 11 σπονδυλοδεσίες. Κριτήριο για την χρησιμοποίηση του ξενομοσχεύματος ήταν η αδυναμία λήψης ή ανεπάρκεια του λαγονίου αυτομοσχεύματος του ασθενούς. Το μόσχευμα τοποθετήθηκε στην επιλεγείσα περιοχή είτε με την μορφή συμπαγών τεμαχιδίων είτε με τη μορφή συγκριμάτων. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν ανά μήνα μέχρι την ενσωμάτωση ή μη του μοσχεύματος και επανεξετάσθηκαν πρόσφατα. Η μετεγχειρητική παρακολούθηση κυμάνθηκε από 6 μήνες έως 3,5 χρόνια. Εκτιμήθηκαν η εμφάνιση γενικών ή τοπικών φαινομένων αντίδρασης και ακτινολογικά η προοδευτική ενσωμάτωση ή μη του μοσχεύματος στο οστούν και η αποκατάσταση της οστικής συνέχειας στη λήπτρια περιοχή. Στα κατάγματα η πώρωση επιτεύχθηκε σε 110 περιπτώσεις, ενώ σε 4 εμφανίσθηκε ψευδάρθρωση με μηχανική αποτυχία της οστεοσύνθεσης. Σε μία περίπτωση εμφανίσθηκε μετεγχειρητική φλεγμονή. Στις υπόλοιπες κατηγορίες ασθενών υπήρξε ομαλή και ικανοποιητική προαγωγή της οστεογένεσης. Τα ικανοποιητικά αποτελέσματα ανήλθαν σε ποσοστό 96%. Εκτιμάται ότι η μορφή αυτή του μοσχεύματος μπορεί να προταθεί ως εναλλακτική ή συμπληρωματική λύση έναντι του λαγονίου αυτομοσχεύματος.

Α' Ορθοπαιδική Κλινική Νοσοκομείου Κιλκίς
Δ)ντής Dr. Χαριτίδης Ιωάννης

Αναισθησιολογικό Τμήμα Νοσοκομείου Κιλκίς
Δ)ντής Χ^η Αποστολίδης Ιωάννης

Με τον όρο αντανακλαστική συμπαθητική δυστροφία (Reflex Sympathetic Dystrophy) ή αλγοδυστροφία ή οστική ατροφία τύπου Sudeck χαρακτηρίζουμε ένα σύνδρομο που προκαλεί τοπικό ή περιοχικό πόνο με δυσαισθησία, συχνά αλλοδυνiα, αγγειοκινητικές διαταραχές και δυστροφικές αλλαγές που περιλαμβάνουν όλους τους ιστούς. Πολλές θεωρίες έχουν διατυπωθεί σχετικά με την παθοφυσιολογία του συνδρόμου, καμιά όμως δεν έχει αποδειχθεί. Ωστόσο οι περισσότεροι ερευνητές συμφωνούν ότι ο ρόλος του συμπαθητικού είναι καθοριστικός στην παθοφυσιολογία του συνδρόμου.
Οι θεραπευτικές προτάσεις για την αντιμετώπιση του συνδρόμου είναι πολλαπλές και ποικίλες χωρίς καμιά να έχει επικρατήσει διεθνώς. Όμως όλοι συμφωνούν ότι η πρώιμη διάγνωση θέτει τις βάσεις για ένα ευνοϊκό τελικό αποτέλεσμα.
Κατά τη χρονική περiοδο 1996 έως 1998 αντιμετωπίστηκαν στην Κλινική μας 10 ασθενείς (4 άνδρες και 6 γυναiκες) με αντανακλαστική συμπαθητική δυστροφία (σε 7 περιπτώσεις εντοπιζόμενη στα άνω άκρα και σε 3 περιπτώσεις στα κάτω άκρα) με ενδοφλέβιο περιοχικό αποκλεισμό (block) του συμπαθητικού με έγχυση γουανεθιδίνης. Οι ασθενείς παρακολουθήθηκαν για χρονικό διάστημα από 6 μήνες έως 1,5 χρόνο (μέση διάρκεια παρακολούθησης 7 μήνες). Τα αποτελέσματα ήταν πολύ ικανοποιητικά αφού παρατηρήθηκε σημαντική βελτίωση των συμπτωμάτων και στους 10 ασθενεiς.
Ο ενδοφλέβιος περιοχικός αποκλεισμός του συμπαθητικού με γουανεθιδ(νη αποτελεί μια πολύ αποτελεσματική μέθοδο για την αντιμετώπιση της αντανακλαστικής συμπαθητικής δυστροφίας, είναι σχετικά εύκολη και δεν παρουσιάζει σημαντικές επιπλοκές.

Β' Ορθοπαιδική Κλινική 251 Γενικού Νοσοκομείου Αεροπορίας

Παρουσιάζονται 3 περιπτώσεις όπου εκτεταμένα οστικά ελλείμματα κατά την αναθεώρηση αρθροπλαστικών αντιμετωπίστηκαν επιτυχώς με τη χρήση βοείων ξενομοσχευμάτων. Προϋπόθεση για την επιτυχή ενσωμάτωση των μοσχευμάτων θεωρείται η ύπαρξη καλώς αγγειούμενης κοίτης καθώς και η επιμελής ενσφήνωση. Ως επιπλοκή αντιμετωπίσαμε παροδική πυρετική κίνηση, που οφειλόταν κατά πάσα πιθανότητα στην παρουσία ξένων πρωτεϊνών στο μόσχευμα, χωρίς όμως να επηρεάσει την τελική έκβαση της αναθεώρησης και τη σταθερότητα της κατασκευής.

Ορθοπαιδική Κλινική του Γεν. Περ. Κρατικού Νοσοκομείου Πατρών “Άγιος Ανδρέας”

Πρόκειται για νεαρή ασθενή (26 ετών) η οποία το 1980 (σε ηλικία 15 ετών) υπεβλήθη σε χειρουργική αρθρόδεση του γόνατος (σε άλλη χώρα) μετά από τροχαίο ατύχημα.
Το 1989 η ασθενής υπεβλήθη (στη κλινική μας) για αρθρόδεση της συστοίχου ποδοκνημικής λόγω επιπρόσθετης διατομής τον περονιαίου νεύρου (τραυματικής το 1980).
Η ολική αρθροπλαστική του γόνατος για το 1991 και ήταν του τύπου AGC (με πρόσθια και οπίσθια σταθερότητα).
Μετά το χειρουργείο ακολούθησε συστηματικά φυσικοθεραπεία με άριστα αποτελέσματα (slits).

Παρουσιάζεται η εφαρμογή του οστικού τσιμέντου Norian ως μόσχευμα στη πλήρωση της ανοικτής γωνίας σε υψηλή οστεοτομία βλαισότητος της κνήμης, λόγω αρχομένης οστεοαρθρίτιδος γόνατος.
Δύο γυναίκες ασθενείς με αρχόμενη αρθρίτιδα του έσω μεσαρθρίου διαστήματος του γόνατος υποβλήθηκαν στην υψηλή οστεοτομία κνήμης ανοικτής γωνίας. H ανοικτή γωνία διατηρήθηκε με πλάκα “Τ” 3 οπών και το κενό πληρώθηκε με 5 κ.εκ. Norian. Η βάδιση με πλήρη φόρτιση επετράπη 24 ώρες μετά την εγχείρηση και οι ασθενείς χρησιμοποιούσαν βακτηρίες μασχάλης για έξι εβδομάδες. Κατά την παρακολούθηση, που έφθανε τους 15 και 6 μήνες αντίστοιχα, οι ασθενείς ήταν ελεύθερες από συμπτώματα και είχαν πλήρη κινητικότητα του γόνατος.
Η υψηλή οστεοτομία κνήμης ανοικτής γωνίας με τη χρήση του Norian είναι μία γρήγορη, μικρής επεμβατικότητας μέθοδος, με ενθαρρυντικά πρώιμα αποτελέσματα. Τα πλεονεκτήματα έναντι της οστεοτομίας κλειστής γωνίας με τη χρήση γωνιώδους πλάκας είναι:
-Δεν εκτελείται οστεοτομία περόνης, και ταυτοχρόνως αποφεύγεται η προσπέλαση του έξω διαμερίσματος της κνήμης.
-Δεν προκαλείται βράχυνση του επιγονατιδικού τένοντα.
-Η πλήρης φόρτιση του σκέλους είναι άμεση, λόγω της μεγάλης αντοχής του οστικού τσιμέντου σε δυνάμεις συμπιέσεως και
-Η κινητικότης του γόνατος είναι πλήρης και η επάνοδος του ασθενούς στις αρχικές δραστηριότητες είναι δυνατή σε έξι εβδομάδες.

Ορθοπαιδική Κλινική Α’ Π.Ν.Ν.Θ. “ΑΓΙΟΣ ΠΑΥΛΟΣ”

Το εξάρθρημα του πρόσθιου κέρατος του έσω μηνίσκου αποτελεί το 4-8% των μηνισκικών βλαβών αλλά μάλλον είναι ασυνήθης αιτία πόνου του πρόσθιου / έσω μεσαρθρίου διαστήματος, εκτός αν συνυπάρχει διάβρωση της αρθρικής επιφάνειας του μηριαίου κονδύλου.
Παρουσιάζονται 4 περιπτώσεις εξαρθρήματος του πρόσθιου κέρατος του έσω μηνίσκου που διαγνώσθηκαν αρθροσκοπικά.
Περιγράφονται οι περιπτώσεις και συζητείται η συχνότητα, η παθοφυσιολογία και η αντιμετώπιση της βλάβης σε συσχετισμό με τα ευρήματά μας.

Εργαστήριο Πυκνομετρίας “Προληπτική Ιατρική”

Σκοπός:
Η διάγνωση της οστεοπόρωσης βασίζεται κατά 80% περίπου στην μέτρηση της οστικής πυκνότητας. Η θέση του ασθενούς και η επιλογή του ROI πρέπει να επιλέγεται και να αξιολογείται αυστηρά.
Υλικό:
Από τις διάφορες μετρήσεις που έγιναν κατά καιρούς επιδεικνύονται χαρακτηριστικές περιπτώσεις.
Συμπέρασμα:
Η μέτρηση της οστικής πυκνότητας πρέπει να εκτελείται και να αξιολογείται με βάση την ακτινογραφική εικόνα της μετρούμενης περιοχής από εξειδικευμένο ιατρό και προσωπικό.

Εργαστήριο Περιγραφικής Ανατομικής, Τμήμα Ιατρικής, Α.Π.Θ.
Δ)ντής: Γιγής Π.

Στην εργασία αυτή περιγράφεται στο δεξιό άνω άκρο ενός πτώματος γυναικός η ανώμαλη έκφυση και πορεία της αρτηρίας του μέσου νεύρου. Η αρτηρία αυτή εκφύεται από το στέλεχος της ωλένιας αρτηρίας, ήταν παχύτερη από το κανονικό και συμπορευόταν με το μέσο νεύρο διαπερνώντας τον καρπιαίο σωλήνα και χορηγούσε στην παλάμη την 1^η και 2^η παλαμιαία μετακάρπια αρτηρία oι οποίες αντίστοιχα διακλαδίζονταν στις ίδιες παλαμιαίες δακτυλικές αρτηρίες για τον αντίχειρα, το δείκτη και το κερκιδικό χείλος του μέσου δακτύλου. Αναστομώνονταν με πολύ λεπτό κλάδο με την 3^η παλαμιαία μετακάρπια στην παλάμη. Είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι το 3^ο κοινό παλαμιαίο δακτυλικό νεύρο αποσχιζόταν από το μέσο νεύρο 1 cm άνωθεν του άνω χείλους του εγκάρσιου συνδέσμου τον καρπού και στη συνέχεια διαπερνούσε τον καρmαίο σωλήνα επί τα εκτός του στελέχους τον μέσου νεύρου.
Πιστεύουμε ότι η παραλλαγή αυτή ενδιαφέρει τόσο τον ανατόμο όσο και τον χειρουργό της άκρας χειρός λόγω α) της διέλευσης της αρτηρίας μέσα από τον καρπιαίο σωλήνα και, β) της απόσχισης τον 3^ου κοινού παλαμιαίου δακτυλικού νεύρου άνωθεν τον εγκαρσίου συνδέσμου του καρπού και της παρουσίας του ως ξεχωριστού νεύρου μέσα στον καρπιαίο σωλήνα, γ) της αναστόμωσης μέσω της 3^ης παλαμιαίας μετακάρπιας αρτηρίας.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Νάουσας

Σκοπός μας εiναι: 1) Να παρουσιασθεί μια σπάνια περίπτωση καταστροφής της άρθρωσης του αγκώνα λόγω συριγγομυελίας. 2) Να δειχθούν τα προβλήματα που υπάρχουν στην διάγνωση της πάθησης και κυρίως την ανεύρεση της αιτίας που την προκάλεσε.
Ασθενής ηλικίας 44 ετών υπέστη το 1974 κάταγμα ΑΜΣΣ. Το 1996 αισθάνθηκε έντονα μουδιάσματα στην άκρα χείρα (ΔΕ) και μετά από ΗΜΓ έλεγχο χειρουργήθηκε για, σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα χωρίς όμως βελτίωση των ενοχλημάτων. Τον Οκτώβριο του 1997 διαπίστωσε αρχομένη διόγκωση του (ΑΡ) αγκώνα που επιδεινώθηκε ταχύτατα ώστε το Απρίλιο του 1998 υπήρχε πλήρης καταστροφή της άρθρωσης με συνοδό εξάρθρημα. Ετέθη η διάγνωση της νευροπαθητικής άρθρωσης (charcot joint) και αφού έγινε μαγνητική τομογραφία ΑΜΣΣ διεπιστώθη συριγγομυελiα που αντιμετωπίσθηκε χειρουργικά.
Σήμερα ο ασθενής παρουσιάζει σχεδόν ανώδυνη κίνηση αγκώνα (0-130°) με μεγάλη όμως διόγκωση και παραμόρφωση. Ακτινολογικά διαπιστούται έντονη οστική καταστροφή και εξάρθρημα αγκώνα. Στην άκρα χείρα υπάρχει ατροφία εκσεσυμασμένη θέναρος, οπισθέναρος, ελμινθοειδών και μεσοστέων με μείωση της δύναμης σύλληψης.
Συμπέρασμα: Η παραπάνω σπανία περίπτωση δείχνει ότι οι απώτερες συνέπειες μιας κάκωσης ΑΜΣΣ μπορεί να είναι πολύ πιο σοβαρές απ' ότι αρχικά εκτιμάται. Η διάγνωση και η αντιμετώπιση μιας σπάνιας πάθησης όπως η νευροπαθητική άρθρωση είναι δύσκολη και απαιτεί συστηματική μελέτη του ασθενούς και σωστή διαφορική διάγνωση.

Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Λειβαδιάς
Γενικό Νομαρχιακό Νοσοκομείο Σάμου

ΠΕΡΙΛΗΨΗ: Τα συντριπτικά, παρα-, ή, και ιδιαίτερα, ενδαρθρικά κατάγματα, παριστούν για τον ορθοπαιδικό χειρουργό, ένα δισεπίλυτο θεραπευτικό πρόβλημα. Πρόσφατα, υβριδικά συστήματα εξωτερικής οστεοσύνθεσης, έχουν χρησιμοποιηθεί για τέτοιου είδους κατάγματα, που αφορούν στις περιοχές του ισχίου, της εγγύς και άπω αρθρώσεως της κνήμης, αλλά ακόμη και της άπω αρθρώσεως του βραχιονίου, με πολύ καλά αποτελέσματα. Η τεχνική του υβριδικού αρθρωτού συστήματος εξωτερικής οστεοσύνθεσης που εφαρμόσαμε σε κάταγμα κνήμης 41-C3/102-MT3-NV1 (ή οστικής βλάβης VI κατά Schatzker), η οποία από την έρευνά μας στην διεθνή βιβλιογραφία δεν φαίνεται να έχει περιγραφεί για το είδος του κατάγματος στην συγκεκριμένη περιοχή, πλεονεκτεί σε ό,τι αφορά την ελαχιστοποίηση της χειρουργικής επέμβασης και την άμεση μετεγχειρητική κινητοποίηση της γειτνιάζουσας του κατάγματος αρθρώσεως. Παρά το ότι στην διεθνή βιβλιογραφία η τεχνική της αρθροδιάτασης - συνδεσμόταξης με χρήση μη αρθρωτού συστήματος εξωτερικής οστεοσύνθεσης κυρίως αναφέρεται ως ενδιάμεση θεραπευτική αντιμετώπιση των συγκεκριμένων καταγμάτων, στην δική μας περίπτωση, είχε εξαιρετικά αποτελέσματα σαν πρώτη και τελική θεραπευτική αντιμετώπιση.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Π.Ν.Θ. “ΙΠΠΟΚΡΑΤΕΙΟ”

Παρουσιάζεται περίπτωση ασθενή ηλικίας 13 ετών, ο οποίος στην διάρκεια αθλοπαιδιάς υπέστη μεμονωμένο κάταγμα - επιφυσιολίσθηση μείζονα τροχαντήρα μετά από άμεση πλήξη. Άλλες συνοδές κακώσεις δεν υπήρχαν. O ακτινολογικός έλεγχος έδειξε σημαντική παρεκτόπιση του οστικού τεμαχίου. Η αντιμετώπιση ήταν χειρουργική. Διαπιστώθηκε η συνέχεια του μέσου γλουτιαίου, του οστικού τεμαχίου και της λαγονοκνημιαίας ταινίας. Έγινε ανάταξη και καθήλωση του οστικού τεμαχίου με δύο βίδες σπογγώδους οστού. Το μετεγχειρητικό αποτέλεσμα κλινικό και ακτινολογικό κρίνεται άριστο, με πλήρη την κινητικότητα του σκέλους.

Ορθοπαιδική Κλινική Γ.Ν.Ν. Βέροιας

Παρουσιάζεται το λειτουργικό αποτέλεσμα χειρουργικής αποκατάστασης άνω άκρου ενός ασθενή με θλαστικό τραύμα και βαριά συνθλιπτική βλάβη κατά μήκος του κάτω άκρου βραχιονίου, όλου του αντιβραχίου και της άκρας χειρός (θέναρ), χωρίς κακώσεις μεγάλων αγγείων και νεύρων της περιοχής.
Η νεαροποίηση και η διάσωση των βιώσιμων στοιχείων, η επιλεκτική πολλαπλή μεταφορά των μυών και των τενόντων μεταξύ τους, με προεξάχοντα σκοπό την μετέπειτα λειτουργικότητα του μέλους, ήταν ο κύριος σκοπός της χειρουργικής αποκατάστασης. Ακολούθησε αυστηρό πρόγραμμα παθητικής και ενεργητικής κινησιοθεραπείας. Το λειτουργικό αποτέλεσμα του άκρου είναι άριστο, σαφώς πολύ καλύτερο του αρχικά αναμενόμενου.

Ege University Medical School Hospital, Bornova - Izmir, TURKEY

Two myoelectrically controlled battery powered shoulder-elbow orthoses manufactured indίvidually for two unilateral brachial plexus injury cases are reported. One victim was 24 years old and the other was 4 years old. Both patients had undergone nerve repairing surgical operations for plexus injury before the decision of applying orthosis was made. Both patients had sufficient active hand motion although elbow and shoulder were paralised.
Shoulder joint movements in both patients were stopped and elbow extension and flexion were activated by myoelectrically controlled battery powered orthosis. The active motion range of the elbow joints was between 60° and 140° degrees. 80° sweeping angle with 16° angle/sec speed could be achieved by these orthoses. The older patient managed sufficient hand activity to all degrees of elbow joint motions while they were rehabilitated with a 1 kg force, and the younger one with 500 gr.

Ege University Medical School Hospital, Bornova - Izmir, TURKEY

Aesthetic considerations in prosthetic fitting is becoming an important requirement. So in the past decade improvement of the silicone has been new challenge for the amputees life. Several reconstruction techniques for extremity or facial injuries are available today. However, with improving affluence, the opinion of cosmetic results may differ between the surgeon and the patients. Fitting α cosmetic prosthesis to a stump may thus have α major advantage cosmetically, over reconstruction. In many times, the best solution may yet be a combination of reconstruction and fitting a cosmetic prosthesis.
We have applied silicone prostheses to 10 patients between 1997-1999. Seven of them had partial hand amputation, two of them had nasal amputation and the other had ear amputation. The average age of the patients was 34 years (min. 19 - max. 57).
Fitting silicone devices to partial hand, thumb and fingers has two advantages; firstly the cosmetic appearance is improved dramatically, and secondly it protects the areas that are being covered against being knocked. In addition, apart from the appearance people who have lacked of nose can breath easily with silicone nasal prosthesis. Moreover another functional advantage of the silicone cosmetic prosthesis is the relieving of the some psychological and emotional pressures associate with the trauma.